Νυχτολόγιο

Night 4

Ξημερώματα Πέμπτης, ώρα 3:57.

Άλλη μια νύχτα που νιώθω τόσο μικρός και τόσο ασήμαντος μέσα στις ίδιες μου τις σκέψεις.

Όλοι μας περνάμε νύχτες σαν κι αυτές.

Νύχτες που όταν έρθεις αντιμέτωπος με αυτές, δεν υπάρχει επιστροφή.

Όταν αυτό που σε γεμίζει, ξαφνικά σταματάει να υπάρχει και νιώθεις ένα απέραντο κενό.

Χωρίς αρχή.

Χωρίς τέλος.

Είσαι απλά εσύ, σε ένα άδειο δωμάτιο που οι σκέψεις και οι αναμνήσεις το κάνουν ακόμα πιο μεγάλο.

Ακόμα πιο άδειο.

Κι εσύ μικραίνεις.

Σκέψεις, αναμνήσεις, συναισθήματα.

Τριγυρνάνε στο μυαλό σου, συνεχίζοντας να μεγαλώνουν το κενό μέσα σου.

Ξεκινάς να νιώθεις τόσο μόνος.

Το μυαλό σου μουδιάζει και δεν μπορείς να ελέγξεις τίποτα.

Όλα έρχονται σε σύγκρουση μαζί σου, χωρίς τη θέληση σου.

Χωρίς την παραμικρή σου προσπάθεια να θυμηθείς όσα ξεκινάς να θυμάσαι.

Δεν έχεις, όμως, επιλογή.

Καμία όμως.

Το μόνο που μπορείς να κάνεις;

Να κοιτάξεις τις σκέψεις κατάματα και να τις επεξεργαστείς όσο αντέχεις.

Είναι η πιο επίπονη διαδικασία, αλλά και η μόνη επιλογή.

Είναι η μόνη φορά που η καρδιά συνεργάζεται με το μυαλό.

Το μυαλό ακούει για μια και μοναδική φορά την καρδιά σου, ξεκινάει να μουδιάζει και να μην ακούει στις εντολές σου.

Σου φέρνει μόνο του τις αναμνήσεις και διάφορα συναισθήματα μπροστά στα μάτια σου.

Ανίκανος να αντιδράσεις.

Απλά συμβιβάζεσαι με την κατάσταση, μέσα στο κενό που έχει αρχίσει να δημιουργείται μέσα σου.

Τόσο ειρωνικό.

"Όταν αυτές οι στιγμές σου γέμιζαν όλο σου το "είναι", τώρα ως αναμνήσεις σε κάνουν να νιώθεις τόσο κενός."

Είναι τόσο ειρωνικό το πώς αλλάζουν τα πράματα από την μια στιγμή στην άλλη.

Εκεί που σε γέμιζαν και σε έκαναν τόσο χαρούμενο άνθρωπο αυτές οι στιγμές, τώρα ακριβώς οι ίδιες στιγμές, όταν τις θυμάσαι σε κάνουν να νιώθεις τόσο κενός.

Νιώθεις κενός και άδειος μέσα σε τόσο γεμάτες και όμορφες αναμνήσεις.

Ξεκινάς να χάνεσαι και να νιώθεις τόσο μικρός.

Νιώθεις πως ξεκινάς να χάνεις το μυαλό σου, ανίκανος πλέον να το ελέγξεις.

Αλλά δεν είναι πρώτη φορά που το περνάς αυτό.

Πάντα υπάρχει αυτή η μικρή τρύπα που εάν την βρεις, ξεφεύγεις από όλα.

Πολλοί την βρίσκουν στον ύπνο.

Ο ύπνος είναι ο μοναδικός τρόπος να ξεφύγεις από την πραγματικότητα και να μην σκέφτεσαι τίποτα.

Άλλοι την βρίσκουν σε κάποια αγκαλιά.

Σε ένα χάδι.

Το πιο όμορφο πράγμα είναι αυτό.

Να ξεφεύγεις από την πραγματικότητα και να ξεχνάς όλα σου τα προβλήματα μέσα σε μια αγκαλιά.

Είναι τόσο οξύμωρο, αλλά ξεφεύγεις από την πραγματικότητα, μέσα στην ίδια την πραγματικότητα.

Αλλά κι αυτή η στιγμή, κάποτε θα γυρίσει εναντίον σου.

Ως ανάμνηση και ούτε αυτή τη φορά μπορείς να κάνεις κάτι.

Είναι αυτό που έχω ξαναπεί και σε προηγούμενο κεφάλαιο.

"Ποτέ δεν θα καταλάβεις την αξία
της στιγμής μέχρι να σου γίνει ανάμνηση."

Αλλά ποτέ μην μετανιώσεις για καμία από αυτήν.

Όπως κι αν νιώσεις, όσο κενός, μόνος και δύσκολο κι αν σου είναι.

Μην μετανιώσεις ποτέ τίποτα.

Αυτές οι στιγμές σε έκαναν αυτό που είσαι τώρα.

Ασχέτως εάν θες να τις ξαναζήσεις πάλι ή όχι.

Ασχέτως εάν σου λείπουν ή θες να τις ξεχάσεις.

Όλα μας έμαθαν και μας έδειξαν κάτι καινούργιο και όμορφο...

Για αυτό ίσως όταν τα σκεφτόμαστε, νιώθουμε κενοί...

Κενός μέσα σε ευτυχισμένες στιγμές.

************************************

Let my story touch your soul.