Νυχτολόγιο

Night 6

Ξημερώματα Σαββάτου, ώρα 2:22.

Δεν ξέρω πραγματικά τι να πω.

Πώς πρέπει να αρχίσεις ένα τόσο σοβαρό θέμα που πλήττει οικογένειες και οικογένειες;

Τροχαία.

Είναι τόσο οδυνηρό πραγματικά.

Φτάνουν τα δυσάρεστα νέα σε γονείς και φίλους τους.

Ξεκινάνε να κλαίνε, ενώ άλλοι λιποθυμούν από το σοκ.

Η μητέρα χάνει τις αισθήσεις της και γίνεται ένα με το πάτωμα.

Ο πατέρας σπάει ότι βρει μπροστά του, μη μπορώντας να πιστέψει τα όσα άκουσε.

"Όχι, όχι δεν μπορεί να έχει συμβεί αυτό!"

"Το παιδί μου...Η ζωή μου...Σε παρακαλώ...Όχι!"

Φίλοι να κλαίνε χωρίς σταματημό, ανίκανοι να κάνουν κάτι να αλλάξουν κάπως τα πράγματα.

Και σε ρωτάω λοιπόν.

Είναι όντως αυτό που θες;

Να κλαίνε οι γονείς σου κι εσύ να μην μπορείς να είσαι δίπλα τους να σκουπίσεις τα δάκρυα τους.

Να τους κάνεις μια αγκαλιά.

Να τους πεις.

"Είμαι εδώ, δεν θα αφήσω κανέναν να σας πειράξει!"

Τώρα όμως;

Δεν μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα.

Πάνω σε μια στιγμή αδρεναλίνης και απερισκεψίας, έχασες ό,τι είχες και δεν είχες.

Τη σημασία της ζωής σου.

Όχι τόσο για σένα, αλλά για τα άτομα που σε αγάπησαν πραγματικά.

Άτομα που θα έκαναν τα πάντα για σένα κι εσύ τα πλήγωσες με τον χειρότερο τρόπο.

Με την απόλυτη απουσία σου.

Κλεισμένος κάτω από ένα φέρετρο, να ακούς κλάματα, λυγμούς και αναστεναγμούς από άτομα που φωνάζουν το όνομα σου.

Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.

Εσύ το επέλεξες αυτό.