Νυχτολόγιο

Night 2

Ξημερώματα Τρίτης, ώρα 3:45.

Οι σκέψεις μου με έχουν οδηγήσει σε μια αδιέξοδο.

Είμαστε τελικά όντως τόσο αχάριστοι;

Ειλικρινά δεν ξέρω τι πρέπει να απαντήσω.

Αχαριστία.

Οτιδήποτε κι αν κάνεις, οτιδήποτε κι αν πεις, πάντα θα υπάρχει αυτό το άτομο που θα βρει αυτή την μικρολεπτομέρεια και θα πιαστεί από αυτήν.

Ασχέτως εάν έκανες ό,τι μπορούσες.

Ασχέτως εάν έδωσες ό,τι μπορούσες.

Ασχέτως εάν φέρθηκες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Υπάρχουν αυτά τα άτομα που θα δυσαρεστηθούν με κάτι μικρό.

Να τους πειράξει αυτή η μικρή λεπτομέρεια κάνοντας τους να ξεχάσουν όλα τα υπόλοιπα.

Όλα όσα προσπάθησες να προσφέρεις.

Τελικά η αχαριστία πηγάζει από μέσα μας;

Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω.

Κανείς μας δεν είναι τέλειος κι αυτό είναι πραγματικά υπέροχο.

Ο καθένας μας έχει τα χαρακτηριστικά του.

Την δική του προσωπικότητα.

Είναι ο εαυτός του.

Μπορεί να κάνουμε διάφορα λάθη, αλλά, όπως ανέφερα στο προηγούμενο κεφάλαιο, μαθαίνουμε από αυτά.

Είναι λυπηρό το να σου προσφέρει κάποιος οτιδήποτε μπορεί και απλά να πιαστείς από κάτι μικρό που προσωπικά δεν σου αρέσει.

Κράτα την αχαριστία μακριά από την ψυχή σου.

Δεν υπάρχει λόγος να γεμίζεις το "είναι" σου με αρνητικά συναισθήματα.

Κάτσε και σκέψου.

Δες τα πράγματα από πάνω.

Δες την πλευρά του άλλου.

Τι έχει κάνει για σένα;

Τι έχει προσπαθήσει να κάνει για σένα;

Υπάρχουν στιγμές που πρέπει να ξεχάσουμε για λίγο το υποκειμενικό και να αφοσιωθούμε στο αντικειμενικό.