Νυχτολόγιο

Night 8

Ξημερώματα Δευτέρας, ώρα 2:31.

Όλα γύρω μοιάζουν τόσο κατεστραμμένα.

Τόσο διαφορετικά και τόσο αλλιώτικα.

Τίποτα δεν λειτουργεί κανονικά.

Τίποτα δεν δουλεύει.

Τίποτα δεν φαίνεται σωστό όσο απομακρύνεσαι.

Ακόμα και ο ήλιος είναι διαφορετικός πλέον.

Ένας ήλιος σαν μια παγωμένη καρδιά, έτοιμος να μοιράσει δάκρυα για όλους.

Ο ουρανός;

Κι αυτός δίχως χρώματα.

Ένας ουρανός που θα μπορούσε να σε θαμπώσει με τα πανέμορφα του χρώματα κάτω από το ηλιοβασίλεμα και το ξημέρωμα του.

Τώρα;

Τώρα το μόνο που βλέπω είναι σκοτάδι.

Ένα σκοτάδι γεμάτο σκιές που βγήκαν για να παίξουν.

Να παίξουν με κάθε αγνή ψυχή εκεί έξω.

Κι αν είσαι εσύ ο επόμενος που θα τις αντιμετωπίσει;

Πως θα τις διαχειριστείς;

Ζόρικο πράγμα να δαμάσεις σκιές που μεταμφιέζουν μάτια και ψυχές γεμάτες ελπίδα, σε σιωπή.

Μια σιωπή που πρόκειται να σε προδώσει.

Κι όμως κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει και να το συνειδητοποιήσει αυτό.

Πάντα αυτό που βλέπουμε κι αυτό που νιώθουμε μπορεί να μην αντιστοιχεί στην πραγματικότητα.

Αλλά σε μια ψευδαίσθηση τού πως εμείς θα θέλαμε να είναι η πραγματικότητα.

Νομίζεις πως όλα είναι τόσο γαλήνια γύρω σου κι εσύ ανοίγεις την ψυχή σου περιμένοντας πως κάποιος θα γεμίσει τη φαρέτρα σου με αγάπη και όχι μαχαίρια και βέλη.

Τα δίνεις όλα χωρίς να σε νοιάζει το μετά.

Έτσι είμαστε εμείς.

Δίνουμε απλόχερα οτιδήποτε μπορούμε και καταλήγουμε να χάνουμε περισσότερα από όσα είχαμε.

Είναι λογικό.

Είναι λογικό από την στιγμή που εσύ έκανες να μοιάζουν λίγα τα πολλά.

Έφτιαξες τον εγωισμό σου από ατσάλι.

Ίσως αυτό το ατσάλι θα ήταν όμορφος στόχος για όσα έχω στη φαρέτρα μου.

Είναι όμως σωστό να χρησιμοποιήσω όσα μαχαίρια και βέλη απέκτησα μέσα σε αυτήν, πάνω σε εσένα;

Ότι δίνεις παίρνεις;

Εάν ισχύει αυτό, τότε δεν θα σου ανταποδώσω το κακό, αλλά θα περιμένω να μου ανταποδώσουν τα καλά που έχω κάνει.

Ένας τεράστιος ωκεανός από σκέψεις, αναμνήσεις, στιγμές και λόγια διασχίζει το μυαλό μου.

Σπρώχνοντας με σε ένα μονοπάτι που δεν γνωρίζω.

Ένα μονοπάτι που δεν ξέρω που θα με φέρει.

Ελπίζω να με οδηγήσει εκεί που θέλω.

Σε μια ακόμη βραδιά δίπλα σου.

Πρωτού, όμως, τελειώσει αυτή η βραδιά κι όλα χαθούν...

Φαντάσου πως θα νιώθει το μέλλον μου, βλέποντας πως δεν θα είσαι εκεί.

************************************

Let my story touch your soul.