Νυχτολόγιο

Night 14

Ξημερώματα Παρασκευής, ώρα 3:41.

Κάθε φορά που ο ήλιος δύει και τη θέση του παίρνει ο άλλος του εαυτός, όλα αποκτούν μια διαφορετική πινελιά. Μια πινελιά που σκοτεινιάζει μέχρι και την πιο ελπιδοφόρα σου σκέψη. 

Είναι εκείνες οι στιγμές που δεν μπορείς να ελέγξεις τις σκέψεις σου, τις πράξεις σου και αδυνατείς να προσδιορίσεις τι είναι λάθος και τι σωστό. 

Τι είναι καλό και τι κακό. 

Πόσο μάλλον τι είναι πραγματικό και τι σε εξαπατά, καθοδηγώντας σε όλο και πιο βαθιά στις άθραυστες ψευδαισθήσεις σου. 

Κάπως έτσι, υποκύπτεις στην άγνοια των επιλογών σου, όπου από τη μία σε τραβάει ο πόνος και η οργή κι από την άλλη μεριά σε τραβά η πίστη για την ανθρωπιά μας.

Κάπου μέσα σου, υπάρχουν διάφορα στίγματα. 

Διάφορες πληγές που βρίσκονται είτε κάπου βαθιά, ξεχασμένες και φθαρμένες από τη δίκοπη λεπίδα του χρόνου, είτε κάπου πιο «επιφανειακά», όπου εύκολα μπορεί κανείς να αντικρίσει τα έγκατα τους. 

Μια πληγή που θολώνει τόσο πολύ την κρίση σου και σε κάνει να θες να ανταποδώσεις με τον ίδιο ή ακόμα και χειρότερο τρόπο. 

Νιώθεις την ανάγκη να δείξεις το πόσο έντονα και αρνητικά φορτισμένα είναι τα αισθήματα που σου απέμειναν, με το να τους φέρεις στην ίδια θέση με εσένα.

Στιγμές σαν κι αυτές, μας κατακλύζουν σκέψεις που δεν θυμίζουν τόσο εμάς, αλλά αποτελούν μόνο μια αντανάκλαση του πόνου μας. 

Μια αντανάκλαση που -ίσως- επιτρέπει στον άλλον να δει, για πρώτη φορά, τι πραγματικά νιώθουμε και το πόσο ευάλωτοι είμαστε μέσα στα χάδια της παρηγοριάς. 

Αν κι αυτή ποτέ δεν σου έταξε λύτρωση, παρά μόνο μια προσωρινή ανακούφιση.

Μέσα σε αυτή την κατάσταση πόνου και οργής, έρχεσαι αντιμέτωπος με ηθικά διλήμματα. 

Αξίζει ή δεν αξίζει να ανταποδώσω; Ή μάλλον καλύτερα: Πρέπει ή δεν πρέπει να ανταποδώσω; 

Μια τέτοια πράξη θα θύμιζε εμένα ή μια σκιά που φέρει τη μορφή μου; 

Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. 

Δεν πρέπει ποτέ να γεμίζεις τη ψυχή σου με σκέψεις και συναισθήματα που σε τρώνε από μέσα προς τα έξω και αλλοιώνουν την ξεχωριστή ταυτότητά σου.