Ruby deponun önünde yavaşladı ve etrafı inceledik. "O demir kapıyı tıklatmamız mı gerekiyor?" dedi Ruby ve Annie onu onayladı.
Ruby arabayı park edecekken deponun geniş kapısı açıldı ve demirleri kaldıran adamlardan biri Ruby'e içeri girmesini söyledi. Gördüklerime inanmakta güçlük çekiyordum. Arabadan inmeden önce derin bir nefes verdim. İndikten sonra ise üçümüz de etrafı incelemeye başladık. "Aman Tanrım." dedi Ruby etrafa şaşkınlıkla bakarken.
İçeride çok fazla insan vardı bir kısmı basılan paraların başında bekliyordu, bir kısmı paraları dikkatle bir sıvının içinden çıkarıyor, bir kısmı ıslanan paraları kurutmak için asıyordu. Diğerleri ise kuruyan paraları koliler halinde götürüyordu.
"Bekleyin." dedim bizi bu işe bulaştıran adama yaklaşmadan önce, diğerleri bagajdan duvar kağıtlarını -daha doğrusu sahte paraları- indirirken ben ona istediğini getirdiğimizi ve işimizin bittiğini söyleyecektim. Bu gürültünün içinde şişman ve kel bir adama doğru konuşuyordu. "Kapasitemiz dolu de."
"Ama bunu duymak istemiyorlar."
"Umrumda değil, öyle de." gözlerini ona çevirdi ve bir süre baktıktan sonra tekrar kağıtlara döndü. "Hem," diye ekledi daha sonra. "Şuraya bir baksana işimiz başımızdan aşkın." etraftaki insanları gösterdi.
"Merhaba, affedersiniz." dedim kibar bir şekilde ama o bir şeyler söylemeye devam ediyordu. "Artık onunla uğraşmak istemiyorum, o işten çıktık."
"Hesabımız kapandı mı bilmek istiyorum." diye tekrardan konuştum, hala bana dönmemişti.
"Olmazsa yeni bir iş buluruz, kırk sandıkla başlarız."
"Kırk mı?" dedi karşısındaki adam kaşlarını kaldırıp.
"Bundan sonra kimse evimize gelmeyecek, adamların veya silahların olmayacak. Bunu öğrenmek istiyorum." diye konuştum tekrardan, ses tonumu yükseltmeyi ihmal etmemiştim. Basım makinelerinin yanındaydık ve bu durumun içinde olmak düşündüğüm kadar kötü hissettirmiyordu. Sıradan hayatlarımıza birkaç günlüğüne renk geldi bile diyebilirdim. Bu borçtan kurtulduktan sonra birbirimize bunları anlatıp güleceğimizden emindim.
Bana bakmadığında sinirle arkamı döndüm ve arabaya doğru ilerleyecektim ki Ruby ve Annie'nin gözleri bendeydi. Beni dinlemediğini görmüşlerdi.
Başarısızlığı o an kabul etmek istemedim ve tekrar ona dönüp büyük adımlarla ilerledim. "— geçen sefer ki gibi olmasını istemiyorum Joe." dediğinde bu sefer tekrardan konuştum.
"Bunu senden duymak istiyorum." dediğimde konuşmayı bıraktı ve sonunda bana döndü. Birkaç adım yanıma yaklaştı ve yüzündeki o küçük gülümsemeyle konuştu. "Hesabımız kapandı." Başımı salladım ve arkamı döndüm. Bu sefer mutluydum işte.
Tüm bu işlerden kurtulmuştuk ve hiçbir borcumuz yoktu.
Annie ve Ruby yüzlerindeki gülümsemeyle arabaya bindiler ve en son ben koltuğuma yerleştirdikten sonra depodan bir daha gelmemek ümidiyle ayrıldık.
Yol boyu güldük ve şarkı söyledik, eskiye dönmüştük ama eski halimizden tek bir fark vardı.
Ortada büyük bir suç vardı. Kötü şeyler yapmıştık -benimde onların suçları kadar büyük olmasa da bir suçum vardı- ve bu; hiçte kötü hissettirmiyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-
DİĞER BÖLÜMDE GÖRÜŞÜRÜZZZZ
LÜTFEN OYLARI VE YORUMLARI YÜKSELTELİM, NELER DÜŞÜNÜYORSUNUZ, BUNLARI YAZMANIZ BENİM İÇİN YETERLİ OLUR
