ZİŞAN

7| KIŞ ORTASINDA BAHAR

BÖLÜM 7

KIŞ ORTASINDA BAHAR

“Zack Hemsey – The way (Instrumental)”

“Nilüfer & Emre Aydın – Son Perde”

“16 Aralık 2020 GECE”

SAAT, 02:15

KARS/ MERKEZ

“Ağlama yüreğim yar gelmez

Gelse de artık fark etmez

Ha döndü dönecek ömür bitiyor.

Kış ortasında bahar gelmez…”

ZİŞAN’DAN

Aslında ölüm sözde çok kolay bir eylemdir. Bir hareketle her şey son bulabiliyor. Bir yerden atlamak veya göğsüne bir anda bıçak sokmak gibi. Fakat ölümlerden ölüm beğen lafı daha çok zehirle ilgiliydi. Zehir sadece akreplerde ve yılanlarda olur sanıyorlar. Hayatımızın en az yerinde bulunan bir şey. Unutmadan, bir de yemeklerde…

Farkındaydım. Düğün gecesi içtiğim meyve sularının tadı, tuhaftı. Ben bunu umursayacak halde değildim. Kötüde olsa içmeye devam ettim. İçim yanarken, korkudan dişlerimi sıkmaktan başka yapabileceğim tek şey meyve suyu içmekti.

Hayatımda çok nadir güldüğüm anlar vardı. O nadide anlar da sadece kardeşim ve ben vardık. O güzel kız çocuğuna sahip olmak demek benim yaşamam gerektiğinin bir göstergesiydi. Ve Karacalar benim gözümde bencilliğin, zorbalığın, kötülüğün vücut bulmuş haliydi. Benim ölüm fermanımdı.

Onlar hakkında bir kez olsun güzel bir söz duymadım. Özellikle Korhan Karaca’nın adı geçilsin istemezlerdi. Köy ondan korkuyordu. Onlar korkunca ben daha çok korktum. Kendim için değil kardeşim için daha çok korktum.

Hayatım boktan bir şekilde ilerlerken bir de onlardan korktum. Ailemin zengin olma hayalleri bizi mahvederken onlardan saklandık. Sürekli bulunduğumuz yere geliyorlar birkaç tur atıp geri gidiyorlardı.

Meğer beni beğenmişlerde, benim için gelip kontrol ediyorlarmış ne yapıyorum, kiminle görüşüyorum diye!

Namuslu muyum diye ona bakmışlar!

Karaca’lar işte, onlardan güzel bir şey mi gördük. Hepsinin canı cehenneme a*ına k*yayım!

Gençliğimin içine sıçtılar.

Bir gün evimize geldiler. Evdeydim. Annem bir anda kalabalık gelen korumaları görünce süt dökmüş kediye döndü. Komşular bu sefer korkmak yerine pencere kenarlarına çıkıp gizli gizli bizim evi izlediler. Pislik, nemrut suratlarıyla anneme bir zarf verip defolup gittiler.

Zarfı açtığında yazılanları okudu. “Başımıza talih kuşu kondu!” diye bağırıp dışarıya çıkıp sevinçten bağıra çağıra bağırdı.

“Karacalar kızımı istiyor komşular! Başımıza talih kuşu kondu!” Sevinçten ortalık yerde göbek atıp insanları kıskançlıkla çatlatırken duyduklarımı hazmedemedim.