Eighteen [Completed]

Epilogue

Epilogue

Four years later...

Isa na ako sa may mataas na tungkulin dito sa hospital na pinagtatrabahuan ko dahil na rin siguro sa pagiging focus ko sa trabaho ko.

Minsan ay ako rin ang nagiging representative ng hospital na ito kapag may mga meeting or magge-guest sa mga night show.

At dahil sa mga promotion ay mas lalong naging hectic ang sched ko lalo na ngayon.

"Chelsea, tell Mr. Santos that he needed to be in my office at one o'clock this afternoon. " Sabi ko at unalis na ang nurse na sinabihan ko. Hinarap ko naman ang dalawang nagchi-chikahan sa gilid. "Rowee call the assigned neurosurgeon in the neurosugeon department. I will be having my operation in 15 minutes. And Rianne, call the OB gynecologist, She needs to scrub in and monitor about the baby's heart rate when I am operating. " Utos ko at agad naman silang umalis para sundin ang utos ko.

Gaya ng dati, nagpalit na ako ng damit saka nag-ayos nang ng sarili. Pumunta na din ako sa loob ng operating room at naghugas na ng kamay. Nang matapos ay nandito na ang mga pinatawag ko kaya nagsimula na kaming mag-opera.

Nang natapos ay pagod akong lumabas habang hawak ang sentido ko at minamasa-masahe.

Nang makalabas ako ay agad akong nilapitan ng magulang ko kasama na si Justin na nag-aalala ang mukha.

"Kamusta sya ate? Okay lang ba sya? Ang baby namin? " Nag-aalalang tanong nito kaya nag-thumbs up lang ako saka ngumiti. And yes, sister-in-law ko po yung inoperahan ko at pamangkin ko yung batang nasa sinapupunan nito.

Sya si Camille. Yung babaeng nakita ko noon sa cellphone ng kapatid ko. Tingnan mo naman ngayon, mag-asawa na sila at magkakaroom na ng bulilit.

Nagpaalam na muna ako na magpapalit at mag-aayos ng sarili at nang pinayagan nila ako ay pumunta na ako sa opisina ko pero nakasalubong ko si Rexx kaya hinarang nya ako.

"Hi, doc. " Sabi nito kaya tipid akong ngumiti.

"Hello. " Sagot ko.

"Mukha ka pong pagod, doc. Binili ko po para sa inyo. " Sabi nito saka ibinigay sa akin ang isang nakaboteng vitamilk na may straw pa. "See you when I see you again, doc. " Sabi nito kaya tumango nalang ako.

Hindi ko alam pero pag nandito kami sa hospital ni Rexx ay ang formal nya at pag nasa bahay naman sya ay para syang bulateng naasinan na hindi mahinto hinto sa paggalaw at pagsalita.

Napailing nalang ako saka pumunta sa opisina ko. Umupo ako sa recliner chair saka sumandal habang iniinom ang ibinigay ni Rexx na vitamilk.

Hindi ko maiwasang maglakbay ang isipan ko lalo na sa mga taon na nagsimula akong masaktan at umiyak.
Since I am eighteen, I already feel thise emotions that I usually don't feel when I am still a child.

I cry, I feel sad, I feel happy, I smile, I broke down, I feel hurt, and most of all, I loved.

Those emotions may be hurtful, full of sadness and not a good feelings but it's still a memories that I want to keep forever because it's one of the part of my life to be completed.

_THE END_