Een hechte vriendengroep gaat een road trip maken. Iedereen is er enthousiast over. Ze gaan opweg en belanden in de middle of nowhere. Ze besluiten dat het geen kwaad kan om te overnachten. In die nacht gebeuren er allemaal rare dingen. De volgende...
Alec heeft een brief gevonden. Voordat hij hem weg gooit en verscheurd kan ik nog net een wolf zien. Het zal wel niet belangrijk zijn, anders had hij hem wel opengemaakt. Maar we zitten dus in het dorpje doel, en we zitten vast. Er is een of andere onzichtbare barrière die ons ervan weerhoud om weg te gaan. Ik geloofde het eerst niet toen hij het vertelde, ik dacht dat hij een grapje maakte. Maar toen Sophie probeerde weg te lopen, werd ze tegengehouden. Een raar gevoel bekroop me toen, alsof dit nog niet het ergste is.
Als ik weer naar Alec kijk, heeft hij de brief weer uit de prullenbak gehaald. Dit keer helemaal heel. Een frons verschijnt op zijn gezicht en ook op die van mij. Hij opent de brief en geconcentreerd begint hij te lezen. Terwijl ik hem aandachtig bestudeer zie ik dat zijn ogen steeds groter worden.
'Alec, wat is er?'
Iedereen kijkt nu naar Alec die nog steeds bezig is met de brief.
'lees zelf maar.'
Hij overhandigt mij de brief en ook ik begin nu aandachtig te lezen.
Beste spelers,
Jullie hebben het betoverde en machtige plaatsje 'doel' betreden. Ik heet jullie welkom in mijn stad. Zoals jullie misschien al gemerkt hebben is er een barrière gevormd rondom. Dit is niet om jullie gevangen te houden, maar om mensen van buitenaf, buiten te houden, waar ze horen.
Jullie zijn in 'het spel' beland. Dit is het spel van de eeuw en verkozen tot beste spel aller tijden. Dit spel brengt spanning en sensatie en is bedoeld om te vermaken. Iedereen heeft zijn eigen rol. Het is de bedoeling dat één bepaalde groep wint van de andere groep. Welke rol jij hebt kun je achterhalen door in een eigen huis te gaan wonen. Een van de belangrijkste regels is dat je never te nimmer je identiteit verraad. Verder is het vooral de bedoeling dat je lol hebt. Het spel gaat als vanzelf met een beetje sturing van mij.
Ik wens jullie heel veel geluk. En als laatste: lijdt niet te veel pijn
The gamemaster.
Er staat weer dat zelfde teken onder
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik geef de brief door totdat iedereen hem gelezen heeft.
'we nemen dit toch niet serieus? Of wel?'
Een beetje bang kijk ik naar Alec. Ik had nooit gedacht dat dit zou gebeuren. Hooguit dat iemand iets zou breken, maar zoiets bizars als dit. Nooit.
'ik stel voor dat we deze brief verbranden en hier zo snel mogelijk weg gaan. Of tenminste proberen. Wie is er voor?'
Twijfelend steek ik mijn hand omhoog. Ook Alec steekt zijn hand omhoog. En al snel heeft iedereen zijn hand omhoog.
Alec pakt zijn aansteker erbij en steekt de brief in de fik. Daarna gooit hij hem weg in de prullenbak. Een tevreden glimlach komt op zijn gezicht.
'we kunnen de spullen hier opzich wel laten liggen, en misschien is het handig als we de groep opsplitsen.'
Alec wacht even totdat iemand er iets tegenin brengt, maar niemand zegt iets. Dus gaat hij verder met zijn verhaal.
'oke Britt, jij bent na mij de oudste dus jij vormt een groepje met Thomas en Anouk. Jullie kunnen het beste het noorden opgaan.'
Britt knikt en neemt Thomas en mij met haar mee. Ze pakt een rugzak en doet daar de benodigde dingen in.
'uhm, Finn jij bent daarna het oudst. Jij kunt het beste Nadine en Felix meenemen. En jullie gaan naar het oosten.'
Ook zij gaan klaarstaan met een rugzak.
'Sophie, jij gaat met Fleur en Casper. Jullie gaan naar het zuiden. En dan blijven ik, Daan, Beau en Joris over. Wij gaan naar het westen. Over een uur verzamelen we hier terug. Alles wat verdacht is of lijkt even een foto van maken ofzo.'
Ik loop achter Britt en Thomas aan, richting het noorden. Terwijl we zo door het dorp heen lopen, lijkt het wel alsof het nog enger is geworden. Kippenvel verspreid zich over mijn lichaam. Ik wil hier zo snel mogelijk weg. Dit had ik totaal niet verwacht toen Fleur met het idee kwam om op een road trip te gaan. Lekker geregeld Fleur.
Al snel komen we aan bij de grens. Britt laat haar tas op de grond vallen en kijkt bedenkelijk voor haar uit. Ik kijk een beetje om me heen, maar ik kan niks verdachts vinden. Ik verzamel een paar stenen en begin ze te gooien. Als ze allemaal op zijn en er nog steeds niks is gebeurd, begin ik te schreeuwen uit frustratie.
Huilend zak ik neer op de grond en trek ik mijn knieën op. Thomas komt naast me zitten en slaat een arm om me heen.
'het komt allemaal wel goed.'
Fluistert hij in mijn oor. Te beroerd om antwoord te geven, zit ik daar maar. Niet wetend wat ik moet doen.
***
Een uurtje later beginnen we aan de terugweg. In stilte lopen we over de weg. Dan ineens begint de grond te trillen. We stoppen abrupt en argwanend kijk ik om me heen. Ik gris mijn telefoon uit mijn broekzak. Ik probeer Alec te bellen, maar ik heb geen bereik. De grond begint steeds heviger te trillen. En alsof dat nog niet genoeg is begint het te stort regenen en te onweren. Lichtflitsen verschijnen in de lucht en worden snel gevolgd door harde knallen. Kippenvel verspreid zich razendsnel over mijn lichaam. Trillend op mijn benen kijk ik naar Britt en Thomas.
Een knal is te horen in de verte, harder dan de meeste. We draaien te gelijk om. Een lichtinval is te zien in het midden van het dorp. Recht boven onze slaapplek. Er lijkt iets naar beneden te dwarrelen. Ik raak in paniek en begin spontaan te hyperventileren. Ik krijg bijna geen lucht meer en mijn ademhaling is ongecontroleerd. Zwarte vlekjes dansen voor mijn ogen en ik ben ontzettend duizelig. Ik wankel een beetje en mijn grip op de realiteit verzwakt. Het laatste wat ik me herinner is dat ik word opgevangen door twee sterke armen, voordat ik flauw val.
