It's Not A Dream

~8~

~pov Nadine~

Gapend word ik wakker. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik naar buiten kijk. Het is mooi weer en de zon schijnt fel. Mijn glimlach verdwijnt echter weer als ik verder mijn kamer in kijk en besef waar ik ben.

Ik wil uit bed stappen als ik in een keer iemand hoor schreeuwen. Ik schrik ervan en voor een moment ben ik verstijfd. Akelige gedachtes gaan er door mij heen. Dan kom ik bij zinnen en ren ik zonder er verder over na te denken naar buiten.

Buiten word ik in mijn gezicht geslagen door de geur van bloed. Ik ren verder richting het geschreeuw. Anouk zit huilend op haar knieën met haar handen voor haar gezicht geslagen. Ik kniel naast haar neer en neem haar handen in die van mij.

Vragend en onderzoekend kijk ik haar aan. Snikkend en stotterend fluistert ze: 'j-jo-joris.' ze neemt haar hand terug en wijst naar het huisje achter ons.

De deur staat wagenwijd open. Bloed druppelt de stoep op. Voorzichtig loop ik richting de deur. Mijn hartslag gaat omhoog, mijn hart begint sneller te kloppen. Kippenvel verspreid zich over mijn armen. Voordat ik besef wat er voor me ligt komt Alec aanlopen hij neemt me in zijn armen en wrijft geruststellend over mijn rug.

Ik kijk in zijn ogen. Ik zie spijt. Waarom heeft hij spijt? Maar hoe snel ik het zag, zo snel is het ook weer verdwenen. Een verdwaalde traan glijd over zijn wang.

Britt komt ook aanlopen. Ze ziet er slecht uit, alsof ze niet geslapen heeft vanacht. Donkere kringen zijn te zien onder haar ogen. Krassen zitten over haar hele armen en ze heeft een jaloerse uitdrukken op haar gezicht.

Ik laat me zakken tegen de muur en trek mijn knieën zo hoog mogelijk op. Alec loopt op Britt af en trekt haar in een knuffel. Een tijdje blijven ze zo staan totdat de rest van de groep komt aanlopen. Iedereen kijkt Vragend naar het tafereel. Twee meisjes huilend op grond en twee verdrietige mensen die elkaar knuffelen.

Dan kijken ze een stukje verder en zien ze het lijk van Joris. Ik zie hun stemming omslaan en hun gezichten betrekken. Iedereen is in shock en iedereen stelt zichzelf de zelfde vraag af. Wie heeft dit gedaan?

In stilte en verdriet lopen we naar het gezamenlijke huis. Iedereen gaat op zijn of haar vaste plek zitten. Het is akelig stil en niemand durft iets te zeggen. Ook ik niet. Iedereen is in zichzelf gekeerd wat niet heel onlogisch is.

Ik heb net de moed verzamelt om iets te zeggen als er in een keer iets naar beneden komt vallen, zo uit het niets.

Alec pakt het op. Het ziet eruit als een brief. Hij maakt hem open en begint met voorlezen. Zijn stem is schor en treurig.

Beste spelers,

Zoals jullie weten is de nacht voorbij. Hebben jullie het overleefd? Spijtig van Joris. Iemand in jullie groep is de dader. Maar wie? Iemand is schuldig op de moord van Joris en diegene moet gestraft worden. Jullie moeten op iemand stemmen die jij verdenkt. Degene met de meeste de stemmen is gediskwalificeerd.

De gamemaster

De brief is kort dit keer. Een raar gevoel borrelt op in mijn onderbuik. Iedereen kan nu gewoon gediskwalificeerd worden, ook al is diegene onschuldig. Dat maakt me boos, en dat niet alleen. Iemand uit deze groep heeft gewoon iemand vermoord.

Iedereen krijgt een briefje en de tijd om na te denken. Ik heb mijn keuze snel gemaakt. Ik schrijf Alec op. Ik vertrouw hem niet. Hoe hij spijt had in zijn ogen en hoe hij daar stond met Britt. Het leek wel alsof ze elkaar ieder moment konden zoenen.

Ik doe mijn briefje in de bus, en wacht geduldig totdat iedereen dat heeft gedaan. Alec opent de brievenbus en haalt zorgvuldig alle briefjes eruit. Hij opent ze een voor een en sorteert ze. Ik zie zijn blik steeds verdrietiger en verdrietiger worden.

Een stapeltje heeft de meeste briefjes. Alec opent een van de briefjes en legt deze open op tafel. Er staat met grote duidelijke letter op geschreven: Felix.

Voordat ik besef dat Felix nu gediskwalificeerd wordt gebeuren er al rare dingen. Felix begint te schreeuwen. Langzaam begint hij te vervagen. Voordat hij helemaal verdwijnt probeer ik hem vast te grijpen, maar hij is al verdwenen, alsof hij nooit heeft bestaan.

Waar net nog Felix zat verschijnt nu een wolvenkop. Was hij een weerwolf? Zou hij het gedaan hebben? De wolvenkop verdwijnt weer en iedereen begint door elkaar te schreeuwen.

'Stilte!'

Alec doet zijn best om boven het geroezemoes uit te komen. Iedereen wordt langzaam stil en Alec kijkt streng de groep rond.

'met schreeuwen lossen we niks op. We proberen nogmaals om hier weg te komen. En als dat niet lukt proberen we het op een andere manier. Maar we geven niet op.'

Iedereen knikt. Een klein beetje hoop bloeit op.

Iedereen gaat aan de slag met ontsnappen. Iedereen zijn eigen manier. Iedereen is geconcentreerd en denkt niet meer aan wat er zojuist gebeurd is. Druk zijn ze aan het werk niet wetend wat er nog gaat gebeuren, totaal in het donker gelaten.