Ultraviolence ʲᵃᵉᵈᵒ

ᵗʳᵃᶜᵏ ⁸

Po męczącym tygodniu, ponownie nastał piątek. Dla Doyounga znaczył on tyle samo, co kolejne wspólne zajęcia z Jaehyunem, ale równocześnie początek pracowitego weekendu, kiedy to nastolatek miał stale nadrabiać zaległy materiał. Chłopiec jak każdego wieczoru, siedział właśnie przy drewnianym biurku w gabinecie nauczyciela, czekając tym samym, aż ten zajmie miejsce tuż obok. Aura Jaehyuna była wyraźna, przepełniona skupieniem, ale i ogromnym spokojem. Mimo wszystko, mężczyzna sprawiał nieodparte wrażenie naprawdę zmęczonego, co przyprawiało młodszego o lekkie wyrzuty sumienia. Nauczyciel poświęcał swój prywatny czas na to, aby uczyć Doyounga o pogmatwanych liczbach czy ułamkach. Z drugiej strony, skoro on sam to zaproponował, raczej nie miał nic przeciwko takiemu spędzaniu wieczoru.

Wbrew wszystkiemu, ich piątkowe spotkania posiadały jeszcze jeden cel, kiedy to nastolatek zachwycony wiedzą, ale i wyrozumiałością swojego nauczyciela, lubił przeprowadzać z nim niezwiązane ze szkołą rozmowy. Rozterki dnia codziennego czy zmartwienia Doyounga były nie do ukrycia dla skupionych oczy mężczyzny, dlatego ten chętnie słuchał zwierzeń chłopca. Podobnie było i tym razem. Kim z ogromną uwagą obserwował stale unoszącą się klatkę piersiową blondyna, który jeszcze przez chwile zapisując coś w swoim kalendarzu, nie szczędził sobie odgarniania tych puszystych, jasnych włosów. Nauczyciel nie mógł sobie pozwolić na to, aby te niesforne kosmyki wpadały do jego oczu, dlatego stale zmuszony był wplatać w nie swoje szczupłe palce. Tą czynnością automatycznie skupiał na sobie rozkojarzony dotąd wzrok Doyounga, który zahipnotyzowany oglądaniem go ze swojej perspektywy, pozwalał mu równocześnie poświęcić uwagę własnym zadaniom.

-Zanim zaczniemy, mógłbym pana o coś spytać?- mruknął cicho, kiedy mężczyzna odłożył na bok niewielki kalendarzyk, po czym spojrzał na chłopca spod swoich okularów. Tym samym na jego twarzy wymalowany został niemrawy, lecz szczery uśmieszek.

-Jasne- westchnął równie bezgłośnie, wychwytując w nim widoczne zakłopotanie, ale i wyraźne zawahanie, kiedy chłopiec wziął głęboki oddech. To nie tak, że się stresował, po prostu jeszcze nigdy nie miał okazji rozmawiania z kimkolwiek o tym, co rzeczywiście czuł.

-Czy to normalne, że w tym wieku nie mam jeszcze dziewczyny?- spytał na jednym wdechu, delikatnie onieśmielony, lecz w tej samej chwili spotkał go pocieszający uśmiech ze strony starszego. W tamtym momencie to on stał się tym, który potrzebował porady dotyczącej uczuć.

-Miłość to kwestia indywidualna, więc dlaczego porównujesz się do swoich rówieśników?- odparł łagodnie, tym samym stwierdzając, że słowa chłopca naprawdę go rozczuliły. Doyoung wyglądał na nieco zawstydzonego, jednak Jaehyun doskonale wiedział, o czym mówił- Uczucia przychodzą z czasem, więc może po prostu powinieneś do nich dojrzeć. Zresztą, spójrz na mnie. Trzydziestoletni mężczyzna, bez dzieci ani nawet żony, a do tego zwolniony ze służby wojskowej.

Zaśmiał się delikatnie pod nosem, jednak tylko i wyłącznie do siebie. Wtem, nastolatek momentalnie rozszerzył powieki zaskoczony, nie dowierzając w słowa mężczyzny. Z pewnością w jego oczach był o wiele młodszy.

-Naprawdę ma pan trzydzieści lat?- uniósł brew zdezorientowany, kiedy nauczyciel prychnął cicho.

-Dwadzieścia dziewięć- uśmiechnął się nieco szerzej, wzbudzając w Doyoungu prawdziwy podziw, wymieszany z dodatkową pretensją w jego przenikliwym spojrzeniu. Chłopiec był ciekawy jeszcze jednej rzeczy, z czego blondyn od razu zdał sobie sprawę- Urodziłem się w Stanach Zjednoczonych, dlatego nie mam obowiązku iść do wojska.

Z każdym dniem, Doyoung dowiadywał się coraz więcej o swoim naprawdę intrygującym nauczycielu i o dziwo, wciąż pragnął poznawać go głębiej. Zaintrygowany jego niespotykaną dobrocią, ale i tajemniczą aurą, nasilającą się z każdym ich spotkaniem, pragnął zostać w życiu mężczyzny odrobinę dłużej. Nastolatek był w niego zapatrzony niczym w obraz, zainspirowany każdym, nawet najmniejszych gestem Jaehyuna.