ERKEK LİSESİ (FİNAL OLDU)

EL-34

MEHİR'den

Ulan insan üç günde bir kere bile gelmez mi? Gelmeyi bırak aramaz mı?
Başkasını mı buldu acaba?

Bu düşünceyle sinirle ayağı kalktım ve sağa sola volta atmaya başladım.

Ne zamandır kemirdiğim tırnaklarımı kemirmeyi bırakıp telefonumu elime aldım ve Metehan'ı aradım.

Çalıyor çalıyor ve açmadı! Cevap yok ne ya!

Hızlıca Erdem'i aradım. O da açmadı!

Hemen Eren'i aradım. Bir şey olumuştu kesin bir şey olmuştu! Çaldı çaldı ve açtı!

"E-eren?"

"Ne var!"

"Ben. Ben Metehana ulaşamıyorum üç gündür. O nerde?"

Eren konuşmayınca bir şey olduğunu anladım.

"E-eren konuşsana! KONUŞSANA YA!"

Diye sonda bağırdığımda sakince konuştu

"Mehir. Metehan vuruldu. Durumu çok ağır"

Hıçkırıklarımı tutamazken konuştum.

"H-hangi hastahane?"

"Şoför göndericem oraya. Bu halde buraya tek başına gelme."

Diyip telefonu kapattı.

Ne demek vurulmuştu? Durumu ağır dedi. Hayır. Hayır. Ona bir şey olamaz! Bırakamaz beni! Bunu bana,bize yapamaz!

Saçlarımı çekiştirdim ve etrafı dağıtmaya başladım.

"BIRAKAMAZ!ONA BİR ŞEY OLAMAZ!"

Derin derin nefes almaya başladım. Korna sesi duyulunca beklemeden dışarı çıktım. Kapıda bekleyen arabaya hiç düşünmeden bindim ve beni hastahaneye götürmesini bekledim.

Yaklaşık 30 dakikadır yoldaydık. Bir sıkıntı vardı ki yoldan gitmemiz gerekirken ormandan gidiyoduk.

"Nereye götürüyosun beni!? ÇABUK HASTAHANEYE GÖTÜR!"

Dediğimde şoför sakince konuştu.

"Sakin olun Mehir hanım! Gelmek üzereyiz az kaldı."

"Biraz daha hızlı sür şu arabayı!"

Dediğimde şöför hızını biraz daha arttırdı.

Gözlerimi kapatıp gözlerimdeki yaşların akmasını sağladım.

Araba durduğunda gözlerimi açtım.

Karşımda bir depo vardı. Kaşlarımı çatıp şoföre baktım.

"Nereye getirdin sen beni? Niye hastahaneye getirmedin? KONUŞSANA BE ADAM!"

Dediğimde şoför konuştu.

"Sakin olun Mehir hanım. Lütfen depoya girin,"

Dediğinde arabadan hızla inip depoya girdim.

Her taraf kapkaranlıktı. Noluyo ya?

Bir anda bizim şarkımız çalmaya başladı.

Kaşlarımı çattım. Nolduğunu gerçekten anlamıyodum.

Bir anda depoda küçük bir yer aydınlandı oraya döndüğümde Metehanı gördüm.

Sapasağlam karşımda duruyodu.

"Metehan?"

"Güzelim. Sarışınım. Hayatımın anlamı. Seni tanıdıktan sonra anladım ki ben sensiz bir hiçmişim. Senden sonra nefes aldığımı anladım. Belki çok kavga edicez belki de çok mutlu olucaz. Ama bil ki nolursa olsun ben seni asla bırakmayacağım! Sen zaten beni bırakamazsın da. Neyse. Karanlık dünyamda ben ölene kadar bana ışık tutar mısın?"