Nie mogę Cię mieć ✔️

Rozdział 6

— No nie wierzę! — wrzeszczy wkurzony Gary. — Ty, Luck, który od 6 lat nie potrafi przestać myśleć i szukać Eve, postanawia odpuścić, po tym jak dowiedział się, że ma innego. — wznosi w górę ręce.

— Nie mam zamiaru się mieszać. Skoro jest z nim szczęśliwa, to niech będzie.

— Trzymajcie mnie! Co za krętyn!

— Ach tak? To co ty byś zrobił na moim miejscu? — pytam, choć dobrze znam odpowiedź.

— Ja? — patrzy na mnie zaskoczony — Ja to bym nie odpuścił i zlikwidował przeszkodę na mojej drodze.

— Mam go zabić?

— Nie, upadłeś na mózg? — puka mnie w czoło — Gdybyś to zrobił, to Eve nigdy by nie była twoja, bo by się ciebie bała, a nie kochała. Po za tym poszedłbyś siedzieć za morderstwo, kretynie.

— Więc co mam zrobić?

— Musisz sprawić, żeby to ciebie pragnęła, a nie jego.

Przewracam oczami. Łatwo mu powiedzieć, tylko, że trudniej jest to zrobić, a żebym ja jeszcze wiedział co. Gorzej, że pewnie z tym ostatnim zaraz się dowiem i obawiam się, że nie będzie to moralne. Siadam na kanapie i łapię za whisky.

— Pierwsze co musisz zrobić, to poznać swojego konkurenta.

— Wystarczy mi, że ma już ją, nie wiem czy chce wiedzieć co z nią robi — prycham.

— Mam przyjaciela kretyna — Gary przewraca oczami. — Chodziło mi o to, że musisz wiedzieć o nim wszystko. Gdzie pracuje, co je, na co ma uczulenie, kim są jego rodzice, jak się poznali z Eve i co najważniejsze musisz znaleźć na niego haki.

— Mam go śledzić? — wyprzedzam jego myśli.

— Nie do końca.

Odwracam się w jego stronę i patrzę na niego. Nie podoba mi się jego uśmieszek. Znam ten błysk w oku. Wiem, że to, co zaraz powie mi się nie spodoba...

— Musisz się włamać do jego domu. — patrzę na niego z niedowierzaniem.

— Chyba cię coś popierdoliło!? — wstaję gwałtownie i zaczynam wymachiwać rękami, idąc w jego stronę. — Parę minut temu, mówiłeś, że pójdę do więzienia za morderstwo i że jestem kretynem, ale chyba się pomyśleć w jednym. To ty jesteś kretynem! Myślisz, że za włamanie nie pójdę siedzieć!?

Patrzę na niego gniewnym wzrokiem, a on uśmiecha się jak debil i próbuje stłumić śmiech. Nie wiem co tego debila tak bawi, ale ja na pewno nie mam zamiaru się do nikogo włamywać. Wystarczy, że zgodziłem się na śledzenie Eve i jaki był tego skutek? No właśnie.

— Teoretycznie byś poszedł, ale gdyby ktoś miał klucze, to nie byłoby włamania. — wzrusza ramionami. — Albo gdybyś został zaproszony.

— Ta już to wiedzę, jak zdobywam do jego mieszkania klucz, albo zostaje zaproszony do mieszkania, narzeczonego miłości mojego życia!

— Usiądź.

Patrzy na mnie zaspokojenie. Nie podoba mi się to. Zapewne znów ma dla mnie jakąś świetną wiadomość, albo kolejny pomysł. Siadam na oparciu kanapy i przyglądam się mu w milczeniu. Gary bierze głęboki oddech, nim zaczyna mówić.

— Oni mieszkają razem. — przygląda się mojej reakcji. Byłem w szoku, ale mniejszym niż kiedy się dowiedziałem, że Eve ma kogoś i później, że ten ktoś jest jej narzeczonym.

— Co to ma do rzeczy? — mówię, otrząsając się z szoku.

— Gdyby cię zaprosiła do siebie, to mógłbyś się tam rozejrzeć.

— Yhm, już widzę jak Eve z otwartymi ramionami wpuszcza mnie do swojego mieszkania. Tu się puknij — pokazuje na czoło.

— Masz też drugie wyjście. — urywa i robi tę swoją „dramatyczną pałzę". — Musisz w szkole ukraść jej klucze, tak, żebyś mógł je dorobić i wtedy gdy nie będzie nikogo w jej mieszkaniu, się rozejrzyjmy.

Uśmiecha się szelmowsko. Namieszał mi w głowie tym włamaniem do jej mieszkania. Chciałbym, żeby to mnie wybrała, a nie jego. Nigdy przenigdy jednak nie włamie się do czyjegoś mieszkania! Nigdy! Wolałbym już, żeby na zawsze odeszła, niż bym miał grzebać w jej prywatnych rzeczach, czy rzeczach jej narzeczonego. Po moim trupie!

— Nie, Gary, nie ma takiej opcji. Musisz wymyślić coś innego. Włamanie nie wchodzi w grę. Wymyśl coś legalnego, za co nie pójdę do więzienia.

— Ale to taki genialny pomysł! Zważywszy na to, że on wyjeżdża na dwa tygodnie do rodziców!

— A ty skąd to wiesz?

— Teraz śledzę ich oboje. — mówi obojętnie i wzrusza ramionami, jakby to było coś najnormalniejszego w świecie.

— Tobie chyba na mózg padło. Chcesz to mogę ci załatwić kontakt do psychiatry.

— Ty mnie za takie informacje to powinieneś po rękach i nogach całować, a nie do psychiatry wysyłać. — prycha a ja przewracam oczami. Za dużo się na oglądał kryminałów.

— Nie ma mowy o żadnym włamaniu. Koniec i kropka.

— Ale...

— I masz przestać ją śledzić. — kończę definitywnie ten wątek i zmieniam temat, zanim cokolwiek jeszcze powie. — Co tam słychać u dyrki?

Gdy tylko o niej wspomniałem ogromny rumień zalał twarz mojego kumpla. To oznaczało, że znowu go zaskoczyła. Nie wiem co było gorsze. Jej urozmaicenia, czy to, że muszę o nich słuchać. Nie mniej jednak bardzo się cieszę, że ten kretyn podjął moją próbę zmiany tematu. Mam nadzieję, że już do niego nie wrócimy. Tylko co ja teraz mam zrobić?