Kus me niet

deel 12

"Jammer dat je al moet gaan," zeg ik en frunnik met mijn hand aan zijn shirt. Keith grinnikt en duwt voorzichtig mijn handen van zich af. "Het is wat beter, en ik wil niemand tot last zijn," zegt hij. "Maar je bent niemand tot last!" zeg ik snel. "Volgende keer, oké? Dan laat ik je mijn huis ook zien," zegt hij. Ik glimlach en bijt op mijn lip. "Oké," zeg ik. "Ik zie je morgen op school," zegt hij zachtjes tegen me. heel even sta ik ongemakkelijk tegenover hem. moet ik gewoon dag zeggen? de deur voor hem open doen? hem zoenen? knuffelen? ik heb niet veel tijd om er over na te denken want voor ik het weet buigt hij voorover en drukt een snel lief kusje op mijn mond. Hij laat me nog even zijn mooiste glimlach zien en loopt dan de deur uit. ik blijf voor de deur staan kijken totdat hij uit de straat verdwenen is.  "Hey, kom je eten?" vraagt Julian die ineens achter me staat. ik schrik en draai me om. "Uh, ja ik kom er aan," zeg ik snel. "Waar is je vriendje?"  vraagt Julian plagend. "Die is naar huis," zeg ik.  "Ik dacht dat hij bleef eten?" zegt hij verbaasd. ik grinnik. "Dat dacht ik ook," zeg ik wat zachter. Julian loopt de gang uit maar draait zich nog even om. "Oh ja, weet jij waar Shane is? ik probeerde in mijn kamer te zoeken maar de deur zat op slot. maar toen ik hem riep zei hij niks," zegt hij. wat raar. niks van shane. ook al is hij nooit een opvallend type, hij is altijd wel samen met mensen en doet zeker nooit zijn kamer op slot. "Ik zal hem zoeken," zeg ik. Julian knikt en loopt de eetzaal in. ik loop de trap op. "Shane?" roep ik door de gang. geen antwoord. ik loop richting de kamer van Julian en Shane. ik klop op de deur als ik merk dat hij inderdaad op slot zit. geen verschil. "Shane? we gaan eten. Ben je hier?"  vraag ik. heel even blijft het stil maar dan gaat de deur open. Shane kijkt me lachend aan. zijn haar zit compleet door de war. alsof hij net wakker is. het is raar om te zeggen maar zo is hij het meest schattige wat ik ooit heb gezien. ik probeer het niet te laten merken en verberg mijn te overdreven glimlach. zijn ogen zijn waterig. "Hé, heb je gehuild?" vraag ik bezorgd. Hij schudt zijn hoofd even en lacht. "nee, ik heb gegaapt, ik ben net wakker," ik grinnik opgelucht. "vandaar dat je deur op slot zat, julian was bezorgd," zeg ik lachend. "Ach,Julian toch," zegt Shane met een lach op zijn gezicht. ik schiet ook in de lach. ik sta nog steeds in de deur opening. "Waar is je vriendje?" vraagt hij opeens serieus. "Naar huis," zeg ik een beetje teleurgesteld dat het meteen weer hier over moet gaan. "Dus hij is echt je vriendje?" vraagt hij met een kort lachje maar daarna kijkt hij meteen weer serieus. ik haal mijn schouders op. "Geen idee. Maar jij blijft altijd mijn beste vriend natuurlijk! Hij zal je nooit vervangen dat weet je toch wel?" zeg ik overtuigend en loop de kamer binnen. Shane lacht en knikt. "Weet ik, en ik ben heel blij voor je dat je nu een vriendje hebt," zegt hij. ik glimlach opgelucht. "Oh mooi, ik dacht heel even dat je jaloers was of iets," zeg ik. Hij schud zijn hoofd en glimlacht. hij kijkt op. met zijn blauwe ogen zo lief, zijn haar alles aan hem is zo onschuldig en lief dat ik hem gewoon wil knuffelen. Ik loop naar hem toe en sla mijn armen om hem heen. hij doet hetzelfde en zo staan we eventjes. dan laat ik hem los. "Kom we gaan eten," zeg ik en pak zijn hand als ik hem mee neem naar de eetzaal.

We eten spaghetti. ik probeer heel netjes met mijn vork spaghetti eromheen te wikkelen. Lena zit tegenover me en haar lijkt het aardig te lukken. bij mij ziet het er niet uit. Shane die naast me zit schiet in de lach om mijn geklieder. ik lach mee en geef het op. "Moet je kijken hoe geconcentreerd ze is alleen maar met eten op haar vork doen,"  fluisterd hij in mijn oor. ik staar naar lena's geconcentreede gezicht als ze de vork in haar mond doet. maar één blik van Shane is nodig of we barsten allebei in lachen uit. de andere kijken ons aan alsof we gek zijn en Lena kijkt ons boos aan. "Ja, haha grappig hoor!" zegt ze en gooit een theedoek naar ons. als ik uitgelachen ben probeer ik een slok te nemen. wat nog best lastig is omdat Shane naast me nog steeds zit te lachen. ik bijt op mijn lip om niet mijn drinken uit te proesten. ik zet mijn drinken weer neer en het lukt me eindelijk rustig te eten. "zozo, jij hebt heftig zitten zoenen," zegt Brian ineens en kijkt me spottend aan. hoewel ik niet weet waar hij het over heeft begin ik te blozen. ik kijk vragend om me heen voor hulp. "Je lip bloed,"  zegt Lena uiteindelijk lachend. ik voel aan mijn lip en zie dat er inderdaad een beetje bloed op zit. "Oh," mompel ik en sta op. "Wat heeft hij allemaal gedaan?" vraagt Brian lachend samen met Julian.  "Ik beet net op mijn lip!" probeer ik nog met een knalrood hoofd. ze blijven lachen. zelfs Lena helpt me niet. Ik zie Mila en Shane elkaar geïrriteerd aankijken. "Oh kom op! wat zijn jullie kinderachtig!" zegt Mila en duwt Julian. normaal ben ik niet echt vriendinnen met haar maar nu kan ik haar wel omhelzen. "Ja.. kom op ze beet op haar lip," zegt Shane opeens. het valt akelig stil. "Ja," bevestig ik. "Wie zegt dat?" Lena kijkt Shane even gemeen aan. Ik loop naar de wc met mijn hand voor mijn mond. ik dep het bloed eraf en zie dat het al bijna gestopt is. mijn oog valt op mijn hand. er is een blauwe plek daar waar eerst het bloedde. maar het is niet zomaar blauw, eerder donkerblauw. ik weet het niet., ik schenk er niet al te veel aandacht aan en loop weer terug naar binnen