Kus me niet

deel 18/ door de ogen van shane.

zuchtend loop ik heen en weer door de kamer. opnieuw bel ik het nummer. al de zevende keer in een half uur. "Kom op, shane, ze neemt niet op,"zegt Mia. Lena is ondertussen alweer terug en zit bezorgd op haar bed. niemand in het huis weet het verder. ik wil net mijn mobiel weer wegstoppen als er word opgenomen. ik ben zo blij en gespannen tegelijk dat ik mezelf moet dwingen te blijven ademen. 

"Shane," één woord uit Delilah's mond. dat woord stelt me gerust. ze leeft nog. ze is in orde. mijn beste vriendin is er nog. ik kan niet beschrijven hoe haar stem klinkt maar ik weet zeker dat er iets aan de hand is, dat ze het weet. "Oh mijn god, waar ben je? ben je gewond? wat is er aan de hand?" ik ben zo in paniek dat ik bijna emotioneel word. "alles gaat goed met me, Keith is heel aardig, we hebben gepicknickt en nu laat hij me zijn kamer zien," hoe graag ik het ook wil geloven, dat ze het niet weet en dus veilig is, het lukt niet. ik hoor de angst in haar stem. "Is hij in de kamer, Delilah?"  probeer ik zachter te vragen. Mia en Lena kijken me beide gespannen aan maar ik schenk geen aandacht aan ze. het blijft even stil. "Ja," klinkt er dan heel zacht maar ik hoor dat ze probeert niet te laten merken hoe bang ze is. ik probeer snel een plan te bedenken. "Oké, waar hij je heen bracht, is het zijn huis? is het ver weg?" "Ja, gewoon in zijn tuin gingen we picknicken, zijn huis is heel mooi en helemaal niet zo ver weg,"  ik ben gevaarlijk bezig. als Keith doorheeft dat ik het ook weet is ze echt in gevaar. "Oké, we gaan het zoeken, de spullen liggen nog in de tuin toch?"  vraag ik. weer is het even stil."weet ik niet," zegt ze. ik begin te lopen, naar buiten, ik hoor Lena en Mia achter me aankomen en dingen naar me roepen maar ik loop door. "blijf aan de telefoon oké, ik kom je halen, alles komt goed," zeg ik geruststellend. mijn handen trillen en mijn hart is nog nooit zo snel gegaan. ik kijk rond en loop door de straat. oke, in wat voor soort huis zou hij wonen. "Is het een groot huis, donker, licht?" vraag ik. "nee, het is heel mooi donker van binnen, erg romantisch en het is ook lekker groot," ze is zo slim het zo te spelen.  ik loop door en zoek een donker huis. nergens te vinden. "Oh, Keith gaat even iets te eten voor ons pakken, hij is zo lief," zegt ze. dit als teken dat hij weg is. "Delilah wat heeft hij gedaan?" vraag ik meteen. "Shane, ik ben zo bang, hij is slecht, ik weet niet wat hij bedoelde maar ik moet hier weg, hij had me vastgebonden, straks vermoord hij me, hij zei dat hij een duivel was, shane help me alsjeblieft," hoor ik haar bang huilend door de telefoon. tranen komen ook in mijn ogen. haar zo te horen en niks kunnen doen. "Ik kom eraan, zeg me waar het is," zeg ik en slik om normaal te kunnen praten. "Toen hij me er heen bracht liepen we eerst door een smal straatje heen. daarna kom je ergens bij een fietspad waarbij je ergens een tuin ziet vol met bloemen, loop daar langs en dan is er daar nog een straatje, als je daar doorheen gaat zie je het huis. ik weet het nummer niet maar de gordijnen en ramen zijn dicht. kijk in de tuin en je zult meteen weten dat dit het huis is," ik knik terwijl ik het eerste straatje zoek. "Speel zijn spel mee, doe verliefd. zo ben je het veiligst. ik kom eraan maar laat in de tussentijd niks merken," zeg ik vastbesloten. "Oké," ze is gestopt met huilen. "Shane, ik wil je niet kwijt," zegt ze opeens. dat was er voor nodig om de tranen in mijn ogen te laten lopen. "Ik jou ook niet," zeg ik half huilend. ik hoor een deur open gaan. "Keith! daar ben je! Ik moet ophangen Shane, maar lief dat je belde," zegt ze. ik kan niks meer zeggen en de verbinding wordt verbroken. als het me niet lukt haar te redden, was dit ons laatste gesprek ooit.