Εγώ με Εσένα; Πλάκα μου κάνεις!?

Δεν με νοιάζει το που. Μου αρκεί το ΜΑΖΊ!

"Το ξέρω! Δεν πειράζει! Πάμε για ύπνο;" μου λέει ενώ ανεβάζει το πάπλωμα για να μπω από μέσα

---------10:00 πμ

ξυπνάω και βλέπω τον Λουκ να με χαζεύει

"Πόση ώρα με κοιτάς;" ρωτάω χαμογελαστά

"Από την ώρα που ξύπνησα" λέει στον ίδιο τόνο

"Τι ώρα ξύπνησες;"

"Κάπου στις 8" λέει και τότε σηκώνω λίγο απότομα το σώμα μου ώστε να ακουμπήσει τα χείλι του "Τι????!!!! Τόσο πεταχτό!? Γιατί!? Με τιμωρείς!!?" παραπονιέται την κάθε του λέξη

Εγώ σηκώνομαι απαλά και τον φιλάω για κανένα λεπτό. Μέχρι που αποφασίζουμε να πάμε κάτω. βλέπω μόνο την μαμά στο τραπέζι

"Ο μπαμπάς;" ρωτάω

"Έρχεται. Καλημέρα πρώτα από όλα. Εμ...θέλετε να φάτε κάτι;" ρωτάει. Δεν είναι καλά κάτι έχει

"Όχι εσύ;" με ρωτάει ο Λουκ

"Όχι. Μαμά είσαι κάπως τι έγινε;" ρωτάω ήρεμα

"Να. Αποφασίσαμε με τον μπαμπά σου να πάμε στην Αμερική" μου λέει

"Τι πλάκα μου κάνεις! Όχι! δεν φεύγω! Εδώ έχω παρέες, έχω ζωή, έχω τον Λουκ! Εδώ μαμά θέλω να μείνω!" λέω γρήγορα και τρέχω γρήγορα πάνω. Ξεσπάω σε κλάματα

Λουκ's pov 

Συγκινήθηκαν όταν άκουσα το όνομα μου. Την αγαπώ πάρα πολύ. Άρχισε να τρέχει πάνω. Βλέπω την μαμά της να μην έχει καταλάβει τι έγινε.

"Λουκ άκου! Δεν εννοούσα αυτό που κατάλαβε!" δεν δίνω σημασία τρέχω επάνω

"Αγάπη μου. Ναταλούδη μου!" την αγκαλιάζω

"Δεν θέλω να φύγω. Θέλω να είμαι εδώ, μαζί σου!" λέει και ξεσπάει σε κλάματα στην αγκαλιά μου

"Αν φύγεις θα έρθω μαζί σου. Θα δουλέψω, θα νοικιάσω σπίτι, θα κάνω μιας και είμαι ενήλικος τα χαρτιά και θα είμαι και ποιο κοντά στο Πανεπιστήμιο" Οχ αυτό μου ξέφυγε!

"θα έρθεις μαζί μου;" με ρωτάει έκπληκτη "και μισό! Ποιο πανεπιστήμιο;" οχ 

"Δεν με νοιάζει το που! Μου αρκεί το ΜΑΖΊ!" της λέω και την φιλάω "Και να, μου δώσανε υποτροφία σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια της Αμερικής. Είναι Καλιφόρνια. Και μάντεψε είναι λίγο ποιο μακρυά από το σπίτι σου στη Καλιφόρνια" της λέω και έχει μείνει

"Δεν μου είπες ότι πείρες υποτροφία!" μου λέει έκπληκτη και ήρεμη

"Δεν ήθελα να πάω. Δεν ήθελα να σε αφήσω" λέω και με αγκαλιάζει. 

"Πας καλά!?" λέει και ξεσπάει σε γέλια και κλάματα "Θα έχανες υποτροφία για εμένα;!" 

"Ναι!" λέω και με φιλάει "Πάμε κάτω;" λέω και μου γνέφει

"Μαμά συγγνώμη που έφυγα έτσι!"

"Δεν πειράζει! Άκου! Δεν εννοούσα αυτό που κατάλαβες. Εννοούσα εγώ και ο πατέρας σου" λέει και μένουμε

"Μαμά." με κοιτάει για επιβεβαίωση "Θα έρθουμε μαζί!" λέει αποφασιστικά και βλέπω την μητέρα της να παγώνει

"ε;" λέει μόνο "Οι γονείς του Λουκ;" ρωτάει

"Μου δώσανε υποτροφία σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια. Είναι λίγο ποιο μακρυά από το σπίτι που έχετε στην Καλιφόρνια. Το έψαξα. Σκεπτόμουν να μην δεχτώ αλλά αν πάτε θα έρθω για την Ναταλία" λέω και η κυρία Σοφία δακρύζει

"Είσαι το καλύτερο αγόρι που θα μπορούσε να είχε η κόρη μου!" λέει και με αγκαλιάζει. "Αν θέλετε να έρθετε ελάτε!" λέει όταν με αφήνει

"Κοιτά Ναταλία. Εγώ θα σε ακολουθήσω ότι και αν κάνεις όμως να το σκεφτείς!"

"Δίκιο έχει ο Λουκ αγάπη μου!"

"Ναι όντως πήραμε την απόφαση πολύ βιαστικά. Όμως εσύ πρέπει να πας εκεί για την υποτροφία και εγώ θέλω να ζήσω με τους δικούς μου. Απλώς δεν θέλω να χαθώ με τους άλλους"

"Εγώ μπορώ να μην πάω!" της λέω

"θα πας Λουκ! Δεν μπορεί να πήρες υποτροφία και να την πετάς στα σκουπίδια!"

"Λοιπόν! Ότι και αν κάνεις θα σε ακολουθήσω. Όμως σκέψου. μαζί θα είμαστε παντού! Αλλά σκέψου το!" λέω και πάω πάνω "Σας αφήνω να μιλήσετε" λέω καθώς ανεβαίνω την σκάλα

Ναταλία's pov

"Κόρη μου. Ξέρω ότι δεν θες να χάσεις τους φίλους σου. Και δεν θα σε πιέσω να έρθεις μαζί μας στην Αμερική. Τον Λουκ τον βλέπω, σε αγαπάει. Ήταν έτοιμος να αφήσει την υποτροφία για να είναι μαζί σου! Σε αγαπάει. Αλλά έχει δίκιο. Πρέπει να το σκεφτείτε πριν πάρετε μια τέτοια απόφαση." μου λέει η μαμά μου

"Ναι. Το ξέρω. Όμως πρέπει να πάει σε αυτό το Πανεπιστήμιο. Δεν πρέπει να αφήσει αυτήν την ευκαιρία μαμά!" 

"Το ξέρω. Και ξέρω ότι τον αγαπάς και θες το καλύτερο για αυτόν! Αλλά πρέπει να το σκεφτείτε!" 

"πάω πάνω" ανακοινώνω

"αγάπη μου!" μου λέει 

"Θα πάω!" Ανακοινώνω

"Θα έρθω μαζί σου!" λέει και τον αγκαλιάζω! 

"Θα είμαστε μαζί στην Αμερική!" φωνάζω και τρέχω να τον αγκαλιάσω

Αυτό ήταν το κεφάλαιο. Λυπάμαι που δεν είχα ανεβάσει τόσο καιρό αλλά δεν είχα internet. Ναι ξέρω το κεφάλαιο ήταν πολύ μικρό. Τα λέμε αύριο ή αν προλάβω να ανεβάσω άλλα κεφάλαια σήμερα.

756 λέξεις

Αν θέλετε και σας άρεσε βάλτε ένα αστεράκι και γράψτε μου στα σχόλια!

Byeeee