Εγώ με Εσένα; Πλάκα μου κάνεις!?

~Είμαστε αδέρφια!~

"Τι πρόβλημα έχεις ρε φίλε" του λέει ο Άλεξ ενώ ο Λουκ πάει να φύγει
"κανένα"φωνάζει και φεύγει από το μαγαζί
"Μπορούμε να μην ξανά ασχοληθούμε με τον Λουκ;"ρωτάω ευγενικά τον Άλεξ. Αυτή η ιστορία με έχει κουράσει
"Ναι, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί κάνει έτσι. Φέρεται περίεργα, με όποια άλλη και να τα είχα δεν τον ένοιαζε. Με εσένα όμως...είναι διαφορετικά"σκέφτεται κάτι "Σαν να ζηλεύει...να το πω;"
"Σε παρακαλώ ας απολαύσουμε την ημέρα, χωρίς να δώσουμε σημασία στον Λουκ" τον παρακαλάω. Δεν μπορώ άλλο με τον Λουκ. "καταλαβαίνω ότι είναι φίλος σου αλλά..."με διακόπτει
"αρκουδάκι; Εσύ δεν είπες ότι δεν θα ξανά ασχοληθούμε με τον Λουκ;" γνέφω θετικά "Γιατί συνεχίζουμε να μιλάμε για αυτόν;" Ένα χαμόγελο απλώνετε στο πρόσωπο μου. Μόλις το βλέπει απλώνετε και στο δικό του. "Λατρεύω να σε βλέπω να χαμογελάς. Είναι ότι ποίο όμορφο έχω δει" λέει και κοκκινίζω

Τότε έρχεται ο σερβιτόρος για την παραγγελία μας

"τι θα πάρετε;"μας ρωτάει ευγενικά ο σερβιτόρος
"Θέλω τον Μηνά. Και αν δεν μπορεί να έρθει πες του 'Άλεξ εδώ'" ο σερβιτόρος κοιτάζει περίεργα αλλά τελικά γνέφει και φεύγει
"τι ήταν το 'Άλεξ εδώ' που είπες στον σερβιτόρο; Και γιατί έφυγε; Δεν παραγγείλαμε" Τον ρωτάω και τότε ένα πονηρό χαμόγελο -που όμως δεν είναι το κλασικό πρόστυχο χαμόγελο που είχαν όλοι- απλώνετε στα χείλάκια του. Είναι ποίο αγνό. Σαν να είναι καλό.
"Αρκουδάκι...Είναι έκπληξη!" μου λέει και δεν συνεχίζω την συζήτηση.  Μετά αρχίσαμε να μιλάμε για άσχετα θέματα, μέχρι που μετά από ένα τέταρτο ήρθε ο σερβιτόρος και μας φέρνει τα πιάτα μας σκεπασμένα
"τι είναι όλα αυτά;;;" ρωτάω έκπληκτη αφού μπροστά μου βλέπω τα ποίο αγαπημένα μου φαγητά!
"Δώρο για εμάς!!! Κλείσαμε 2 εβδομάδες που γνωριζόμαστε!!!"   Λέω και από την χαρά μου τον αγκαλιάζω
"Σε ευχαριστώ πολύ!!!" λέω και αρχίσαμε να τρώμε

-Αφού τελειώσανε

Αφού τελειώσαμε το φαγητό ο σερβιτόρος μάζεψε όλα τα πιάτα μας

"Τόσο πολύ πείναγες;" Με ρωτάει έκπληκτος
"όχι γιατί;" τον κοιτάω με το ίδιο απορημένο βλέμμα
"Γιατί άφαγες ότι υπήρχε στο τραπέζι χωρίς να μου πεις 'δεν θέλω άλλο'." λέει και γελάει
"έτσι τρώω αυτά τα φαγητά! Δεν τα χορταίνω, είναι τέλεια!!!" λέω ενθουσιασμένη και αυτός γελάει με την παιδικότητα μου
"Είναι και τρομερά παχυντικά." συμπληρώνει "Δεν καταλαβαίνω πως παραμένεις τόσο λεπτή. Είσαι σαν μια οδοντογλυφίδα που την έκοψαν στην μέση"
"Υπερβάλλεις... Σαν 5 οδοντογλυφίδες ενός ελέφαντα να πω ένταξη" γελάει. Αλλά μετά σοβαρεύει
"Άμα σε ξανά πεις χοντρή θα τα βάλεις μαζί μου. Κανείς, και όταν λέω κανείς σημαίνει ΚΑΝΕΊΣ, δεν μειώνει το αρκουδάκι μου!!!!" μου λέει και δεν άντεξα τον φίλησα
"Αλεξούκο μου...σε αγαπάω" και τότε αφού είχα πέσει στην αγκαλιά του ακούω έναν ψίθυρο
"Και εγώ μωρό μου. Και εγώ" και τότε με φίλησε στο κεφάλι