Vergeet me niet(je)

Chapitre 2

C H A P I T R E 2
——jaime——

'Geloof mij maar — hij kon zijn ogen niet van me af houden.' Louis leunde tegen de oude, roestende wasbak aan, zijn armen over elkaar geslagen en een zelfverzekerde blik op zijn gezicht.

Ik rolde met mijn ogen en duwde mezelf weer onder zijn auto. 'En dat weet je zeker? De vorige keer dat je dat zei —'

'Ik weet wat er toen gebeurde,' reageerde hij vinnig. 'Dit is anders.'

Mijn ogen gleden over de auto-onderdelen, opzoek naar de boosdoener. Eenmaal gevonden zette ik de moersleutel op het loszittend deeltje en draaide hem stevig vast. Mijn handen, besmeurd met teer, veegde ik af aan mijn witte shirt.
'Anders hoe? Hij kijkt nu wél echt naar jou en niet naar dat meisje achter je?'

'Precies. Ik heb zelfs nog even achterom gekeken om het zeker te weten.'

Lachend rolde ik onder de auto vandaan en porde mijn neefje met mijn elleboog aan de kant. Met een sponsje probeerde ik de laatste resten teer van mijn handen af te schrobben.
'Hij is gemaakt, hoor. Nu wil ik graag die vijftig dollar hebben.'

Grommend viste Louis zijn portemonnee uit zijn broekzak en overhandigde mij het briefje. 'Afzetter,' mompelde hij ontevreden.

'Wees blij dat ik hem kan maken, vriend. Scheelt je aardig wat geld.'

Louis trok de deur van de bestuurderskant open en nam plaats. 'Hoe weet ik of hij het ook echt doet?'

Ik draaide me om terwijl ik mijn handen afdroogde aan een theedoek. 'Ik maak altijd al mijn auto's zelf. Dus vetrouw mij maar — hij is gemaakt.'

Dat leek hem te overtuigen, en hij stapte weer uit de auto en sloeg het portier dicht. We wilde net de schuur uitlopen, toen mijn zusje binnen kwam wandelen. Ze had haar blonde haren in een strakke staart gebonden en zag er uit om door een ringetje gehaald te worden — zelfs al had ze geen plannen om het huis te verlaten vandaag. Onbewust keek ik naar mijn smerige shirt.

'Moet je zien wat Hannah me heeft gestuurd,' gilde ze enthousiast. Ze zwaaide met haar telefoon, een brede lach op haar gezicht.

Bij die naam alleen al wist ik dat dit een vreselijk oninteressant verhaal ging worden. Hannah was de beste vriendin van mijn zusje en een ongelofelijke trut. Als roddelen een persoon zou zijn, was het ongetwijfeld zij geweest.
Louis daarentegen veerde op en gebaarde dat ze hierheen moest komen. Hij lééfde op dat soort dingen, iets wat ik maar met moeite kon begrijpen.

Ik besloot om de gereedschappen schoon te maken en weer op de goede plek terug te leggen, maar kon niet ontkennen dat ik met de seconde nieuwsgieriger werd. Door het gelach van mijn neefje en zusje én het geluid van het filmpje, kon ik het niet laten om toch over hun schouder mee te kijken.

Ik zag een meisje die ik vaag herkende van het feestje van gisterenavond, staand op de etenstafel in het huis van mijn tante en oom. Ze had haar shirt uitgetrokken, zwaaide ermee in het rond en schreeuwde iets onverstaanbaars. Het was dat, waarschijnlijk, een vriendin haar van de tafel af trok, of ze had ook nog haar rokje naar beneden getrokken.

Voordat ik erg had in wat ik deed, tikte ik twee keer op het scherm en pauzeerde het filmpje. Met mijn vinger wees ik naar het meisje met de zwarte krullen. 'Wie is dat?'