Vergeet me niet(je)

Chapitre 8

C H A P I T R E   8
——jaime——

Ik staarde naar het plafond van één van de vele slaapkamers die het huis van mijn oom en tante had. Een kamer die ondertussen van mij was geworden.

Verveeld gooide ik een mini basketbal omhoog, ving hem op, en herhaalde de beweging. Daarna mikte ik in het basketbalnet die aan mijn deur hing, waar de bal perfect in viel.
Louis was op een afspraakje en ik had geen interesse om naar het geroddel van Chloé en haar vriendinnen te luisteren — dus verveelde ik me dood.

Met een diepe zucht, positioneerde ik me wat rechter op in mijn bed. Vrijwel meteen viel mijn blik op het surfboard dat in de hoek van mijn kamer stond. Dat board had een fortuin gekost, maar ik kon zien waarom. Als het niet voor Remi was geweest, had ik hem zelf gehouden.

Plotseling werd er luid op mijn deur geklopt. Het gezicht van mijn tante verscheen om de hoek van mijn deur. Ze stak de huistelefoon naar me uit. 'Het is je vader, Jaime.'

Met een frons schoof ik van mijn bed af en nam de telefoon van haar aan. Mijn vader belde nooit zo laat. Ik hoorde hoe mijn slaapkamerdeur zachtjes dicht werd gedaan.

'Hallo?' vroeg ik, nog steeds verbaasd om het feit dat hij belde.

'Jaims! Hoe gaat het, vriend?'

Vriend? Zo had hij me nog nooit genoemd. 'Ja, het gaat wel. Waarom bel je nog zo laat?'

'Luister, kiddo,' zijn stem veranderde van blij en enthousiast, naar serieus en nerveus. 'Ik ga de pleister er gewoon in één keer aftrekken. Ik weet dat we allemaal besloten hadden dat je moeder en ik voor een weekend naar jullie toe zouden komen om je verjaardag te vieren, maar je moeder komt niet.'

De frons op mijn voorhoofd werd dieper. Ik kneep in mijn neusbrug en sloot nadenkend mijn ogen. 'Hoe bedoel je, ze komt niet? Moet ze nog meer diensten draaien?'

'Je moeder en ik gaan scheiden. En totdat het op papier staat, lijkt het ons niet verstandig om elkaar te zien.'

Ik voelde alle kleur uit mijn gezicht wegtrekken. Mijn handen begonnen te zweten en het voelde alsof ik ieder moment over mijn nek kon gaan. 'Schéíden? En dat vertellen jullie over de fucking telefoon?'

'Jaims —'

'Nee!' Ik voelde tranen opkomen, maar knipperde ze kwaad weg. 'Dit is niet iets wat je over de telefoon kan zeggen, of iets wat je zomaar op ons kunt dumpen. Dit is iets wat we sámen moeten bespreken. Als een familie, verdomme.'

Het was even stil aan de andere kant van de lijn. 'Ik heb het druk hier, dus ik hoopte eigenlijk dat jij het aan je zusje —'

Ongelovig schudde ik mijn hoofd. 'Fuck off. Groei een paar ballen en doe het zelf.'

Voordat hij weerwoord kon zeggen, drukte ik hem al weg. Ik gooide de telefoon tegen de muur aan, sloeg met mijn vuisten meerdere keren wild tegen mijn matras en schreeuwde in mijn kussen.

Hoe konden ze dit ons aan doen? Zonder overleg, zonder waarschuwing, terwijl ze aan de andere kant van de wereld zaten?

Woest trok ik mijn sneakers aan en stoof de trap af. Mijn tante wilde me nog tegenhouden, maar ik wist mezelf hardhandig los te rukken en de voordeur met een klap achter me dicht te smijten.