Vergeet me niet(je)

Chapitre 6

C H A P I T R E   6
——jaime——

Ik probeerde om het mezelf zo comfortabel mogelijk te maken op de leren bank van mijn oom en tante. Helaas had ik al sinds het begin der tijden een bloedhekel aan dat ding. Met een korte broek aan vróég je gewoon om plak benen. En dat was verschrikkelijk.

Louis keek me vanaf de keuken aan, zijn ogen vernauwd. Ik trok mijn wenkbrauwen naar hem op, waarna hij als antwoord zijn telefoon omhoog hield en naar het ding wees.

'Wat is dit?' Hij klonk lichtelijk geïrriteerd.

'Een mobieltje?'

Hij zette zich van het keukeneiland af en liep hoofdschuddend mijn kant op. Daar liet hij zich zuchtend op een stoel vallen. 'Ik had het over Twitter.'

'O,' ik ging wat rechter op zitten.

'O?' Louis proestte. 'Waarom koop je niet gewoon een vliegtuigje met een spandoek waarop staat "ik vind Remi Jones leuk" en laat je hem de hele dag boven het dorp cirkelen?'

Een kussen zoefde door de lucht en belandde tegen zijn hoofd aan. 'Je weet dat ik meiden niet zo snel "leuk" vind, Louis. Bovendien heb ik haar maar twee keer gesproken.'

Hij hief zijn handen in overgave. 'Je tweets liegen niet, neef.'

'Dus als ik een meisje online wil verdedigen, betekent dat meteen dat ik met haar wil trouwen?' Ik maakte een wegwerpgebaar. 'Laat maar zitten. Je bent toch te eigenwijs om je mening te veranderen.'

'Hé, niemand heeft wat over trouwen gezegd. Ik zou haar eerst mee uit vragen voordat je op één knie gaat.'

Ik stond op het punt om nog een kussen naar zijn hoofd te gooien, toen mijn zusje van de trap af kwam. Ze had haar telefoon tussen haar hoofd en schouder geklemd en had in haar handen een stapel kleding. In de woonkamer stopte ze even en keek Louis en mij om de beurt aan.

'Wie gaat er op één knie?'

Voordat ik hem tegen hield wees Louis al mijn kant op, met een duivelse grijns op zijn gezicht. 'Jaime, voor een plaatselijk grietje.'

Chloé trok walgend haar neus op, wat haar een oogrol van mij opleverde. 'Het zal wel,' antwoordde ze ongeïnteresseerd.

Ze draaide zich om en liep richting de voordeur, maar ik hoorde haar nog aan de persoon aan de andere kant van de lijn vertellen wat Louis haar net gezegd had.

Die tweede kussen tegen zijn hoofd kwam er als nog. Lachend ving hij hem op. 'Klootzak,' zei ik kwaad. 'Straks denkt het hele dorp nog dat ik ga trouwen.'

Louis schudde zijn hoofd. 'Je bedoelt dat je bang bent dat Rémi straks denkt dat je gaat trouwen.'

'Ik ben achttien,' ik viste mijn telefoon weer uit mijn broekzak. 'Natuurlijk denkt ze dat niet. In tegenstelling tot Chloé heeft Remi wél een stel hersenen.'

Stiekem toch benieuwd of Remi op mijn tweets had gereageerd, opende ik de app voor de zoveelste keer die dag. Maar tot mijn ontevreden, was het geen tweet van Remi die het vuurtje verder had aangewaaid. Het was er één van ene Kylian.

En wat ik las deed mijn humeur met honderdtachtig graden omdraaien.

'Wie the fuck is dit, Louis?' Ik hield mijn telefoon nog net niet tegen zijn gezicht aan.