Vergeet me niet(je)

Chapitre 7

C H A P I T R E 7
——remi——

Met een diepe zucht gooide ik mijn roze schort in mijn kluisje achter in de hele kleine kantine die mijn werk had, en haalde mijn haar uit de lage knot waarin het mijn hele shift zat. Ik kon amper meer op mijn benen staan.

Na het gesprek met Jayden in mijn achtertuin had ik me volledig op mijn werk gestort, om mijn gedachtes zoveel mogelijk bij hem vandaan te houden. Toch kon ik het niet laten om af en toe af te dwalen, en na te denken of ík misschien de reden was waarom het verkeerd af was gelopen tussen ons. Hij was een eersteklas lul — dat wist ik — maar toch twijfelde ik af en toe nog aan mezelf.

Zoals nu, bijvoorbeeld, als ik even snel mijn telefoon erbij pak en een melding zie van Instagram.

@jshaw heeft een nieuwe foto geplaatst

Shit. Helemaal vergeten om de meldingen van zijn account uit te zetten.
Met een vastberaden plan om dat nu wél te doen, opende ik de app en zag tot mijn grote verassing een selfie van hem. Maar niet alleen — een mega knap meisje had haar arm om zijn nek geslagen en gaf hem een kus op zijn wang.

Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet in bedwang houden en tikte op haar tag. Ze was een Braziliaans model. Hoe kón het ook anders.

Moedeloos liet ik mezelf in één van de plastic stoelen vallen. We waren amper twee weken verder en hij had al een model gescoord? Wat zouden mensen nu van mij denken, als ze haar zien? Kon hij al die tijd al beter krijgen dan mij?

Toen begon opeens er wat aan me te knagen.
Twee weken, dat is wel héél snel. Het kan niet anders dan dat hij haar al kon tijdens onze relatie.
Zou hij vreemd zijn gegaan? Was ik al die tijd zó blind geweest?

Snel ging ik weer terug naar zijn profiel, maar in plaats van zijn meldingen uit te zetten, drukte ik zonder er nog langer over na te denken op blokkeren. Het leek alsof er een last van mijn schouders viel. De gedachte dat ik nooit meer ongevraagd zijn hoofd voorbij zou zien komen op sociale media gaf me rust.

Ik pakte mijn tas uit mijn kluis en duwde hem dicht. Met een nieuw, bevrijdend gevoel stapte ik de deur uit.

Onderweg naar huis kwam ik langs Sunny Surfing. Mijn hoofd dwong me om door te lopen, maar mijn voeten stonden aan de grond genageld.
Ik voelde mijn gedachtes weer afdwalen, maar nu niet naar Jayden, maar naar een andere jongen die de afgelopen dagen maar niet uit mijn hoofd te krijgen was.

Surf je? Niet meer? Hoezo?

Het was een vraag die de lokale bevolking vermeed als de pest — want iedereen hier wist het antwoord. Ik slikte moeizaam. Ergens wist ik wel dat ik te fel op hem geantwoord had. Hij kwam uit de stad. Jaime was er niet bij toen...

Langzaam liet ik mijn adem via mijn mond er weer uit. En ik dacht aan de stem van mevrouw Jankovic. Diep inademen en rustig uitademen.

De vraag op zich maakte nu niet veel meer in me los. Wél het feit dat hij na het incident niks meer van zich had laten horen. Niet dat ik het hem kwalijk nam, ik had waarschijnlijk hetzelfde gedaan. Toch miste ik ergens wel zijn relaxte houding en oprechte belangstelling.

Mijn ogen scande de buitenrekken af, maar hij stond er niet meer. Míj́n board was weg.

Micah kwam naar buiten met een nieuw board en plaatste hem op de lege plek waar eerst mijn board stond. Snel pakte ik hem bij zijn arm vast.