Vergeet me niet(je)

Chapitre 5

C H A P I T R E 5
——remi——

'Kijk me aan als ik tegen je praat!' Mijn moeder stond met haar handen in haar zij en een kwade blik op haar gezicht voor me. Er kwam nog net geen vuur uit haar neusgaten.

Ik drukte mezelf tegen de rugleuning van de bank aan en wenste dat ik erin weg kon kruipen om deze confrontatie uit de weg te gaan. Helaas gebeurde er niks.

'Lief, je moeder en ik waren erg ongerust over je.' Jayden stond schuin achter haar, zijn armen over elkaar geslagen en een frons op zijn voorhoofd.

Mijn ogen maakte zich tot spleetjes. Ik stak één vinger naar hem op — en dat was niet mijn duim.

Mam hapte naar adem. 'Remi Jones! Zo antwoord je toch niet op je bezorgde vriendje!'

'Ha,' lachte ik humorloos. Pisnijdig keek ik van de één naar de ander. 'Ik had moeten weten dat hij niks heeft durven zeggen. Zo'n pussy is het wel.'

Jayden zuchtte en stopte zijn handen in zijn broekzakken. 'Ik laat jullie wel even alleen.'

'Je loopt naar de verkeerde deur, de uitgang is deze kant op!' riep ik hem nog na, voordat hij hoofdschuddend de deur naar de achtertuin achter zich dicht deed.

Een geladen stilte vulde onze woonkamer. Mam leek iets gekalmeerd te zijn en ging nu op het randje van het houten tafeltje zitten die midden in de kamer stond. Ik keek naar mijn handen in mijn schoot en drukte met mijn duim keihard op het vel tussen mijn duim en wijsvinger om de tranen tegen te houden.

'Waarom heb je een week niks van je laten horen? Weet je niet hoe doodsbang ik was nadat je het huis uit was gestormd voor één of ander feestje om vervolgens compleet van de aardbol te verdwijnen?'

Ik begon Happy van Pharrell Williams te zingen in mijn gedachtes en keek naar alles behalve haar ogen. 'Sorry, mam. Ik had even tijd nodig om alles te verwerken. En je had ook gewoon papa kunnen bellen om te vragen of ik bij hem was.'

'Tijd nodig om wat te verwerken?' Haar stem was een stuk rustiger en liefdevoller. Ze legde een hand op mijn stuiterende knie. 'Je weet dat je vader en ik niet meer met elkaar spreken. Het is beter voor iedereen als we dat zo houden.'

Dat wist ik wel. De vele ruzies en klappende deuren was iets wat ik nooit uit mijn geheugen kon wissen. Toch was een klein gedeelte van me teleurgesteld. Was ik niet belangrijk genoeg om die regel te doorbreken?

Ik speelde met mijn zelfgemaakte, kleurrijke armbandjes. De draadjes stof waren aardig verkleurd door het zeewater. 'Jayden en ik zijn uit elkaar.'

'Uit elkaar?!' Ze sloeg een hand voor haar mond. 'Och, lieverd. Als ik dat had geweten had ik hem nooit gebeld.'

Onverschillig haalde ik mijn schouders op. 'Hij had het moeten zeggen tegen je en zelf de beslissing moeten nemen om hier niet heen te komen.'

'Wil je dat ik hem voor je wegstuur?'

Mijn ogen gleden van mijn niet-meer-zo-witte sneakers naar het raam die uitzicht bood op onze tuin. Jayden zat relaxed achterover gezakt op een tuinstoel van de zon te genieten — alsof hij niet in de tuin van zijn kersverse ex-vriendin zat. Het irriteerde me dat hij net deed alsof hij zich van geen kwaad bewust was. En ik wist dat als íémand hem duidelijk moest maken dat hij uit mijn leven moest verdwijnen, ik dat zou zijn.