Kısa Ship Öyküleri (Stranger Things)

Byler

Mike'tan; Will ve ailesi taşındığından beri uzun zaman geçmişti.En son görüştüğümüz zamanın üstünden koca bir yıl geçmiş ve sadece telefonlar aracılığı ile notlarımız veya başarılarımız hakkında konuşabilmiştik.Şimdi ise yine yaz gelmiş,ağaçlar,çiçekler ve doğa yine yenilenmiş ve tazelenmiş bir haldeyken içim kıpır kıpırdı.Bizim için bu 2 yaz çok farklıydı.Sanki hepimiz farklı bir yere dağılmış gibiydi.Bu durum bir ağacın dallarına benzetilebilirdi.

Hepimiz bir köke yani birlikte geçirdiğimiz yıllar ile sıkıca birbirimize bağlanmıştık fakat sonra hepimizin başına bilim kurgu filmlerinden fırlamış gibi olaylar gelmişti fakat bunu en çok Will hissetmişti.Bence Will ve Eleven bir yerlerde,çok derinlerde bir yerlerde kader arkadaşı gibilerdi.Ve Will,Eleven'ın aksine daha güçsüzdü.Saklanmakta gerçekte iyiydi.Daha küçük bücürlerken saklambaç oynadığımızda en zor hep onu bulabilirdik.Ve bence Ters Dünya'da bu sayede hayatta kalabilmişti.Öte yandan Eleven'ın güçleri vardı ve kendini kolaylıkla koruyabiliyordu.

Otobüs'ün garaja yaklaştığını haber veren tekerler sesleri,yavaşça kulağıma geldiğinde buradaki vaktimin sona erdiğini anlamıştım.Elimdeki terli ellerimin ıslattığı,bilete son bir kez baktım.Will'i düşünerek gülümsedim ve arkamda duran aileme son kez veda ettim.Annem babam ve Holly bana yüzlerinde gördüğümüz son gülümsemeleri ile neşeyle bize veda ettiler.Onlar için de zordu,bunu biliyordum.Biz büyüyene kadar umutla ve sabırla bizi sevmiş ve bakmışlardı,çocukken hep birlikte olduğu çocuklarının şimdi onlara ihtiyacı olmaması üzücüydü.Nancy ile son kez onlara gülümseyerek sarıldık.Ve son vedamızı ettik.Kış zamanı kendimi sadece bodrum katımda otururarak ders çalışmıştım.Çünkü Will'e ve Eleven'a veda etmek ve bu vedanın gerçek olduğunu bilmek bei gerçekten çok zorlamıştı.Hafta sonları bazen bisikletime binip Will'lerin evine giderdim.Fakat evin onlarsız boş halini gördüğümde kalbimde duyduğum acı çok rahatsız ediciydi.Bazen Byers kalesine gider ve oradaki anılarımızı hatırlardım.O kaleyi Will yapmıştı.Fakat onsuz tamir etmiştik.Bazen çzdiği resimlere bakar ve sessizce onun sevdiği,bize tuhaf gelen o şarkıyı söylerdim.Ve şimdi valizlerimizi bagaja koyarken içim umutla doluyordu.Tekrar onu görebilmek,güzel bir düşünceydi.O gülümsemesi çok tatlıydı ve en çokta gülümsemesin özlemiştim.Geçen yaz onu biraz üzmüş ve özür bile dilememize izin vermemişti.Fakat o zaman bile birlikteydik...Yerimizi bularak oturduğumuzda Nancy ile birbirimize gülümsedik ve otobüs kalkarken ailemize son kez el salladık.İkimiz de heyecanlıydık.Ve şimdi onu tekrar görmek için yola çıkmıştık...

***BÖLÜM SONU***

BU BÖLÜM BİRAZ MİKE'IN DÜŞÜNCELERİNE YER VERMEK İSTEDİM.VE OLDU GİBİ SANIRIM.UMRARIM BEĞENİRSİNİZ,HOŞÇAKALIN!