Broken By Cancer

Hoofdstuk 16

*Jake, mijn broertje, mijn moeder en ik zitten in de auto richting Los Angeles. Mijn moeder brengt Jake en mij na vier jaar voor de zomer naar mijn vader. Grrr, ik haat hem! Het is zijn schuld dat ze gescheiden zijn! Dat vergeef ik hem nooit! Als we er zijn, springt Jake gelijk de auto uit en rent naar mijn vader. Ik rol met mijn ogen. Hij moet niet denken dat ik zo naar hem toe kom! Ik stap langzaam de auto uit en loop langzaam richting het prachtig grote huis van mijn vader. Mijn moeder staat ondertussen ook al bij hem en Jake. Ongelooflijk, hoe kan ze dat nou opbrengen?! Hij is er vandoor gegaan met een ander vrouw, dat pik je toch niet?! Ik sla boos mijn armen over mekaar. Omg, nu omhelzen mijn ouders elkaar gewoon alsof er niks gebeurd is! Als mijn vader me ziet, zegt hij: ,,Oh ja, we hebben twee kinderen. Hoi gaby.” Hij wilt me omhelzen, maar ik loop door zonder op zijn omhelzing in te gaan. Waarom ben ik hier? Ik wil hier niet eens zijn! Ik loop verder over het strand, richting de boulevard. Door verschillende meiden word ik aangekeken alsof ik een buitenlandse ben. Op de boulevard koop ik een aardbeien milkshake en neem het mee over het strand. Ik loop verder, met mijn gedachten bij mijn ouderlijke stad, totdat ik omver word gelopen door een jongen. Mijn milkshake gaat over mijn shirt en broek. Ik ben pistoff! 

,,Het spijt me.” zegt de jongen en kijkt me aan. Hij heeft blond haar en is niet lelijk. ,,Gaat het?” 

,,Ik had liever mijn milkshake opgedronken, maar ik ben oké.” zeg ik bot. Dude?! Waarom botste je nou tegen me op?! Dit waren net nieuwe kleren, verdomme! 

,,Het spijt me echt.” 

,,Je hebt mazzel.” zeg ik met een nepglimlach. ,,Vergeet het.” ik draai me weer om en loop verder. 

,,Het spijt me echt.” zegt hij en komt me achterna. 

,,Hebben we het hier niet al over gehad?” 

,,Ik ben Volkan. Zal ik een nieuw shirt voor je kopen?” 

,,Dat hoeft niet, bedankt.” Laat me gewoon met rust! Ik wil verder! Hij stopt, maar kijkt me wel na. Ik loop verder, richting het huis van mijn vader. Waar ik erachter kom dat ik een kamer met mijn broertje moet delen. Ook dat nog! 

,,Gaby?” 

,,Wat?” 

,,Niet boos worden, oké? Maar kan je niet iets aardiger doen tegen papa?” mijn broertje Jake probeert altijd iedereen bij mekaar te brengen, maar dat gaat gewoon niet altijd. Ik hoor hem piano spelen en loop de slaapkamer uit. 

,,Kun je alsjeblieft stoppen met dat gepingel?!” 

,,Gaby, als je hier wilt blijven, dan moet je...” 

,,Ik wil hier helemaal niet zijn pap!” ik loop naar hem toe. ,,Dat is het punt. Ik wil hier niet zijn. Zie je dat nou niet? Begrijp je het niet?” 

,,Jawel, maar laten we er het beste van maken.” Hij speelt verder op de piano. 

,,Ga je nu echt piano spelen?” mijn vader reageert niet. Wtf?! ,,Pap, ga je spelen? Want als je dat gaat doen, slaap ik ergens anders.” Nu doet hij de piano langzaam dicht en ik geef de laatste klap. Nu moet het toch wel duidelijk zijn?! Ik wil terug lopen naar mijn slaapkamer.

,,Oh, nog gefeliciteerd met Julliard.” 

,,Waarom, ik ga toch niet.” 

,,Je maakt een vergissing.” 

,,Tja, jij en mama maken nooit fouten hé. Ik heb het niet van een vreemde.” 

,,Genoeg, Gaby!” roept mijn vader. ,,Als je boos op me bent dan snap ik dat wel hoor. Wees maar kwaad op me, maar stop niet met pianospelen. Dat zou dom zijn, Gaby. Je hebt echt talent.”