Broken By Cancer

Hoofdstuk 20

Ik weet niet wat ik moet doen of moet zeggen en spring op. Het is me heel duidelijk, ik moet hier heel even weg. Ik moet nadenken.

,,Sorry.” zeg ik en loop de deur uit. Buiten haal ik even adem. Rachel is zwanger van mij, ze is gewoon verdomme zwanger! Ik haat mezelf nu echt! Ik moet gewoon uit vanavond, even nergens aan denken. Ik ren het pad af, naar mijn ouderlijk huis. Als ik aankom, komt Sophie gelijk naar me toegerend en omhelst me. 

,,Ik heb het gehoord van Gaby, ze belde me net.” fluistert ze. ,,Vind je toch niet erg?” ik schudt mijn hoofd en begin te huilen. Ik leg mijn hoofd op haar schouder. 

,,Haar leven is verpest, dat heb ik gedaan.” roep ik uit. Nu komt mijn moeder ook geschrokken naar buiten.

,,Jake, wat is er aan de hand?” Sophie en mijn moeder nemen me mee naar binnen en geven me een glas water. Ik ga met mijn hand door mijn haar, met de uitslag nog vers in mijn geheugen. 

,,Rachel is zwanger van mij.” zeg ik en ik kijk mijn moeder aan.

,,Oh jongen toch.” zegt ze en omhelst ze. De tranen komen weer en mijn moeder wrijft met een sshh geluid over mijn rug. ,,Hoe is het met Rachel?” 

,,Ze wilt het houden, maar ik kan toch geen vader zijn. Ik heb niet echt het goede voorbeeld gekregen van pa.” 

,,Ben je bang dat jij je eigen kind ook gaat slaan?” Sophie kijkt me aan. Even knik ik.

,,Is dat de reden dat je het niet wilt?” 

,,Ja, de meeste nemen het gedrag over van hun vader. En mijn vader slaat mij, dus dat neem ik mee.” 

,,Dat hoeft toch helemaal niet.” ik kijk mijn moeder aan. ,,Nee, niet iedereen neemt het mee. Als je sterk genoeg bent, gebeurd het niet.” ik haal onverschillig mijn schouders op. Ik wil het wel geloven, maar kan het niet. Vanaf het moment dat ik zeven jaar werd slaat mijn vader me al, dus ik heb eigenlijk niet meegemaakt dat hij lief voor me was. Zoiets hou je bij je of je dat nu wilt of niet. Ik wil niet dat ik mijn eigen zoon of dochter iets aandoe.

,,Heb je gezegd tegen Rachel dat je bang bent dat je het gedrag van pa gaat overnemen?” Sophie kijkt me aan. Ik schudt mijn hoofd. Daarmee verander ik haar gedachten toch niet. Zij wilt het houden, klaar. ,,Hou je van haar?” ik kijk Sophie aan. Hoe kan ze dat nou vragen?

,,Ja, zielsveel. Waarom denk je dat het nieuws zo hard aankomt? Ik huil bijna nooit!” 

,,Waarom verpest je jullie relatie dan?” Voordat ik antwoord kan geven, staat mijn vader in de deuropening.

,,Waarom maken jullie zo'n herrie? Ik ben aan het werk.” 

,,Schat, Rachel is zwanger van Jake.” ik kijk mijn moeder aan. Waarom zegt ze dat nou?! Mijn vader kijkt me boos aan en komt dreigend dichterbij. Hij grijpt me in mijn nek. 

,,Wat ben je ook een loser hé! Je bent zeventien, godverdomme!” roept hij hard. Ik kijk hem aan.

,,Ik wil het kind niet.” zeg ik. 

,,Wil je Rachel dan eindelijk ook niet meer?” waarom wilt hij toch dat het over raakt tussen mij en Rachel?

,,Ik hou van haar.” zeg ik. Hij gooit me op de grond. Ik sta op en ren snel naar de gang, maar hij volgt me en heeft me voordat ik naar boven kan rennen. Hij haalt uit en vier flinke klappen voel ik aankomen. 

,,Ik wil dat je haar nooit meer ziet, begrepen. Ze heeft al genoeg gedaan.” dreigt hij. De laatste klap voel ik op mijn zij komen en ik blijf verslagen liggen. Het was geen goed idee om hier te komen.

=Gaby=

Ik zit nog altijd naast Rachel. Jake is weggerend, die is waarschijnlijk terug naar zijn ouders. Hij moet het gewoon kwijt aan iemand. Ik heb geen idee waarom hij geen kind wilt, ik bedoel, vanaf het moment dat ik hem ken heeft hij het al over later. Dat hij zoveel kinderen wilt en een huisdier. Waarom wilt hij het kind nu niet dan? Komt het doordat hij nog maar zeventien is of ligt het ergens anders aan? Zayn heeft zijn hand op mijn been liggen. Ik ben blij dat hij bij me is. Ik wil graag iets gaan doen met hem, maar ik kan Rachel zo niet achterlaten. Echt ongelooflijk, eerst wilde ik niks van haar weten en maakte het me niet uit wat ze deed, maar nu ze mijn vriendin geworden is, wil ik haar beschermen.