BENİMLE KAL

4.BÖLÜM "RESİM KLÜBESİ"

 -Poyrazdan-

"Beni evime bıkarmısın" dedi. Bana bile zar zor ulaşan, ağlamaklı ses tonunda.

"Olmaz"

"Neden" dedi dudaklarını düşürmüş bir şekilde.

Hayır hayır, öyle yapma. Dayanamam.

Bi ona birde yola bakıp "Ateşin var, daha kötü olabilirsin" dedim.

Sessiz kaldı, zaten evede gelmiştik. Hastane ile ev arasında çokta uzun bir mesafe yoktu zaten.

Geldiğimizde arabayı park etmek için duraksadım, Beste'de o anda inmişti zaten. Evime doğru gittiğini gördüğümde hiçte bozuntuya vermedim.

Arabanın kapısını kilitledikten sonra bende hemen yanına geldim, öylece durmuş kapıyı açmamı bekliyordu.

"Hadi aç kapıyı, hava gerçekten soğuk.İyice hastalanıpta başına kalmamı istemezsin heralde" dedi. Sesi üşüdüğü için stem eder gibiydi.

"Hastalanmanı istemem" dedim net bi şekilde.

Kapıyı hızlaca açıp içeriye girmesini bekledim. Aslında evin içininde dışından bir farkı yoktu, soğuktu. Gerçekten.

Beste'nin soğuk yüzünden olan iç çekmesinden sonra "Sen burada bekle" dedim.

Hızlıca yatak odasından battaniye alıp aşşağı indim.

Geldiğimde hala aynı şekilde ve rahatsız olmuşçasına oturuyordu.

"Rahat ol, sana battaniye getirdim. Eğer uykun varsa, yatak odasına geçip uyuyabilirsin." dedim.

"Ben uyusam iyi olur, teşekkür ederim." dedi gayet sakin bir ses tonunda.

Yukarıya doğru çıkacakken hemen arkasından gidip "teşekkür edilecek bişey yok" dedim.

Arkasını dönüp bana doğru baktı, aramızda az bir mesafe vardı. Belirsiz denilebilecek bir şekilde gülümseyip başını öne eğdi.

Utanmıştı. "Seninle ne yapacağım" diye aklımdan da geçirmedim değil.

-Besteden-

Bu gece gerçekten iyi uyumuştum. Ağladıktan sonra uyunan her uyku güzeldir aslında. Çünkü uyumadan önce yorgun olursun, üzgün. Uyuyunca geçeceğini zannedersin, aslında değildir.

Hemen bu düşünceleri düşünceler kitaplığımın en üst rafına koydum. Çünkü bu evden gelen ses karşısında düşüneceğim en son şey bile değillerdi.

Sanırım eve hırsız girmişti yada bir aslan kükrüyordu. İkisinden biri.

Bunların düşüncesi bile kötüyken acaba Poyraz evdemi diye düşünmeye başlamıştım şimdi de.

Hemen yataktan kaltım ve baş ucumda komidinde duran vazoyu elime aldım, sessizce kapıyı açıp koridordan, merdivenlerin olduğu bölüme doğru yürümeye başladım.

Her ne kadar sakin kalmaya çalışsam da gerçekten çok pis korkuyordum.

Merdivenlerden indiğimde teker teker odalara bakıyordum. Poyraz'ın kaldığı odaya sıra gelince içeriden ses geldiğini fark ettim. Yavaş yavaş kapıyı açmaya özen gösteriyordum.