Râyiha-i Rüzgar

2 - DARMADUMAN

Rayiha'nın yere düşmesiyle Rüzgar'ın yanına gelip başını dizlerinin üzerine koyması bir olmuştu.

Adı gibi emindi. Rayiha'ya yere düşürecek kadar bir yumruk atmamıştı. Kesin bunda başka bir iş vardı. Etrafına toplanan kalabalığa "Ambulansı arayın hemen!" diye bağırdı.

Çoğu kişi bu durumu umursamıyordu. Çünkü her maçta olan şeydi. Bir kaç kere daha bağırınca sonunda birisi ambulansı aramaya başladı.

Rüzgar kendisini suçlu hissediyordu. Kızın canını acıtmak değildi amacı. Ne olmuştu birden anlamadı. Düzlerinin üzerinde yatan kızın beyaz teni, kumral saçları, upuzun kirpikleri onun ne kadar güzel olduğunun kanıtıydı. Bu kadar güzel bir kızın boksla ne işi olabilirdi ki? Onunla ilgili çözemediği tek şey buydu sanırım. Onun dediğini yapmıştı Rayiha. Ama o bunun farkında değildi. Rüzgar onu tekrar kaybetmek istemiyordu.

🌺 🌺 🌺

Bir gün gerçekler önümüze gelecek. Ve işte o zaman o sımsıkı tuttuğumuz ipler bir bir çözülecek. Önceden beri yanımıza konulmuş olan uçurumu yeni fark edeceğiz. Bizi o uçurumdan aşina olduğumuz ruhlar iterken artık acıyacak bir canımız kalmayacak.

Uçurumun kenarından beni çekip alan neydi bilmiyorum. Şuan karşımda kumral saçları olan beyaz tenli oldukça güzel bir doktor duruyordu. Bana o kadar dikkatli bakıyordu ki yattığım hastane yatağında hafifçe kıpırdandım.

"Kafana aldığın darbeden dolayı bir röntgen çektik..."

"Sonuçlar nedir peki?"

Doktor bir süre duraksadı. Bu sırada babama baktım ama kafasını yere eğmişti.

"Bunu söylemek benim için çok zor. Beyninde bir tümöre rastladık. Büyük bir tümöre. Eğer alınmazsa hayati riski var."

Hayatımız hiçbir zaman bitmezmiş gibi gelir. Aniden gelen ölüm bizim yüreğimize bir kor gibi düşer. O kor artık içimizdeki herşeyi küle çevirirde ansızın bir rüzgar gelip darmaduman eder. Gerçeklerden kaçmak isteriz, gerçekler peşimizden koşarken. Hayata tutunmaya çalışırız küçücük bir umutla.

Demek o halsizliklerim, baş dönmelerim bundan dolayıydı. Sanki birisi beni elleriyle boğuyordu. Ya bu tümör daha da büyürse o zaman ne yapardım. Gözyaşları içinde babama baktım.

" Baba yüzüme bak lütfen. " Babam kafasını kaldırdığında kızarmış gözleriyle bana baktı.

"Kızım..." Devamını getiremedi ve ağlamaya başladı.

Babamın yanına gitmek için yataktan doğrulurken kolumdaki serum canımı yakmıştı. Doktor hemen müdahale edip: "Şimdi dinlemelisin. Senin için zor bir süreç....Aynı zamanda bizim içinde."

Bunu söylemesiyle doktorun yüzüne baktım. Onunda gözleri kızarmıştı. Sanırım bize üzülmüştü.

"Ayrıca kafana darbe almamalısın. Dikkat et. Şimdiden geçmiş olsun Rayiha." deyipserumlu olmayan elimin üzerine elini koyup sıktı.

Doktor odadan çıktıktan sonra babam yanıma geldi ve sarıldık. "İyileşeceksin kızım. İyi olacaksın. Sen her zaman güçlü bir kız oldun, şimdide güçlü olacaksın. "

" Deneyeceğim baba... "

İçeriye kızlar girince babam odadan çıktı. Yanıma gelip koltuğa oturduklarında hepsiyle sarıldım ve iyi olduğuma ikna etmeye çalıştım. Neden ağladığımı sorduklarında kendimi tutamadım ve ağlamaya başladım. Onlarda zaten bişey olduğunu anlamışlardı. Beynimde tümör olduğunu söyledim. Hepsi şoka girmişti. Aynı benim gibi. Ama bunlar hayatın gerçekleriydi. Ben çoktan kabullenmiştim.

Lara: "O tümörün ben saçını başını yolarım. Ne demek bizim arkadaşımızın beynine girmek!" diye sitem etti. Biz kahkahalara boğulurken İrem: "Bence Rayiha'nın yerine Lara'nınkine girmeliydi." dedi. Yine gülmeye başladık.

Lara: "Ben kardeşimin yerine de ev sahipliği yaparım tabi."

Bunu söyleyince hepimiz birbirimize baktık. Bu bakışma sarılma bakışmasıydı. Gülerek birbirimize sarıldık.

O sırada kapı çaldı ve içeriye Rüzgar girdi. Kızlarda bana bakıp çıkacaklarını belirten kafa işaretini yapıp çıktılar. Rüzgar yanımdaki koltuğa gelip oturdu.

O siyah gözleriyle bana bakıp: "Geçmiş olsun Rayiha." dedi.

Bakışkarındaki karanlıktan gözlerimi kaçırmak istedim. "Sağol..."

"Sende anlamışsındır. O kadar sert vurmadım sana. Umarım önemli birşeyin yoktur."

"Yok sadece kafama aldığım için sarsılmışım. Önemli bişey değil."

Bu sırada telefonu çalmaya başladı. "Bir saniye" deyip pencerenin önüne doğru yürümeye başladı. Bi kaç bişey söyleyip telefonun kapattı ve aceleyle: "Okuldan beni çağırıyorlar gitmem lazım. Tekrar geçmiş olsun, kendine dikkat et."

"Teşekkür ederim."

🌺 🌺 🌺

Tam bir hafta geçmişti. Bu bir haftada sürekli hastaneye gidip kontroller yaptırdım. Evet ameliyat olacaktım ama ne zaman olurum bunu bilmiyordum. Kendimi hazır hissetmiyordum bu duruma. O ameliyat masasına yatıpta bir daha kalkamazsam... Bu düşünce beni çıkmaza sokuyordu.

Bugün bir haftada gitmediğim üniversiteye gitmek için hazırlandım. Babamla birlikte güzel bir kahvaltı yapmaya karar verdim. Zaten ona sözüm vardı.

Aşağıya inip mutfakta kahvaltı için bişeyler hazırlamaya başladım. Saat daha erken olduğu için babam henüz uyanmamıştı. O yüzden sessiz olmaya özen gösterdim. 45 dakika sonra ortaya güzel bir masa çıkmıştı. Babamın odasına gidip onu öperek uyandırdım. Uykusu ağır olmadığı için hemen uyandı. Aşağıya inince masayı görüp baya bi şaşırdı. Bana bakıp: "Doğruyu söyle aşçı çağırmadın değil mi?" diye sordu.

"Aşk olsun baba. Yapamazmıyım ben?"

"Tabi tabi yaparsın."

Bu sözü üzerine omuz silkip kollarımı önümde bağladım. Babam trip attığımı anlayınca gelip beni öptü ve : "Aynı annene benziyorsun. Şaka yaptığımı anlamadın mı?"

"Baba kaç kere diyeceğim beni anneme benzetme diye?"

"Tamam tamam. Hadi gel çayları soğutmayalım."

Daha sonra kahvaltımızı yapıp babam işe gitmek için erken çıktı. Bende masayı toplayıp okula gittim.

BMW' mi üniversitenin bahçesine park edip okulun içine girdim. İlk dersimize Ayhan hoca girecekti. Bu dersi çok seviyorum o yüzden kaçırmak istemedim. Acele edip hemen sınıfıma girdim ve arkalardan boş bir yer bulup oturdum.

Defterimi açıp biraz portre çizmeye başladım. Bu sırada kapı açıldı ve içeriye birisi girdi. Kafamı kaldırmadığım için hala kimin geldiğini görmemiştim. İçeriye giren kişi konuşmaya başladı:

"Merhaba arkadaşlar. Ben Rüzgar Sanoğlu. Ayhan hocanız bir süre derslere katılamayacak. Bu sürede beraber olacağız..."