Unlocked

e e n

pov: Eddie

Ik grijp naar mijn buik als ik steken begin te voelen. Er ontstaan krampen in mijn maag en mijn ogen beginnen te tranen. Ik snak naar lucht als het ademen lastiger wordt. Nick zit nog steeds naast me. Tegen me aangedrukt. Het geluid dat ik uitkraam, lijkt wel geschreeuw.

Ik heb in tijden niet meer zo hard gelachen. Nick vertelde een bizar verhaal waarbij ik mijn lach niet meer in kon houden. Ik begon zo hard te lachen, dat ik buikpijn en tranen van het lachen ervan heb gekregen. Terwijl Nick met flinke handgebaren nog verder vertelt, schreeuw ik de longen uit mijn lijf.

Iedereen die langs ons loopt zal ons wel raar aan hebben gekeken; met een vieze blik naar ons hebben gestaard. Maar wat zal mij het schelen? Ik heb het naar mijn zin en ik doe wat ik wil doen, al is het wat apart en al ben ik op een openbare plek. Het kan mij niet schelen wat men denkt. Whatever, is wat ik altijd zeg.

Ik voel me op dit moment op mijn gemak terwijl ik bij Nick ben. Ik heb zelfs plezier. Dit is eigenlijk nooit zo geweest. Meestal voel ik een druk, en soms zelfs angst als ik bij hem in de buurt ben.

'Ik geloof je bíjna.' zeg ik, nog steeds lachend van het verhaal. Nick kijkt met een glimlach en zijn blauwe ogen naar mijn melige gezicht. Ik denk even dat hij zich voorover wilt buigen om mij te zoenen, maar hij doet het, gelukkig, niet.

'Het is waar!' probeert hij overtuigend. 'Vraag maar aan Gijs.' Ik grinnik en knik daarna naar Nick met een sarcastische blik in mijn ogen. Wat een slecht verhaal, denk ik. Slecht verzonnen. Toch begin in weer te lachen als ik al aan het verhaal denk.

Ik moet nog een laatste keer grinniken, totdat iets mij opvalt. Achterin de gang zie ik een meisje papieren ophangen aan de muren, deuren en lockers. Als ik wat langer blijf kijken, merk ik dat het Olivia is. Ze loopt kriskras door de gangen en komt langzamerhand mijn kant op.

Als Olivia dichterbij komt, ga ik rechtop zitten en probeer ik geconcentreerd de letters te lezen die op de papieren staan. Ik zie niet veel meer dan enkele letters en een vaag, gekleurd plaatje.

'Olivia.' roep ik, proberend haar aandacht te krijgen. Mijn idee werkt, want ze draait zich direct onze kant op.

'Wat doe je?' vraag ik haar nieuwsgierig. Ze zet een glimlach op en trek een papier, wat een A4-poster blijkt te zijn, van de stapel die op haar arm ligt en houdt het voor mijn neus. 'Ik geef een vanavond feest. Om acht uur, bij de haven. Neem vooral veel vrienden en eten mee. Dit wordt echt het feest van het jaar!' Ik knik en pak de poster aan. Als ik begin te lezen, is Olivia alweer aan de andere kant van de gang bezig met het ophangen van de rest van de posters.

Terwijl ik de informatie over het feest nalees, pakt Nick het blad uit mijn handen. 'Geef eens.' zegt hij, terwijl hij het blad al uit mijn handen heeft getrokken. Hij leest het aandachtig door. Na een tijdje kijkt hij op. Hij kijkt mij aan terwijl hij naar de poster wijst. 'Gaan we er heen?' vraagt hij me. Ik twijfel. Ik ben niet bepaald een 'feest beest'. En Nick zal tenslotte toch niet met mij willen dansen. Dat vindt hij 'gênant'.

Toch geef ik zonder na te denken antwoord. 'Uhm, ja. Natuurlijk.' Al heb ik totaal geen zin om te gaan. Ik ben bang voor het antwoord dat Nick tegen mij zal schreeuwen als ik 'nee' zal zeggen. Soms kan hij uit het niets zich super vreemd gaan gedragen, wat mij een naar gevoel geeft. Op zulke momenten haat ik hem. Vol woede en angst.

| 8 maanden geleden |
'Maak je het nu uit met mij?' zei Nick, alsof hij zijn oren niet kon geloven. Hij stond op van de leren bank waar we samen op zaten en keek mij woedend aan. 'Ja.' antwoordde ik zachtjes, terwijl ik verlegen naar de grond staarde. Nick maakte een grommend geluid en sloeg met een harde zwaai de twee half-opgedronken cola glazen van de tafel om. De glazen kletterde in scherven op de grond en ik kromp ineen van het harde, brekende geluid. Nick begon tegen mij te schreeuwen. Hij begon te schelden waarvan de woorden mij ontzettend pijn deden.

'Jij hoer!'

'Vuile slet!'

'Val toch dood.'

Zijn stem leek steeds harder te worden. Ik barstte in tranen uit. Ik was zo ontzettend bang. Bang dat hij mij fysiek pijn zal gaan doen. Slaan totdat ik knock-out zal gaan, wurgen totdat ik nèt geen adem meer zal krijgen, schoppen totdat er bloed te zien zal zijn...
Ik schrok toen ik een harde klap tegen mijn wang aan voelde. De plek brandde en gloeide rood. Tot mijn verbazing volgde er geen andere klappen, schoppen of ander soort type van geweld.

Nick plofte naast mij neer op de leren bank, waar ik al die tijd bang ineengekrompen zat. Hij kwam dichterbij. Zijn gezicht was uiteindelijk zo dichtbij de mijne, dat ik zijn warme adem in mijn gezicht voelde. Met zijn vinger veegde hij één van mijn tranen weg. 'Weet je zeker dat je het wilt uitmaken, liefste?' begon hij, terwijl ik zijn warme hand aan de zijkant van mijn gezicht voelde. 'Je wilt toch geen consequenties, of wel?' Hij trok zijn gezicht langzaam naar achteren. Hij verplaatste zijn hand naar mijn heup en begon daarna intimiderend voorbeelden op te noemen. 'Versturen van die prachtige naaktfoto's, het verspreiden van al die lelijke roddels, je zal altijd in angst rondlopen.' Hij slaakte een sluw lachje en gaf daarna een kus op mijn lippen. Ik durfde niet te weigeren en kuste hem terug. Daarna knikte ik verlegen en bood ik mijn excuses aan. 'H-het spijt m-me.' vertelde ik Nick. 'Goed zo, Eddie.'

Ik ben nog altijd bang. Zo ontzettend bang. Bang dat ik het verkeerde zeg of doe. Ik speel al maanden mee in dit verdomde liefdesspel. Hetgeen wat mijn leven een hel maakt.

Ik ben niet snel bang, ik ben dapper en spontaan, maar bij Nick voel ik mij klein en zwak. Hij heeft bereikt wat hij wilt.

Ik probeer positief te blijven. Het goede te blijven zien in Nick en onze relatie.

Ook weet niemand van onze ruzie, of, hoe ik het liever noem, chantage. Mijn beste vriendin Manon weet dat er iets gebeurt is en dat ik mij niet altijd op mijn gemak heb gevoelt bij hem, maar waarom precies weet ze niet.

Ik wil het het liefste gewoon allemaal vergeten.

'Ik haal je vanavond om kwart voor acht op, oké?' zegt Nick.

'Dat is goed. Tot vanavond dan maar.'

'Tot vanavond, mooiste.' Hij geeft me een kus en loopt daarna met zijn rugzak om de gang uit.