Unlocked

t i e n

pov: Eddie

Met een harde klap gooi ik de poort van de achtertuin dicht. Als ik op mijn fiets zit, trap ik met veel kracht tegen de pedalen en fiets ik met een harde vaart weg. De wind waait langs mijn haren en nek en ik voel de zweetdruppeltjes op mijn voorhoofd koel worden.

Ik hoor me opgelucht te voelen. Blij dat de relatie met Nick eindelijk voorbij is, maar alles wat ik voel is woede. Hij heeft me altijd klote behandeld, vernederd, pijn gedaan. Nu is hij zelfs bij Mees gekomen! Mijn handen knijpen hard in de handvaten van mijn fietsstuur en ik rij andere voertuigen bij kruispunten, zonder rekening met hen te houden, voorbij.

Aangekomen bij mijn huis zet ik mijn fiets in de tuin en storm ik richting de achterdeur, die ik met mijn huissleutel van het slot af draai. Er is niemand thuis; op zaterdag werken beide mijn ouders. Voordat ik via de trap naar boven ren, doe ik mijn hakken éindelijk uit en smijt ik ze op de grond. Mijn voeten zitten onder tientallen blaren.

De deur van mijn slaapkamer zwaait open en ik loop gelijk richting mijn bed, waar ik me op laat vallen. Ik grijp mijn kussen en druk mijn hoofd erin, waarin ik vervolgens zo hard mogelijk in schreeuw. In films en series doen de personages dat ook vaak wanneer ze woedend zijn. Ik moet eerlijk zijn dat het best een beetje oplucht.

Starend, op mijn rug liggend, naar het plafond lig ik op bed. Er gaan zoveel dingen door mijn hoofd, waardoor ik niet helder kan denken of bij een bepaalde gedachte stil kan blijven staan. De drukte in mijn hoofd wordt doorbroken door een geluid. Het is het deuntje dat je hoort als iemand je belt. Ik pak mijn telefoon en lees de naam van de beller dat op het beeldscherm staat. Het is Nick.
'Donder op, lul!' roep ik hardop en ik weiger het gesprek. Het is gedaan met die gast, hij mag voorgoed uit mijn leven verdwijnen, spreek ik in mijn gedachten. Op alle sociale media die ik gebruik of ook maar op mijn telefoon heb, verwijder ik Nick uit mijn contacten- of vriendenlijst. Met mijn arm ga ik langs mijn ogen om van mijn betraande gezicht een paar tranen weg te vegen. Ook haal ik regelmatig mijn neus op. Ik voel me belabberd. Als een ellendig hoopje zit ik op mijn bed. In de jurk van gisteren, met een in-de-war-zittende knot en met mijn telefoon in mijn handen alsof ik een detective ben, die alle sporen van Nick zo snel mogelijk probeert te verwijderen.

Profiel opzoeken, vriend verwijderen, blokkeren. Op Instagram zou ik hem ook uit mijn bio moeten verwijderen en zijn tags uit mijn posts, maar als ik de app open word ik overladen met meldingen.

De video.

Mees.

Wat ben ik dom geweest! Ik heb Mees in de steek gelaten. Hoe kon ik? Waarom heb ik in godsnaam de bevelen van Nick opgevolgd? Het feit dat Amber de video nog steeds niet verwijderd heeft, maakt me nog woedender. Het is wat laat, maar ik rapporteer de post. Iedereen heeft de video waarschijnlijk al gekeken of voorbij zien komen. Daar houden we een mooie reputatie aan over. Je wordt bedankt, Amber.

Ik haal snel een washandje over mijn armoedige gezicht en trek mijn sneakers aan. Met mijn fiets aan de hand ren ik de tuin uit en spring vervolgens op mijn zadel.

★

Nadat ik op de bel heb gedrukt, hoor ik zachtjes de melodie ervan die daar vanbinnen klinkt. Met mijn vingers gekruist, smeek ik dat Mees de deur open doet. Het duurt even, maar dan zie ik haar verschijnen in de deur opening. Je kan zien dat ze heeft gehuild en niet blij is om me te zien. Er is een korte stilte. Nerveus begin ik met praten: 'Hey, Mees. Uhm, ik...' Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen. Wat ik heb gedaan slaat ook nergens op...

'Ga toch weg.' Ze probeert de deur weer dicht te doen, maar het lukt me om dat tegen te houden. 'Het spijt me. Ik kan álles uitleggen. Het is gewoon-'     'Ik wil het niet horen,' onderbreekt Mees mij, 'je wilde me toch niet meer zien? Ga dan gewoon weg.' Het doet pijn om te zien dat Mees oogcontact probeert te vermijden. Ik schaam me voor mezelf . Hoe heb ik haar zo erg pijn kunnen doen?