Unlocked

d r i e

pov: Eddie

Als ik samen met Nick aan ben gekomen bij het feest, is het al super druk en dreunt de bas van de muziek in mijn maag. We hadden de muziek al in de verte gehoord. We zetten onze fietsen op slot en lopen samen de menigte in. We staan allebei, midden in de drukte, een beetje te swingen op de beat. We zetten kleine passen van links naar rechts, maar verder gebeurt er niet echt veel. Er wordt een remix gespeeld van een wat ouder liedje en het geeft mij niet echt de motivatie om als een gek te gaan dansen.

Ik kijk een beetje om mij heen en kijk de mensen na. Ik zie veel mensen van mijn leeftijd, maar ook veel ouderen. Ik schat sommige zelfs ouder dan twintig. Iedereen maakt leuke dansmoves en zijn met een gezellige groep vrienden. Ook zie ik veel mensen met een drankje in hun hand. Het zijn grote rode plastic bekers die je ook altijd in films ziet.

Als ik weer naar Nick kijk, zie ik dat hij stilstaat met zijn handen in zijn zakken. Seriously? We zijn er nog geen vijf minuten en hij heeft er al geen zin meer in. Ik wil net naar hem toe lopen om zijn hand vast te pakken, maar dan zie ik dat een paar van zijn vrienden aankomen. Het zij Gijs en Jasper. Ze groeten elkaar en schakelen gelijk over naar de bro's before hoes-modus.

'Waar is de drank?!' gilt Jasper. Nick en Gijs moeten allebei lachen en wijzen in het rond. Na een kort overleg komt Nick naar mij toegelopen. Hij houdt zijn gezicht bij mijn linkeroor.
'Wij gaan even die kant op, oké? Ik zie je zo wel weer.' zegt hij met een harde stem om zo boven de muziek uit te komen. Gaan ze nu gewoon weg? Ik heb nog geen antwoord gegeven en ze lopen met z'n drieën een andere kant op. Ik blijf alleen achter.

Ik sta midden in de menigte van een hoop feestende mensen. Die jongens zijn niet goed bij hun hoofd! Je kan toch mij toch niet zomaar hier achter laten? Ergens waar ik niet wil zijn en waar ik niemand ken?

Ik krijg spontane hoofdpijn. Ik haat het hier, ik haat het hier, ik haat het hier, ik wil hier weg, schreeuw ik in mijn hoofd. Mijn ogen beginnen te prikken en ik zal zonder moeite in tranen uit kunnen barsten. Niet doen, Eddie, niet doen.

Ik besluit een rondje te lopen. Er zal vast wel iemand zijn die ik ken, toch?

Ik wurm me door de dansende mensen heen en loop meerdere rondjes (dit was makkelijker gezegd dan gedaan). Ik kijk iedereen na en herken een paar mensen van mijn school. Ik zie meiden en jongens uit mijn jaar, maar ook uit de hogere en lagere jaren. Hoe krijgt Olivia het toch voor elkaar om zoveel mensen uit te nodigen?

Na tien minuten flink gezocht te hebben, geef ik het op. Is er dan niemand hier waarmee ik het maar een beetje mee kan vinden? Ik zet voort naar de tafel met drinken. Ik zie minstens twintig verschillende dranken staan, waaronder ook frisdranken, water en sappen. Er staan, wat ik op het begin van de avond ook al opgemerkt had, rode plastic bekers die je zelf aan de hand van alle dranken kunt vullen. Ik kies voor bier. Normaal gesproken drink ik niet, ik vind bier niet eens zo lekker, maar toch tap ik mijn beker bijna tot de rand vol. Ik loop naar een plek waar het wat rustiger is en ik bezig aan mijn biertje. Ik neem een flinke slok, waardoor ik alweer spijt heb van mijn keuze.

Ik pak mijn iPhone uit mijn tasje tevoorschijn. Ik open de Instagram app en druk alweer gelijk op de homebutton. Ik open verschillende apps en struggle een beetje rond in mijn telefoon. Ik heb het gevoel dat het er gênant uitziet. Uit schaamte neem ik grote slok uit mijn beker.

☆

Ik heb het gevoel dat ik al uren op dit feest sta. Elke keer als ik op mijn telefoonscherm naar de tijd staar, duurt het een eeuwigheid voordat er überhaupt pas tien minuten voorbij zijn. Ik sta op een lege plek waar je de muziek nog keihard kan horen. Ik heb in al deze tijd nog geen goede vrienden gezien of bekenden waarmee ik een klik heb. Ook zit ik inmiddels aan aan mijn tweede drankje: rosé. Telkens als ik een slok neem van de wijn krijg ik een bittere maar zoete smaak in mijn mond.

Uit verveling begin ik rondjes te lopen. Ik loop een rondje door de haven, om het feest heen. Het is pikdonker, maar door de gekleurde lampen kan je toch wat zien.

Ik merk op dat er ergens, dichtbij het feest, een bankje staat. De muziek is hier een stuk zachter en de lampen zijn minder fel. Ook is er niemand in de buurt, behalve dat er soms wat mensen langslopen. Op het bankje zit een meisje. Ze kijkt verveelt om zich heen. Ze is casual gekleed: ze draagt jeans en een grote wollen trui. Ze heeft een tasje mee wat naast haar op het bankje ligt. Ik loop, proberend niet als een starende creep over te komen, verder mijn rondje af. In mijn hoofd blijf ik maar vragen stellen over het meisje. Zal ze met een vriendin zijn, of alleen? Zal ze dit feest ook niet leuk hebben gevonden, omdat ze op z'on rustige locatie zit. Zal ze gezelschap willen? Ik besluit om nog een keer hetzelfde rondje te lopen tot ik bij het meisje zal aankomen. Ik zou kijken of ze er nog zou zitten en of ze nog steeds alleen zal zijn. Dan zou ik naar haar toegaan. Misschien wordt deze avond toch nog wel een beetje gezellig.

Ik herken de weg waar ik loop: na dit stuk, zal ik bij het meisje komen. Ik loop wat sneller door. In de verte zie ik het bankje al verschijnen. Als ik beter kijk, zie ik dat het meisje er nog steeds zit. Alleen.
Ze steunt haar kin op haar handen en ziet er nog steeds verveeld uit.

Zonder enige moeite loop ik op het meisje af. Ze kijkt pas op als ik recht voor haar sta. Ze schrikt een beetje. Als we in oogcontact komen, groet ik haar.

'Uhm, hoi.' zeg ik, een tikje onzeker.

'Oh, hallo.' zegt ze terug.

'Ook achtergelaten?' gok ik.

'Nee. Ik ben alleen gekomen. Ik ben net verhuisd. Ik dacht misschien wat mensen te leren kennen.' Ze ziet er onzeker uit. Uit schaamte begint ze een beetje te blozen. Ik vind het er wel schattig uitzien.

'Echt?' vraag ik verbaasd. 'Waar kom je vandaan?'

'Uit Kamperland. Een klein dorpje in Zeeland.' antwoord ze. Ik had nog nooit van het plaatsje gehoord. Zelf woonde ik in Zuid-Holland.

Ik wist niet precies hoe ik moest antwoorden. Ongemakkelijk zeg ik 'leuk' tegen haar. Verhuizen is niet altijd leuk, toch?

'Hoe heet je, trouwens? Ik ben Eddie.' stel ik mezelf voor. Ik zet een glimlach op.

'Mees.' zegt het meisje.

Mees.

'Mees Groendaven.' Ze ziet er vriendelijk uit. Ik ben benieuwd of we op dezelfde school zitten, in de dingen waarin ze geïnteresseerd is, hoe haar leven eruit ziet; ik ben nieuwsgierig.

'Leuk je te ontmoeten.' zeg ik. Ik neem een slok van mijn beker. Hierna zal ik frisdrank gaan drinken, geen alcohol meer voor mij vanavond, spreek ik met mijzelf af. Ik rijk mijn hand, waarin ik de met wijn gevulde beker vast heb, uit naar Mees.
'Wil je ook?' probeer ik beleefd. Ze schudt haar hoofd.
'Nee, bedankt. Ik drink geen alcohol.' Ik knik en ga naast haar zitten. We beginnen een gesprek. Eerst hebben we het over het feest, dan vertel ik dingen over de school waar ik heen ga, waar zij na het weekend ook heen zal gaan. We praten over van alles en nog wat. De tijd gaat super snel en we hebben het samen echt naar ons zin. Ook zit ik inmiddels al aan mijn vijfde drankje, het is mijn derde mojito. Lachend en drinkend praten we verder. Deze avond is een geweldige avond geworden.