Roadtrip II

25.

Hoofdstuk 25

p.o.v Mikky

''Ze zal zo wel bij komen.'' Hoor ik een stem zeggen. ''Oke bedankt.'' Ik hoor Frenkie zijn stem en gelijk krijg ik een glimlach op me gezicht. ''Mikky?' Ik open mijn ogen. ''Waar ben ik?'' Ik ga rechtop zitten en voel me hoofd bonken. ''In het ziekenhuis. Je was met Naomi en de kleintjes naar een speeltuin , maar je bent daar weer flauwgevallen.'' Verteld Frenkie.

"Alweer? Moe kijk ik hem aan. Frenkie knikt. "Ik maak me echt zorgen om je , Mik." Ik zeg niks en staar voor me uit. "Het ziekenhuis zou eventueel een klein onderzoekje met je kunnen doen om er achter te komen waarom je steeds flauwvalt."
"Geen interesse." Bedank ik hem voor het aanbod. "Ah Mik. Kom op zeg. Ik probeer je te helpen."

"Waar is Yara?" Vraag ik. "Die is bij Joël en Naomi met Sienna aan het spelen." Antwoord Frenkie. "Fijn." Glimlach ik. "Je bent er nu omheen aan het praten. We gaan dat onderzoek doen." Beslist Frenkie. "Nee asjeblieft niet. Het gaat prima met mij." Roep ik. "Nee Mik. Je bent al twee keer flauwgevallen , je eet slecht , je bent moe dit is de grens. Ik ga naar de dokter toe om te zeggen dat we graag dat onderzoek willen."
"Frenkie asjeblieft. Ik wil geen onderzoek. Ik kan het je thuis allemaal uitleggen." Probeer ik me uit de situatie te redden. "Nee Mikky. Ik wil het beste voor jou en ik ga nu een dokter zoeken. Frenkie loopt de kamer uit en ik blijf alleen achter. Shit. Dit was ook niet de bedoeling. "Frenk , kom terug." Roep ik hem na maar hij reageert niet.
-
Het is 4 uur later en de onderzoeken zijn geweest. Frenkie en ik zitten in de wachtkamer samen te wachten op de uitslag. Ik staar naar de klok. Kon ik de tijd maar terug draaien en het Frenkie eerder vertellen. Zometeen gaat de dokter het doen. Moet ik dan verbaast reageren of er zitten zovan dat wist ik al?

Op het vliegveld voordat we naar Barcelona vertrokken toen de reddingsactie voor Yara startte voelde ik me niet goed. Ik zij tegen Frenkie dat ik naar de wc moest en heb daar een zwangerschapstest gedaan en tot mijn grote schrik was die twee streepjes. Op dat moment besloot ik het niet te vertellen aan Frenk , omdat ik bang was dat die daardoor teveel aan zijn hoofd zou krijgen. Toen Yara terug was was hij zo blij en ik bleef het nieuws maar uitstellen en nu durf ik het helemaal niet meer aan hem te vertellen. Er is gewoon nog geen goed moment voor geweest en zometeen gaat die dokter het vertellen...

"Frenkie en Mikky de Jong." Zuchtend sta ik op en loop naar de dokter en schud haar een hand. "Kom verder." Frenkie en ik gaan zitten op twee stoelen aan het bureau van de dokter. "We hebben de uitslag van het onderzoek." Verteld de dokter. "En?" Vragend kijkt Frenkie de dokter aan. "Jullie verwachten een kindje." Zegt de dokter. "Wat?" Frenkie springt op van zijn stoel. "Weet u dat zeker?" Vraagt Frenkie. De dokter knikt. Frenkie kijkt naar mij. "We krijgen gewoon nog een kleintje." Stamelt hij. Ik knik en glimlach zwakjes. Dit wist ik al heel wat weken. "En weet u ook hoeveel weken Mikky ongeveer is?" Komt Frenkie ter zake. "Wij schatten zo rond de 22 weken."

"Wow." Frenkie weet niks te zeggen en ook ik weet niks te zeggen. "Dit is toch leuk , Mik?" Ik knik. "Jullie mogen naar huis en het zou handig zijn als jullie binnenkort een afspraak gaan maken voor een echo." We schudden de dokter een hand en lopen weg. Dit gaat nog een heel gedoe worden..