Roadtrip II

28.

Hoofdstuk 28
P.o.v Frenkie

Wat heb ik verkeerd gedaan? De vraag blijft maar door me hoofd rondspoken. Was ik te veel bezig met voetballen? Dacht ik te weinig aan haar? Er loopt een traan over me wang. Ruw veeg ik hem weg. Ze gooit een relatie van negen jaar op het spel. Het is dat ik zoveel van haar houd , maar eigenlijk zou ik haar moeten vergeten en door moeten gaan met me leven. Ergens heb ik wel hoop dat het kindje van mij en Mikky is. Dat is me allergrootste wens op moment. Ik zou niet het kind van Mikky en Donny willen opvoeden. Straks gaat ze nog bij Donny wonen en laat ze mij met Yara stikken.

"Papa gaan we voetballen?" Yara komt naar me toe gerend. "Waarom doe je huilen?" Vraagt ze lief. "Papa doet niet huilen." Antwoord ik. "Welles." Zegt Yara eigenwijs. Ze klimt op de bank. "Waar is mama?" Vraagt Yara. "Boodschappen doen." Verzin ik snel. "Gaat mama dood?" Vraagt Yara. Ik schrik. "Nee hoe kom je daarbij?" Ik til Yara op mijn schoot. "Omdat ze vanmiddag viel en Naomi schrok." Verklaard ze. "O nee joh lieverd. Mama was een beetje ziek." Vertel ik haar. "Komt mama zo thuis?" Vraagt Yara. Ik denk na. Deze situatie is voor Yara vast ook ingewikkeld. "Ja." Zeg ik dan. "Oke dan ga ik weer verder spelen op de trampoline." Yara klimt van mijn schoot af en rent de tuin weer in waar een trampoline staat.

Ik ga op de tuinstoel zitten en tik het telefoonnummer van Mikky in. "Hey." Zeg ik als ze opneemt. "Hai." Antwoord ze. Het blijft even stil. "Waar ben je?" Vraag ik. "Bij Donny." Zegt ze. "O. Hoe nam hij het nieuws op?" Vraag ik aan der. "Positief. We gaan een onderzoek doen om te kijken wie de vader is." Verteld ze. "Ah oke. Kom je zo naar huis? Yara mist je."

Het liefst had ik willen zeggen dat ik haar ook mis , maar op moment verdiend ze dat niet om te horen. Ik kijk naar Yara die aan het springen is. Waarom doet Mikky ons dit aan? Hoelang is ze al met Donny bezig? Waarom bedriegt ze me? Ik heb zoveel vragen voor der.

"Ik kom er zo aan." Beloofd Mikky. "Heb je iets tegen Yara erover gezegd."
"Nee natuurlijk niet. Dat begrijpt ze niet." Antwoord ik. "Oké gelukkig." Mikky haalt opgelucht adem. "Het komt goed Frenk. Echt waar!" Beloofd ze me. Ik zucht. Het is te hopen voor haar. Anders heeft ze echt een probleem. Als ze maar niet denkt dat ik het kind van haar en Donny ga opvoeden.

"Papa ik wil een snoepje." Zeurderig komt Yara op me afgelopen. "Ik moet gaan. Je kind wil eten." Ik hang de telefoon op. "Nee Yara je hebt bij Naomi al snoepjes op. We gaan zo eten." Zeg ik tegen de peuter. "Patatjes!" Roept Yara blij. "Nee we eten spaghetti." Zeg ik. "Bah." Yara trekt een vies gezicht en ik schiet in de lach. Mikky kan soms precies hetzelfde kijken. Dat heeft ze echt van haar moeder. "Ik wil patatjes." Roept Yara. "Nee. Donderdag weer." Antwoord ik. "Morgen?" Yara kijkt mij hoopvol aan. "Nee overmorgen." Soms kan Yara zo erg zeuren dat je er gek van word.

"Papa wil je me haartjes doen?" Vraagt ze. "Als je een borstel pakt." Yara rent het huis weer in en komt terug met een borstel. "Ik wil een vlechtje." Zegt ze. Ik probeer een vlecht te maken maar het voelt niet mee. Uiteindelijk is het iets geworden wat wel redelijk op een vlechtje lijkt. Tevreden kijk ik er naar en maak er een foto van.

De voordeur gaat open en even later komt Mikky de tuin binnengelopen.
"Mama. Kijk wat papa heeft gemaakt." Yara wijst naar haar vlecht. "Wat mooi lieverd." Mikky kijkt me koeltjes aan en snel kijk ik weg. Die zal wel veel met Donny hebben besproken. "Frenk. We moeten praten." Mikky kijkt me strak aan. "Als Yara op bed ligt." Antwoord ik terug. Geloof me de stemming in huize de Jong is kil , heel kil.