Roadtrip II

26.

Hoofdstuk 26
P.o.v Mikky

"Je wist het al he?" Frenkie en ik zitten in de auto op de parkeerplaats van het ziekenhuis. Ik knik langzaam. "Hoelang wist je het al?" Vraagt Mikky. "Ik weet het al sinds die ene keer op het vliegveld toen Yara terecht was." Vertel ik hem. "Zoiets vermoedde ik al ja. Je deed zo vreemd toen."

"Is dit wel het goeie moment voor een tweede kindje?" Kap ik Frenkie af. "Wat?" Frenkie kijkt me niet begrijpend aan. "Kom op Frenk. We hebben Yara we zijn gelukkig! Ik weet niet of ik het tweede kindje wel kan geven wat ik Yaar geef." Probeer ik Frenkie uit te leggen. "Kom op. Je bent een geweldige moeder. Jij kan die liefde ook aan een tweede kindje geven." Frenkie streelt met zijn hand over mijn wang. "En het is wel leuk dat Matta en Annekee nu ook een kindje verwachten." Bedenkt Frenkie.

Ik knik langzaam. Frenkie snapt het niet. Straks word dat kindje ook nog ontvoerd. "Mikky , het komt goed. We komen er samen doorheen en bovendien moeten we maar is een babykamer gaan maken voor de kleine. En we moeten ook nog een echo regelen." Glimlacht Frenkie. "Wil jij weten wat het word?" Vraagt hij dan aan mij. "Niet perse. Frenk , dit zit zo diep. Ik weet niet eens of ik het kind wel wil houden." Ik kijk Frenkie aan. Frenkie zijn mond valt open.

"Ik snap je probleem niet. We hebben toch al samen een kind? Waarom doe je zo moeilijk over die tweede?" Frenkie kijkt me verbaast aan. "Omdat... Omdat het kind misschien niet van jou is." Ik barst in tranen uit. "Wat?" Frenkie kijkt me ongelovig aan. "Tenminste ik weet het niet. Ik weet niet of het van jou is."

"Wie is de mogelijke vader?" Vraagt Frenkie. Ik hou me lippen stijf op elkaar. Als Frenkie dat weet vermoord hij me. "Mik? Zeg het me alsjeblieft."
"Het spijt me zo." Huil ik. "Mikky , wie is het?" Frenkie kijkt me streng aan. "D... Donny." Stotter ik. "Wtf Mikky. Ik dacht dat ik je kon vertrouwen."
"Dat kan je ook." Zeg ik. Frenkie lacht zachtjes. "Waarom doe je het dan met me beste vriend?" Ik zeg niks. Het was een fout. 1 grote fout. Maar als ik dat nu tegen Frenkie zeg zal die alleen maar bozer worden.

"Maar er is toch wel kans dat het kindje van mij is?" Vraagt Frenkie dan. "Ja dat zou ook goed kunnen maar ik weet het eerlijk gezegd niet." Schamend kijk ik naar de grond. "Ik breng je naar huis." Beslist Frenkie. "Moeten we Yara niet eerst even ophalen?"
Frenkie schud zijn hoofd. "Ik ga in me eentje. Ik moet nadenken."

"Het spijt me Frenk." Frenkie zucht. "Wat heb ik daaraan? Ik heb jou nooit wat aangedaan en dit is wat jij doet?" Roept Frenkie uit. "Sorry." Piep ik zachtjes. "Ik wil dat je uitgaat zoeken van wie dat kind is. Weet Donny het eigenlijk wel?" Vraagt Frenkie. Ik schud mijn hoofd. "Je kan heel zijn relatie met Sev verpesten." Sist hij boos.

Frenkie start de auto en we rijden weg. En dit word nog een lange rit.