wifi op Pluto

Eind goed, al goed genoeg

Er komt geen eind aan. Nooit heeft Alice geweten dat het heelal groter is dan de poster op het raam van de stripboekenwinkel, maar nu is dat, na een jaar lang leven op garnalenpasta, toch pijnlijk duidelijk geworden. En dan komt er weer een planeet in beeld. Ook DAT tafereel kennen we inmiddels wel. Al komt de planeet deze keer wel verrassend dichtbij. Of eigenlijk...  komt Alice met haar raket steeds dichterbij de planeet. Dat komt goed uit! Neerstorten met die handel! Dood, veilig landen door te weinig zwaartekracht of gewoon overleven door vanzelfsprekende genetische manipulaties door aliens: wat maakt het uit! Dit wordt de verlossing voor Alice en ze ziet het helemaal zitten! Ze merkt dat de raket wordt aangetrokken door de planeet zoals door een van die zwarte gaten waar ze afgelopen jaar mee te maken had gekregen. Hoe ze dat overleefd heeft, weet ze niet zo goed... Waarschijnlijk lag dat aan de raket die de melding gaf: 'Zwart gat op vijftig meter'. Die melding klopte vast niet, want deze planeet zou dan dichterbij moeten zijn dan een van die zwarte gaten die meer zwaartekracht zouden moeten hebben dan een planeet en nu krijgt Alice de melding: 'Planeet op honderd meter afstand'. Maar omdat er deze keer niet vanzelf een discobal uit het plafond komt, is de kans een stuk groter dat de melding klopt. Alice is zelf namelijk niet zo goed in afstanden schatten en dus is ze wel blij dat de raket dat zo nu en dan nog wel eens op een redelijk nauwkeurige manier van haar overneemt. Maar waar is die zonnebril gebleven? Die ene die Andy had achtergelaten toen hij doodging...? Oh ja! Wietruimte! Waar anders?!

"Hijs de vlaggen!" roept de aanvoerder naar zijn gepeupel zodra het luik van het zojuist gelande voertuig zich dramatisch openvouwt. En daar staat ze: Alice. Geen kip die haar kent, maar haar naam staat met geborduurde letters op haar glitterende, strakke trui en met haar holografisch zilveren broek en spiegelende zonnebril vormt ze een statige gestalte in de opening van het luik. Het volk dat haar met gehesen vlaggen in grote getale al opwachtte, is nu dodelijk stil. Voor iedereen is het duidelijk wie er op hun planeet vanaf nu de holografische broek aanheeft. Behalve voor de aanvoerder die in Alice een wezen van zijn eigen soort herkent. "Jij bent een mens!" roept hij vol verbazing. Alice zet haar zonnebril af, zwaait haar blonde haren in een elegante beweging naar achteren en zegt: "Dat klopt...". Hierna blijft het even stil. Alice kijkt naar het Alienvolk, dan naar hun menselijke aanvoerder en begint zich ongemakkelijk te voelen. "Zeg iets." zegt ze knikkend naar de aanvoerder waarop deze uit zijn ogenschijnlijke trans raakt en zegt: "Wat dan?" "Wat dan?!" reageert Alice fel en vervolgt: "Je lijkt mij een soort generaalfiguur hier, dus... Tja... Ik weet zelf niets om te zeggen, dus vandaar dat ik op jou wachtte... eigenlijk...". Weer blijft het angstvallig stil tot het moment dat de aanvoerder met zijn vuisten in de lucht roept: "Schizolama!" en hierop herhalen de wezens om hem heen deze vreemde uitspraak, komt er confetti en vuurwerk uit onherleidbare plaatsen en gaat iedereen juichen en feest vieren. Alice snapt het nog niet helemaal, maar het ziet eruit als een warm welkom en dus loopt ze het trappetje van het luik af om haar eerste stappen te zetten op deze nieuwe planeet. De aanvoerder komt naar haar toe en begint uit te leggen: "De uitspraak 'Schizolama' betekent in dit geval een welkomstgroet en is afgeleid van de naam van onze huidige koning: Schizolama. En die heet zo, omdat hij een persoonlijkheidsstoornis heeft die wij allen respecteren. Wat ben jij een prachtige vrouw trouwens!" Alice is blij met zijn uitleg en van zijn laatste uitspraak moet ze blozen en verlegen zegt ze hierop: "Dankjewel." en ze begint te giechelen als een kleutermeisje. De aanvoerder kijkt haar verliefd aan, maar komt snel terug bij de realiteit en zegt: "Mijn naam is Kees trouwens en... ik zal je traditiegetrouw meenemen naar het kasteel om je aan de koning voor te stellen." 

"Dat is een groot kasteel..." zegt Alice tegen Kees zonder haar ogen van het gigantische bouwwerk af te wenden. "Dat klopt!" zegt Kees opgewekt en ze maken aanstalten om zich naar binnen te begeven. "Wacht!" zegt Kees plotseling en ze staan stil. "Ik moet jou eerst nog iets belangrijks vragen voordat je je voeten over deze heilige grond laat glijden: heb jij toiletpapier met veertjes daarop afgebeeld bij je?" Alice kijkt hem verbaasd aan en zegt: "Nee, die heb ik een jaar geleden ongeveer al opgemaakt. Hoezo dan?" Kees haalt opgelucht adem na dit antwoord en gaat in op haar vraag: "Ik woon nu al vrij lang op deze planeet, omdat een of andere geheime illegale ondergronds weggestopte afsplitsing van een illegale afdeling van NASA mij ooit ontvoerde toen ik nog op Aarde woonde en me via een teleportatieapparaatding hierheen stuurde. En ik heb destijds nog geprobeerd om via hen Aarde te waarschuwen voor het afbeelden van veertjes op toiletpapier, want de wezens hier zijn een soort helderziende Maya's die me hadden verteld dat de mensheid anders niet zou kunnen voortbestaan. Maar helaas heb ik vernomen dat het toch fout gegaan is op Aarde en door hier dat toiletpapier niet te gebruiken of fabriceren, kunnen we voorkomen dat deze beschaving hetzelfde lot tegemoet gaat." Alice raakt ontroerd van dit verhaal en zegt voorzichtig: "Gelukkig ben ik inmiddels gewend aan het gebruiken van een ander soort toiletpapier". En na deze voor Kees geruststellende woorden lopen ze naar binnen.

De avondvierdaagse van de basisschool is hier niets bij! Een gang, een hal, een zaal, een feestzaal, een kantoor, een bioscoopruimte, een wenteltrap, een wentelteefje... En dan eindelijk: de troonzaal. Schizolama zit parmantig met zijn koninklijke achterwerk op een comfortabel ogende en royaal versierde hooibaal. Alice en Kees stappen naar voren en voordat Kees iets tegen koning Schizolama zegt, produceert deze een luide galmende kreet die de pinguïns van Jurassic Park doet verbleken. "YES!" zegt Kees hierop. Hij weet duidelijk, in tegenstelling tot Alice, wat de lama zojuist zei en dus kijkt Alice hem nu vragend aan. Kees ziet dat ze de uitspraak van de koning niet heeft begrepen en zegt enthousiast: "Schizolama heeft besloten dat wij samen moeten trouwen en koning en koningin van de planeet zullen worden!" Zodra ze over de ergste verwondering over Kees zijn taalkennis heen is, zegt ze hierop met een gelijksoortig enthousiasme: "Geweldig! Maar er is een dingetje dat ik nog wel moet weten: Is er hier Wifi? Die stomme raket had het niet en op Pluto kregen ze de boel niet aan de praat..." Even schrok Kees van haar 'maar', maar bij het horen van de vraag begint hij te lachen en zegt: "Natuurlijk hebben we hier Wifi! Op deze planeet hebben we alles, Alice!" En ze kijken elkaar verliefd en blozend aan waarop Schizolama zijn blauw-bloed-bevattende reet naar hen toe keert om ze wat privacy te gunnen. 

Tien jaar later:

Het is een jongetje! Hoera! Alice en Kees hebben een kindje gekregen en beiden hadden zij zich tot tien jaar geleden niet voor kunnen stellen dat ze zo gelukkig zouden worden. Het kind heeft alleen wel een kleine afwijking: zijn hoofdje bevat geen haar, maar harde stekeltjes. Maar ach: Alice en Kees zijn allebei een beetje genetisch aangepast door aliens, dus ze zijn allang blij dat hun jochie maar één onschuldige afwijking heeft. "Hoe zullen we hem noemen?" vraagt Alice aan Kees terwijl ze het kindje in haar armen wiegt, "Andy?" Kees kijkt haar lichtelijk verbolgen aan en zegt: "Dat vind ik echt nergens naar klinken. Roy misschien?" Hierop kijkt Alice hem walgend aan en zegt: "Daar heb ik geen goede herinneringen aan... Wat dacht je van George?" Hierop ontspant de gezichtsuitdrukking bij Kees en hij zegt: "Dat vind ik een hele mooie naam. En ik weet niet precies waarom, maar het klinkt een beetje nostalgisch voor me..." Alice kijkt hem glimlachend aan na deze uitspraak en zegt: "Dat gevoel heb ik nou ook. Dus we zijn eruit: onze kleine prins heet George."

DIE ENT