wifi op Pluto

Heb je hen weer!

Jupiter ziet er mooi uit, maar raakt nu wel een beetje uit zicht. Alice heeft het idee dat de raket na de aanpassingen die de Plutoïanen hebben gedaan, een stuk sneller gaat dan op de heenreis. Terwijl ze nadenkt over dit soort futiliteiten om te vergeten dat Andy haar eigenlijk had willen vermoorden, schept ze het laatste hapje garnalenpasta uit het blik dat ze op haar schoot heeft. De rest van haar leven zal ze waarschijnlijk geen garnalenpasta meer kunnen zien en al zeker niet eten, want in het blik zat maar liefst twee liter van het kleverige spul, maar ze heeft nu in elk geval een mooie urn voor Andy's overblijfselen. Alice begeeft zich naar de wietkamer met een pauze tussendoor om in een plastic zak te kotsen die ze vervolgens dichtknoopt en, bij gebrek aan prullenbakken, van zich af duwt om door de raket heen te zweven in de hoop dat het niets raakt dat puntig is. Eenmaal in de wietkamer komt ze erachter dat Andy's sterrenstof verdwenen is waarop ze het blik van de garnalenpasta uit woede door de kamer gooit. Heeft ze daarvoor zich misselijk gegeten?! En waarom mag een wormgatbewaker niet eervol uitgestrooid worden over zee?! Verslagen gaat Alice weer terug naar de cockpit om nog even zonder al te veel na te denken over zorgelijke onderwerpen te genieten van het uitzicht. Jupiter is nu nog slechts een van de vele sterren aan de zwarte hemel, maar nu komt er iets anders in het zicht. Allemaal rotsen! Die gaan geheid de raket slopen! Maar waarom zou Alice zich daar eigenlijk druk over maken? Ze begint te glimlachen bij het besef dat ze in deze situatie een laatste eer kan bewijzen aan Andy door alsnog dood te gaan.

De raket zweeft tussen de rotsen door en plotseling lijkt het erop dat de raket afgeremd wordt, midden tussen de rotsen, maar niet door de rotsen. Ineens wordt de raket naar achteren getrokken, gevolgd door een fel licht. Het licht om Alice heen wordt steeds feller, maar achterruiten heeft de raket niet, dus ze ziet niet wat er gebeurt. Deze situatie doet haar een beetje denken aan reizen met het openbaar vervoer in de spits en als reflex pakt ze een handgreep aan het plafond vast die verdacht veel lijkt op een handgreep in een bus. Ze voelt de raket zachtjes met de onderkant ergens tegenaan stuiteren en hoort een robotachtige stem: "Zwaartekracht aan." Het luik van de raket gaat open terwijl alles naar beneden valt in de raket en laat het luik nu toevallig de plek zijn waar de zak met kots net boven hangt. De zak valt en spat uit elkaar waarbij de antiperistaltische garnalenpasta van het openstaande luikje afdruipt. "Gatver! Wat is dat! Is het...? Is het...?!" en na deze woorden hoort Alice de bekende stem overgaan tot kokhalzen. Ze hoort een stofzuiger aangaan en ineens is alle kots verdwenen. Haar herkenning van de stem wordt bevestigd nu via het luik een rolstoel met robotarmen de raket binnen komt rijden. Inderdaad: het is George. "Waarom hang je aan het plafond?", vraagt hij aan Alice die hem sarcastisch aankijkt en zegt: "Dat vroeg ik mij bij onze eerste kennismaking ook al af.""Touché..." Zegt George die nu beseft dat hij deze reactie had kunnen zien aankomen en hij vervolgt: "We hebben nog wel wat kleding voor je liggen van toen je net bij ons kwam. Die verweerde troep die je nu aan je lijf hebt, kan echt niet. En dan kun je ook meteen douchen, want je ruikt vissig en dan... gaan wij eens praten over wat jij op Pluto hebt uitgespookt."

Zo gezegd, zo gedaan. Alice heeft zich opgefrist en zit in een grote zaal samen met ongeveer alle leden van SPACE-CAKE om haar heen die haar beschuldigend aankijken. Alleen de astrologen zijn er niet bij, want als sterrenbeeldexperts zijn zij te ver verheven boven een bijeenkomst waarbij niemand de moeite heeft gedaan om een radio aan te zetten. Het is dan ook dodelijk stil in de ruimte. Alice kijkt om zich heen naar de strakke gezichten en zegt: "Oké! Ik had mijn kamer niet roze moeten verven! Dat was een vergissing, een fout en ik snap dat jullie het niet fijn vinden, maar ik hoop toch dat jullie het me kunnen vergeven..." en als het na deze woorden nog steeds akelig stil blijft, wordt Alice een beetje zenuwachtig en zegt: "Of is dat niet waar jullie boos om zijn..?" "Nee." zegt George hierop en hij vervolgt: "Wij, of eigenlijk ik, zijn heel nieuwsgierig naar wat er op Pluto is gebeurd in de korte tijd dat je daar geweest bent." "Nou..." zegt Alice, "Ik raakte bewusteloos van de wiet nog voor de landing en toen werd ik wakker tussen m'n grootste idolen ooit. Toen ging ik met ze tafeltennissen en daarna heb ik heel veel interviews gegeven, alsof ik een soort van beroemdheid was en toen..." "Wacht, wacht, wacht." onderbreekt George haar met een kalmerend gebaar, "Wat voor dingen heb jij die mafketels verteld tijdens die interviews? Waar vroegen ze precies naar?" "Eeeh..." zegt Alice onwetend, "Ze wilde gewoon alles weten over mij. Tenminste... alles over mijn lichaam. of ik uit koolstof besta, of ik water bevat of ik desoxyribonucleïnezuur heb of iets anders dat daar op lijkt, hoe planten op Aarde groeien, of walvissen zich wel eens prikken aan bijen, en nog meer van dat soort dingen. Hoezo?" En dit gezegd hebbende, wordt Alice zich ervan bewust dat de interviews eigenlijk best vreemd waren en kijkt ze George schuldig aan, wachtend op het antwoord van George. "Alice," begint hij met een strakke blik,"planeet Aarde is in één dag gekolonialiseerd en verwoest door legers van Pluto." "Geen kerstdiner! Yes!" roept Alice terwijl ze haar armen juichend in de lucht steekt. George kijkt haar verontwaardigd aan en zegt: "Wij waren ook bijna dood, hoor!" waarop Alice lachend antwoordt: "Dat zal mij een worst wezen! Jullie hebben mij ontvoerd en in de stress doen schieten, dus waarom zou ik waarde hechten aan jullie levens? Waarom leven jullie eigenlijk nog? In een dag tijd kun je toch niet aan zoiets ontsnappen? Waar zijn we nu überhaupt?" "Wij zijn heel slim geweest!" zegt George voordat Alice nog meer vragen kan stellen, "Wij zijn van te voren naar deze asteroïde genaamd Ceres verhuisd. We hebben de rots helemaal uitgehold en nu is dit ons hoofdkwartier. Inclusief moestuintje natuurlijk." Alice kijkt hem verbaasd aan en vraagt: "Maar hoe wisten jullie af van Pluto's invasie dan?" George had nog even de hoop dat deze vraag niet zou komen, maar nu moet hij het toch schoorvoetend toegeven: "Eigenlijk zijn wij niet om die reden verhuisd naar Ceres, maar omdat we het contact met jou waren verloren en hoopten dat we vanaf deze positie dat contact weer konden herstellen. Pas toen we hier waren kwamen we erachter dat het op Aarde intussen niet zo goed ging." en hierbij giechelt hij een beetje gegeneerd. "En nu is dus de vraag: wat kunnen vanuit deze positie doen?", vervolgt hij en Alice zegt: "Als onze thuis planeet verwoest is, kunnen we daar niet naar terug en Pluto blijkt de vijand te zijn, dus... Ooooh! Ze hadden mijn tijdschriften! Daarom zagen ze eruit als beroemdheden! Die eikels hebben zich aangepast aan mijn tijdschriften om mij te laten denken dat ik in een veilige omgeving ben en daar zijn ze nog in geslaagd ook! De hufters!" En nadat ze dit heeft uitgesproken, ziet ze ineens dat George blauwe ogen heeft terwijl ze zeker weet dat hij bruine ogen had bij hun eerste ontmoeting. Dit is SPACE-CAKE helemaal niet! Plotseling schiet de hint van Andy haar weer te binnen: 'keer de gordel om'. Zwijgend kijkt ze ondertussen naar de mensen en egel om haar heen. "Hebben jullie eigenlijk nog een plekje voor mij om te slapen?" vraagt ze zenuwachtig giechelend. Ze krijgt een kamer aangewezen van Sonja en beseft dat iedereen waarschijnlijk al doorheeft dat zij hén doorheeft. Het is nu in elk geval duidelijk dat ze er alleen voor staat en zich niet meer druk hoeft te maken over het kerstdiner. Pluto wil planeten kolonialiseren, Andy wil de gordel omgekeerd hebben en zijzelf lijkt bestand tegen elke atmosfeer sinds ze op Pluto is geweest. Dat zijn nu de vraagstukken. Alice kijkt om zich heen in haar kamer en ziet een pen van Etiat Airways en een rol van haar favoriete toiletpapier dat vast wel stevig genoeg is om op de schrijven. Het is tijd om een paar puzzels op te lossen en eventuele volgende slachtofferplaneten te redden van de ondergang die Pluto hen graag zou bezorgen.