wifi op Pluto

Het zijn net pindarotsjes

Urenlang heeft Alice zitten schrijven. Toen de rol toiletpapier op was, ging ze over op de muur waar ze uiteindelijk een biggetje heeft getekend die een heel stuk mooier is dan de laatste big die ze daarvoor had getekend. Helaas lijkt het alsnog niet echt op een big. Ze gaat op een iets grotere afstand staan van haar kunstwerk en dan weet ze het: het is een pindarotsje. Of een asteroïde. Ze zit nu in een asteroïde en dan tekent ze er nog een op de muur. En om Ceres heen zitten nog wel meer Asteroïden die allemaal deel uitmaken van... Eureka! De Asteroïdengordel! Dat is de gordel waar Andy het over had! Maar hoe keer je zo'n gordel om? En wat zou het resultaat daarvan zijn? Er wordt op de deur geklopt. "Alice?", hoort ze George zeggen en hij klopt nog een keer, "Kom je? Er staat garnalenpasta voor je klaar." "Ik kom er zo aan!", zegt ze en ze beseft dat ze moet ontsnappen voordat Nep-George haar schrijf- en tekenwerk ziet. Hij klopt nog een keer terwijl Alice probeert haar papier op te bergen en haar pindarotsje weg te vegen. Het vegen met een deken lukt niet, dus ze probeert het met haar mouw. Au! Dat deed pijn. Ze haalt haar arm naar zich toe en ziet dat ze zich aan een scherp uitsteeksel van de muur heeft gesneden, maar ze ziet geen rood bloed. Het bloed dat eruit komt lijkt meer op water en de snee trekt voor haar ogen dicht. George wordt steeds ongeduldiger en gaat steeds harder kloppen op de deur. "Ik kom zo binnen, hoor!" zegt hij en Alice kijkt naar de deur en dan richting het raam van de kamer. De deur wordt geopend en zonder er nog verder bij na te denken, rent ze met hoge snelheid op het dikke raam af met haar gebalde vuist naar voren. Ze breekt het raam en hangt nu buiten in het vacuüm met haar handen nog aan het raamkozijn. Nep-George wordt naar buiten gezogen en bevriest direct in het luchtledige. Alice hoort dat de alarmen overal afgaan en trekt zichzelf een stukje weer naar binnen om het toiletpapier te kunnen pakken. Ze bindt het ene uiteinde vast aan de poot van het bed dat dicht bij het raam vast gemonteerd zit aan de vloer en terwijl ze zich afvraagt hoe het kan dat ze momenteel ademt in het vacuüm bindt ze het andere uiteinde vast aan haar middel. Ze zet zich af tegen het raamkozijn richting het volgende raam dat ze ziet: Het raam van de ruimte waar haar raket staat. Ze springt voorbij het raam dat ze op het oog had, maar gelukkig is het van inkt doordrenkte toiletpapier stevig genoeg voor Alice om zichzelf eraan terug te trekken naar het juiste raam toe. Ze pakt een ladder vast die om een of andere reden naast het raam op de asteroïde gemonteerd zit en kijkt door het raam naar binnen om te zien of er nog iemand rondloopt die haar plan om bij de raket te komen, kan belemmeren. Ze ziet niemand. Waarschijnlijk omdat ze allemaal bezig zijn met waar de alarmen vandaan komen. Alice balt haar vuist en slaat zonder al te veel moeite het raam in. Ze wurmt zich naar binnen en gaat via het luik van de raket naar binnen. En wat was nu eigenlijk het plan? Even denkt ze diep na en dan vormt zich een plan waarvan ze zich niet kan voorstellen dat het gaat werken. Maar wat moet ze dan doen? Dus Alice gaat haar plan uitvoeren. Ze bestudeert de bedieningspanelen van de raket en probeert een aantal knopjes uit. De een laat een discobal uit het plafond schieten, de ander zet de bestuurdersstoel, waar Alice gelukkig niet in zat, ondersteboven en een volgende maakt een vreemd geluid dat klinkt als een startend voertuig. Dat is vast de bedoeling en dus drukt ze nog een paar keer op datzelfde knopje tot de raket begint te rijden op zijn landingsgestel. Maar nu moet het luik nog open om Ceres uit te komen! De raket rijdt recht op het grote, dichte luik af, dus Alice drukt alle knoppen in die ze kan vinden en dan ziet ze een knop waar een symbool op staat dat verdacht veel lijkt op een grote boor aan de voorkant van de raket. Ze drukt het knopje in en er wordt inderdaad een grote boor gevormd op de neus van de raket. Het voertuig maakt steeds meer vaart en boort zich zonder enige moeite door het luik heen. Hoera! Ze is ontsnapt! En nu is het tijd om de gordel om te keren door de de neus van de raket in de kont van Ceres te planten en de asteroïde tegen de richting van de Asteroïdengordel in te duwen. Op die manier zou ze de hele gordel omkeren door alleen de grootste van alle asteroïden tegen de richting in te werken. Ze pakt het stuur en beweegt de raket richting de andere kant van Ceres, al is het Alice niet volledig duidelijk wat nu precies de voor- of achterkant van het rotsblok is. Ze neemt wat afstand en maakt vaart richting Ceres door als een bezetene op het gasknopje te drukken. Met een harde knal boort de raket zich zonder boor op de voorkant met de neus in de grote ruimterots. Ze drukt steeds harder op het knopje voor het gas totdat het stuk gaat. Maar in plaats van dat de raket vaart mindert, gaat deze alleen maar sneller nu de knop stuk is. Alice kijkt uit de ramen van de raket en ziet dat ineens de rotsblokken om Ceres heen een andere kant op lijken te gaan dan Ceres zelf. Ja! Dat was de bedoeling! Ceres gaat nu steeds sneller tegen de richting van de gordel in en het beeld dat Alice van achter de ramen ziet, begint plaats te maken voor een fel, groen licht. Ze voelt een climax aankomen in de vorm van een explosie en duikt in elkaar. Bam! Daar is de voorspelde explosie! Het groene licht is nu weg. Alice komt voorzichtig omhoog en ziet dat haar raket nu afdrijft van de Asteroïdengordel. Ze ziet een golf van het groene licht vanaf de gordel richting Jupiter gaan waardoor de planeet, nu alleen nog herkenbaar als een flikkerende ster, verdwijnt onder invloed van de golf. Dat was dus Andy's bedoeling. Jammer... Het omkeren van de gordel zou planeet Aarde niet herstellen, maar alle planeten aan de buitenkant van de gordel vernietigen, zodat Pluto hetzelfde lot tegemoet gaat als Aarde. Dus Alice kan niet terug naar Aarde... Maar is dat eigenlijk wel zo erg? Geen kerstdiner, geen drugs, geen armzalig leven op straat. Nee, zo erg is dit niet. Het is alleen wel wat jammer dat de Plutoïanen Alice een soort supermens hebben gemaakt, want nu weet ze niet wat er nog te proberen valt om zelf om het leven te komen. Waarom hebben die gekke aliens eigenlijk een supermens van haar gemaakt? Waarschijnlijk om haar keer op keer te kunnen gebruiken om intelligent leven op andere planeten uit te roeien. Rare aliens. Wat is dat voor debiele methode?! En hoe gaat zoiets überhaupt in zijn werk?! Maar dat maakt nu niets meer uit. Er rest Alice niets meer dan te hopen dat ze ergens op een nieuwe planeet buiten dit zonnestelsel nog een leven op kan bouwen. Mits ze de raket nog aan de praat krijgt.