~Atakan Özkan~
"Başınız sağolsun" dedi, biraz duraksadıktan sonra "öldü" diye fısıldadı üzgün bir ifadeyle. İnanmamış şekilde baktım yüzüne. Hızla yerimden kalkıp Ege'nin yakasından tuttum. "Senin yüzünden hepsi senin yüzünden. Sen olmasaydın o yaşıyordu. Dolunay senin yüzünden ÖLDÜ." Yakasını bırakıp hızla dışarı çıktım. Şimdi ise hastane bahçesinde ağlıyordum. Onun gözlerinden ayrı,onun gözlerinden uzak,kokusundan ayrı kalmaya mahkum, gülüşünü görmemeye tutsak edilmiştim..
>DUYURU<
Selaaam! Bu bölümün tamamını yayınlamam için biraz düşünmeye ihtiyacım vardı. Bende bir kısmını sizinle paylaşmak istedim. Hikayelerdeki oy sayısı ve okunma sayısı arttığı takdirde yeni bölüm atmayı planlıyorum. Eğer ki okunma fazla,oy az olursa bölüm atmıycam. Okunma sayısı 600 ü geçmiş hepinize teşekkür ediyorum. Yolumuz daha çok uzun. Artık hikayedeki konuyu farklı bir aşamaya taşımak istiyorum tabi bu sizin sayenizde olucak. Tekrardan teşekkür ediyorum. İyi günler diliyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Zorunlu Yaz Kampı
Phiêu lưuBilebilirler miydi birbirlerinden nefret ederken nefretin aşka dönüşebileceğini. Bilemezlerdi. Peki onların nefret aşkı nasıl? Anlaşabilirler mi sizce?
