Succubus

Kabanata 9

Kabanata 9

Obvious

Inuna kong pagtuunan ng pansin ang text message na nagmula kay Ros. Hanggang ngayon ay unknown number parin at hindi pa nairerehistro ang kanyang pangalan sa aking cellphone.

I stared at his simple message. Its just a simple words but why am I this happy reading his text. Am I really this crazy over him?

Until now, I can't still processed the fact that everything is moving so fast.

Kahapon iyong paghintay niya sakin at paghatid sa bahay, tapos sinundo niya ako kaninang umaga at sabay na pumasok sa school.... And then now, we'll eat our lunch together?

Ako ang laging nag iinitiate ng pagkikita namin. I'll go to their house, enter his room, doing crazy things na hindi ko akalaing magagawa ko. And now...... everything has changed.

Hindi ko alam na mangyayari rin pala ito sakin! I'm so happy!

I typed in my reply.

Me:

Sure!

I feel so excited! It will be the first time we'll eat together. I can't wait to see him!

I stared again at the message and it was already sent.

And then, while staring at it, the realization hits me.

My reply is too straight. Kitang kita ang walang pag aalinlangang sagot. Nakakahiya ka, Calla. Baka isipin ni Ros na masyado akong easy to get. At masyado akong bigay na bigay sa kaniya. Nakakahiya pala.

I typed again my next reply.

Me:

Uh, hindi pala ako pwede. I will lunch with my friends. I'm sorry.

Then it was sent. Labag sa kalooban ko iyon pero hindi ko gustong magmukhang easy girl kay Ros. Iyon ay kung hindi iyon ang iniisip niya sakin ngayon. Dahil pagkatapos ng mga nangyari sa aming dalawa ay baka ganun na nga.

Tumunog ang aking cellphone, nagreply siya.

Unknown:

Its okay.

'Yun lang pala. Hindi ba niya ako pipilitin? Sasama naman ako pag pinilit niya ako.

Naglakad ako sa hallway para pumunta sa cafeteria, I was all smiles dahil sa mga bumabating kapwa estudyante. Maya maya nagulat ako sa pagsulpot ng dalawa kong kaibigan sa magkabilang gilid at sinabayan na ako sa paglalakad.

"Heyy..."

Bati sa akin ni Miriam na nakataas ang dalawang kilay. Diretso ang tingin nito sa daan habang nakahalukipkip. Nang nilingon ko naman si Nadia ay nakangising aso ito sa akin.

Nag iintay ako ng kasunod na mga tanong ngunit walang dumating.

"Sa kiosk na lang tayo kumain.." sinabi ni Miriam pagkaorder namin ng kanya kanyang pagkain.

Parang alam ko na ang mangyayari.

Nagtungo kami sa kiosk na nakapwesto di kalayuan sa cafeteria. Kakaonti lamang ang pumupunta rito, ngunit mahangin at maaliwalas naman dahil sa mga punong nagsisilbing pananggalang sa init ng araw.

Naupo kami at inilapag ang dalang pagkain. Pinakikiramdaman ko ang kilos ng aking dalawang kaibigan.

Bumuntong hininga si Miriam.

"Why didn't you tell us.." seryosong tanong nito, ang mga mata'y halatang walang halong biro.

Nilingon ko si Nadia na nagpapanggap na seryoso rin ngunit halata namang atat na atat nang makiusyoso.