လန္ခ်ီရန္သည္ မိမိေ႐ွ႕က တူျဖစ္သူအား ဆူရမလား ႏွင္ထုတ္ရမလား ေဝခြဲရခက္စြာ ၾကည့္ေနသည္။
လန္႐ွီးခ်န္သည္ ဦးရီးေတာ္႐ွိရာ စာၾကည့္ေဆာင္ေ႐ွ႕တြင္ ဒူးေထာက္ေနသည္မွာ ေန႔တစ္ပိုင္းက်ိဳးၿပီျဖစ္သည္။
လန္ခ်ီရန္ကိုယ္တိုင္လည္း ေခါင္းတခါခါ သက္ျပင္းတခ်ခ်ႏွင့္ တူေတာ္ေမာင္ေ႐ွ႕တြင္ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ ေလ်ွာက္ေနသည္။
"႐ွီးခ်န္ ဒီလို က်င့္ၾကံေဖာ္ကို ေရြးခ်ယ္တဲ့ ကိစၥမွာ မင္းသေဘာကို မစြက္ဖက္လိုပါဘူး ဒါေပမယ့္ ဆရာဦးေလး တစ္ေယာက္လို႔ ငါ့ကို သေဘာထားရင္ ႀကိဳတင္ တိုင္ပင္သင့္တယ္မဟုတ္ဘူးလား။ "
"႐ွီးခ်န္ ေပါ့ေလ်ာ့မိပါတယ္ ဦးရီးေတာ္ "
လန္ခ်ီရန္သည္ မုတ္ဆိတ္ေမႊးကို ပြတ္ဆြဲရင္း ဆက္လက္ဆိုပါ၏။
" အင္း....မင္းတို႔ အေဖလည္း ညဥ့္ဘက္ေတာလိုက္ထြက္ရင္း မင္းအေမကို ေတြ႔ၿပီး ဆိုင္းမဆင့္ဘံုမဆင့္ ေခၚလာခဲ့တာ....မင္းတို႔လို အရြယ္တုန္းကေပါ့..."
.
.
.
"လန္က်န္႔!!! ငါေလးေမာလို႔ ေသရပါေတာ့မယ္...
မင္းဘာလို႔ ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ႀကီး သြားေနရတာလဲလို႔...
ဒီက ေဝ့ရင္းေလးကို မသနားရင္ေတာင္ ေတာင္ေပၚက အၾကာႀကီး လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားမလုပ္ဘဲေနခဲ့ရတဲ့ ငါ့ေျခေထာက္ေလးေတြကို သနားသင့္ပါတယ္ လန္သခင္ေလးေရ.."
ျသဝါဒေႁခြလို႔ မဆံုးခင္ၾကားလိုက္ရေသာ ထို အသံေၾကာင့္ လန္ခ်ီရန္သည္ နားထင္ေၾကာမ်ားပင္ ေထာင္တက္လာေလသည္။
စာၾကည္ေဆာင္ေ႐ွ႕မွအျဖတ္ ဦးရီးေတာ္၏ အၾကည့္စူးစူးမ်ားသည္ လန္ဝမ္က်ိ၏ ဝီရိယလြန္ကဲေသာ ေျခလွမ္းမ်ားကို အ႐ွိန္သတ္ေစ၏။
"ေဝ့ရင္း ၿငိမ္းေဆာင္မွာ ေစာင့္ေန....."
လန္ဝမ္က်ိသည္ ခ်ီထားေသာ အားယြမ္ကို ေဝ့ဝူ႐ွန္းလက္ထဲ လႊဲေပးကာ လန္႐ွီးခ်န္ ဒူးေထာက္ေနသည္ေဘးတြင္ဝင္ ၍ ဒူးေထာက္ေလ၏။
ေဝ့ဝူ႐ွန္းသည္ လန္ခ်ီရန္အားျမင္သည္ႏွင့္ အပိုးက်ိဳးစြာပင္ ႏႈတ္႐ွိန္ေရာ ကိုယ္႐ွိန္ပါသတ္ၿပီး အားယြမ္ကိုခ်ီကာ ၿငိမ္းေဆာင္သို႔ မေႏွးမျမန္ အေနေတာ္ေျခလွမ္းကို မနည္းခ်ိန္ဆ လွမ္းေတာ့သည္။
YOU ARE READING
Intentionally
Short Story"ခ်င္စု....မင္းနဲ႔ ခ်င္စုက ေမာင္ႏွမေတြ.. " " ဘာလို႔လဲ....ဘာလို႔ လူေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိတဲ့ထဲမွာမွ ကြၽန္ေတာ့ကို လာေျပာေနရတာလဲ....ကြၽန္ေတာ့္ကို လာေျပာေနေတာ့ေရာ ကြၽန္ေတာ္က ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္မွာမလို႔လဲ " "လ်န္ဖုန္ဇြင္းကို ကြၽန္ေတာ့္ က်င့္ၾကံေဖာ္အျဖစ္ ရည္ရြယ္ပါတယ...
