GERÇEK DIŞI

GERÇEKLER

Medya;Eftalya

Resim de ki babam dı. Babamı görmeyeli uzun zaman olmuştu. Hatta babamı gerçekte sadece bir kere  görmüştüm. Onuda zaten hayal meyal hatırlıyorum.  Ben 5 yaşındayken babam ölmüştü. Annem babam dan sadece birmere bahsetmişti oda 10 yaşımdayken  ondan sonra hiç söz konusu olmadı.  Ben de annemin  yarasını deşmemek  için bu konu hakkında konuşmuyorum. Babamın nasıl öldüğünü  merak ediyorsanız o merakınız içiniz de kalsın çünkü ben de bilmiyorum. Babamın resmini görünce onu çok özlediğimi farkettim annem bu yaşıma kadar bana baba yokluğunu hiç hissettirmemeye çalıştı ama baba yeri ayrı hiç bir şekil de yeri dolmuyor ne kadar çabalasanız da. Resmi duvarda duran çividen çıkardım ve sanki babama sarılıyormuş gibi sımsıkı sarıldım. Gözümden akan yaş resmin üzerinde duran tozlarla bütünleşerek akmaya devam etti. Resmi tekrar dan yerine koymak için harekete geçtiğim de resmin kapattığı yerde bir delik vardı hem de  baya büyük delik belki de elim rahatlıkla girebilecek bir büyüklükteydi. Elimdeki feneri oraya doğru uzattığım da içerisinde bir kaç kağıt olduğunu gördüm. Elimi deliğe soktum. Deliğin için de bulunan kağıtları aldım. Okumak için kağıtları düzeltirken. Telefon çaldı .  Annem arıyordu.
Ben;efendim anne.
Annem;ben geldim  kapıyıaçar mısın defalarca tıkladım. Evde yokmusun yoksa.
Ben;yok anne evdeyim müzik dinliyordum duymamışım hemen geliyorum.
Diyip telefonu kapattım. Kağıtları  cebime sokuşturdum resmi de tekrar yerine astim. Koşar adımlarla kapıya koştum.
Annem;sonunda be kızım ben yokken evde hep böylemisin.
Ben;yok anne bugünlük böyle oldu. Sen niye geldim senin nöbetin yok muydu.
Annem;ben arakdaşın nöbetini aldıydım o da gelince geldim eve. Neyse ben çok yorgunum direk yatıyorum sen de geç olmadan yat. 
Ben;tamam iyi geceler.
Odama girdim ve cebime sokuşturduğum kağıtları çıkardım. Okumaya başladım. Her okuduğum da gözlerim daha da irileşiyordu. Şimdi diyosunuz nerden biliyorsun sanki kendini görebiliyor musun . Lafın gelişi yani öyle hissediyorum neyse ciddiyeti bozmayalım.
1.mektup
     Merhaba kızım bu mektuba nasıl başlayacağımı bilmiyorum. Şu an bu mektubu okuyorsan senin için vakit gelmiştir. Şu an muhtemelen korkuyorsun aklımda bir sürü soru var ne yapmalıyım nasıl davranmalıyım diye düşünüyorsumdur. Ben de bu olayları yaşadığım da  aynen böyle hissetmiştim. Güzel kızım biz seçilmişleriz yani diğer insanlardan biraz daha farklıyız hepimizin özel güçleri var. Kişiliklerine göre.  Özel gücümüz olduğuna göre korumamız gereken birşeyler de  olmalı demi? Bu yaşadıklarını annene yada başka yakınına anlatmanı istemiyorum. Annen aslında biliyordu  benim özel göçlerimin olduğunu ama bunun nesilden nesile aktarıldığını bilmiyordu. Bilirse zaten çok üzülür ve senin bu işi yapmana izin vermez ama bunu yapmak zorundayız. Bu güçler  bizim genlerimiz de var. sana bu gen geçmeye bilirdi her keze bu gen geçmeye biliyor . Mesela kardeşine geçemediği için o öldü . Bu gen hem de bizim yaşam kaynağımız hem de görevimiz.  Güçlere gelcek olursak...  Aslında bilmiyorum buna güç demek doğru mu  bi çeşit bedene bürünme desek daha doğru ola bilir. Ben bir kurt adamdım. Kurda dönüşe biliyordum. Kurt sürüm var dı şu an sana ulaşmaya çalışan ipuçları gönderen onlar.  Sadece bu konuyu onlara anlata bilirsin bu konuda sadece onlara güvene bilirsin. Senin ne olduğunu bilmiyorum kurt da olabilirsin başka bişey de bunu sen keşfedeceksin. Bu bedenlerimiz kimseye gösteremeyiz. Sadece düşmanlarımızı yok et mek için kullana biliriz. Düşmanlarımız da bizim gibi bedenlere bürünürler , onlar daha  çok bu bedenlerde yaşamayı tercih ettikleri için bulmamız daha kolay oluyor.

Eftalya bütün gerçekleri öğrenmeye başladı bakalım diğer mektuplarda ne yazıyor?
İyi okumalar :)
Bu arada yazım hatalarım varsa affola.