Zebracraft 1.0

De Goden en de Kingdoms

Een oorlog zonder bloed. Een droom of een nachtmerrie voor elke koning. Aan de éne kant is het prachtig omdat er geen slachtoffers zijn gevallen. Aan de andere kant is het jammer dat zwaarden in de schede blijven. Dat is wat er gebeurde met Skeavenia toen Pharma langs kwam. Een land op hun knieën met hun zwaarden vrijwillig neergelegd. Koning Bart keek kalm over het stadje uit.
Skeavenia was niet direct strategisch belangrijk. Er waren niet zo veel grondstoffen en de noorderlingen kenden totaal niet de Pharmaanse cultuur.

Dat betekende niet dat de Pharma-Xaer alliantie hun niet wou aanvallen. Skeavenia was niet slim of rijk, maar wel groot in omvang. Grootte was nu wel zeker van belang.
Tharkon was in een hevige oorlog verwikkeld met Hiramos om de berg van Belegost terug te veroveren en de vloot van Tsurania was gespot naar Switzreich te varen om de Bismarck te proberen te zinken. Elk koninkrijk was nu bezig om de sterkste te worden in wat geleerden de Eerste Zebrawar noemden. La Purga had Magmaktir en hun cultkoning Martin naar de zee gejaagd, weg van hun vulkaan en het laatste bericht van de halfgod Zathoros in Reavendall was dat Keizerin Marit voor de muur stond. Het rapport wat de soldaat Skippy gaf, bevestigde dat Reavendall geen muur meer had en dat de kleuren op de toren naar blauw en paars waren veranderd.

"Met deze annexatie en de verovering van Xarturia is onze alliantie nu het grootste qua inwoneraantal." Zei Falcon, de nieuwe hertog die Joella had vervangen.
"Populatie betekent niets als er niet van wordt gebruikt." Beantwoordde Bart
"Daar heb je gelijk in. Kom laten we teruggaan. Niemand wil dat die Dora nog langer rond soldaten zonder blauw en gele kleuren blijft en domme ideeën krijgt."
"Je hebt een punt Falcon. Verzamel de troepen maar."
Falcon reed weg op zijn paard, terwijl hij z'n koning alleen liet. Iets wat hij wel vaker deed.
"Pharma doet het wel goed. Ik vraag me af of je überhaupt mijn hulp nodig hebt Bart." Klonk een lastig verstaanbare stem opeens bij Bart
De halfgod draaide zich om en boog zijn hoofd. "Ik doe slechts alleen wat mij goed leek."
"Dat merk ik. Steeds weer weet je me ermee gelukkig te maken. Pharma zal goed blijven en zal kunnen genieten van mijn bescherming."
"Dankuwel, Kentro." beantwoordde Bart tegen de god
"Een oude vriend van je heeft mij ook gezien, maar niet in deze vorm. Let daarop. Hij heeft alleen mijn skelet gezien en heeft er een naam bijgehangen. Verder kan ik je alleen meer succes wensen"
"Dankuwel mijn heer."


Geknield zat de halfgod Boenndal in de hal. Het was de enige plek die gebouwd was door dwergen bovengronds en het keek uit over de Belegost berg. Ooit hing het vol met standbeelden van vroegere koningen en beelden van Vraccas. De beelden stonden er nog steeds, maar Boenndal keer er sinds kort niet meer naar. Hij aanbood een andere dwergengod.
"Maak je maar geen zorgen oude vriend." zei Boenndal "Wanneer de zon morgen onder is zal heel Belegost weer van de dwergen zijn. Daar zal ik persoonlijk voor zorgen."
"Mooi." zei een duistere stem "En in wiens namen doe je dat Dylan?"
"Voor Tharkon, voor Belegost, voor Nogrod, voor Ereborr, voor het dwergenras." zei de halfgod.
"En voor wie nog meer?" vroeg de duistere stem
"Voor jouw, Hargorinn."


De vloot van Tsurania was kleiner dan die van Switzreich, maar Aetherius wist dat Kaiser Koen geen vliegmachine had. Hij hoopte daarmee het voordeel naar hen weer te trekken. Hij wist echter wel dat hopen en hebben twee andere dingen waren. Hij was nooit heel gelovig, maar steun van de goden klonk na de blamage tegen Krokkie en het duel tegen Pharma nu als muziek in zijn oren. Die nacht zat hij dan ook in zijn kamer op het schip en bad mompelend.
"Mijn godin, ik weet dat u altijd de kant van het morele juiste kiest. Ik vraag u, wie is hier moreel het juiste?"
"Wie valt wie aan terwijl dat kingdom zwak is?" Klonk een bezorgde stem
"Dankjewel voor je vraag. Ik denk dat ik nu genoeg weet." beantwoordde Jörgen. Hij stond op, nog steeds mompelend:
"Dankje, Yessie."
Toen liep hij naar buiten naar de bestuurder van het schip en hertog van Tsurania
"Keer de vloot om Thijmen, we gaan terug. Onze godin is niet blij."
De Bismarck in Switzreich zou nooit worden vernietigt, totdat de Kaiser dat wou.


"Dankjewel voor je offer Marit. Dit zal zeker mijn honger stillen en jou meer macht geven. Wil je nog iets tegen de gevangene zeggen voordat je hem eraf duwt?" vroeg een diepe stem aan Marit op de waterval.
Krokkie was gebouwt in een grote krater waar water instroomde via een waterval. De Keizerin was niet alleen. De halfgod prins Luuk en de halfgod hertogin Emmerlie waren er ook, bewapend met vliegmachines en omringd door toeschouwers, soldaten en een gevangene.
"Hij heeft het spel verloren toen hij niet knielde voor mij. Ik hoef vrij weinig meer van hem." Zei de keizerin simpelweg
"Ben je gek Marit! Dit is het werk van een gekke!" schreeuwde de gevangene wanhopig, terwijl hij naar het einde van de klif werd gesleept. De halfgod liep alleen maar naar de gevangene toe met plezier in haar ogen.
"Gekkewerk? Nee hoor. Dit is macht" zei ze, terwijl ze de gevangene van de klif afschopte. Een verificatie van haar priester Bas en de gevangene was inderdaad morsdood op de grond gevallen.
"Je neemt mijn mannen over, je beledigt me en je kan je eigen kingdom niet overeind houden. Nee, je had al verloren toen Rathael Reavendall als doelwit aanwees voor mij."