"Sonu olmayan bir yolun biletsiz yolcusuydum. Her yol sendin ama hiçbiri sana çıkmıyordu. Sonu olmayan bir ilişkiymiş diyerek bırakıp gittiğin yollarda yürürken anlıyordum,"
'Sen sondun ama hiçbir sonda adın geçmiyordu.'
***
Bir yıl sonra...
Genç kadın gözlerinde ki yaşlar ile yavaş adımlarla giriş yaptı acılara şahit yapan ıssız yere. Gözleri, onun olduğu yere kaydığında ağlamasını durdurmaya çalıştı. Sevdiği adam onu ağlarken görmek istemezdi.
Geldiğinde durdu ve yere eğilip sevdiğinin mezar taşını sevmeye başladı.
Ben böyle olacağını düşünmemiştim Rüzgar'ım.
Gözyaşları genç kadına ihanet edip bir bir yanaklarından akarken bedbin düşmüş bir şekilde haykırdı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Neden?" dedi genç kadın. "Neden beni bırakıp gittin adamım?"
Genç kadın titrek eller ile sevdiğinin mezar taşını sevdi.
Onun gibi hissettirmiyor.
Onun gibi huzur vermiyor.
Aklına bir hafta öncesi geldi. Bir hafta öncesine kadar umutla beklediği adamın ölüm haberini aldığı günü hatırladı. Apar topar hastaneye gidişi, sevdiğinin cansız bedenine sarılıp inanmayış nidaları çıkarması. Hepsi gözünün önünden bir bir geçerken kafasını iki yana sallayıp gözyaşlarını sildi.
Eğer Rüzgar yanımda olsaydı beni böyle görmek istemezdi. Kemiklerini sızlatmak istemiyorum.
"Rüzgar'ım, sevdiğim, adamım," genç kadın bir süre durdu, yutkunmaya çalışıyordu. Boğazında ki yumru ne konuşmasına ne de yutkunmasına izin vermiyordu. "Bu acı bambaşkaymış. Sevdiğinin toprağın altında oluşu berbat bir his imiş. Kalbim boğazım da atıyor ama heyecandan değil, acıdan. İlk defa acı verdin bana. Ama biliyorum ki sen içimde bir yerlerde belki de en solumdasın."
Genç kadın buruk bir tebessüm ile mezar taşında ki ismi okşadı. "Seni seviyorum adamım." usulca ayağa kalktı ve duasını edip mezarlıktan ayrıldı.
Kabullenemiyordu sevdiğinin gidişini.
Yanına gitmek istiyordu. Ama yapacak gücü bulamıyordu kendinde.
Mezarlığın kapısına geldiğinde genç kadın son kez sevdiği ile konuştu.
"Hoşça kal sevdiğim, hoşça kal Rüzgar'ım."
-
Son.
Aslına bakarsanız bu hikayeye uzun zaman önce başlamıştım ve bir sebepten ötürü yazmak istemiyordum. Ama okuyanınız varsa biliyordur Umut Işığı'nı bitirdikten sonra boşta kalınca yayımlamak istedim ve "iyi ki yayımlamışım" dedim. Çünkü çoğu zaman yorumlarınız beni mutlu etti. Başka bakış açıları keşfettim ve bu beni mutlu ediyor.
Söyleyecek fazla söz yok.
Güzel başlamayan bir hikayenin güzel bitmesini bekleyemeyiz. Onlar sadece diziler de, filmlerde ve bazı aşk romanlarında olur.
Ayrıca hayatta ölüm gerçeği varken mutlu son yazıp ne kendimi ne de bir başkasını kandırmak istemiyorum.
Buraya kadardı.
Umarım bu hikaye ile bazı kalplere dokunup, bazı değerler kata bilmişimdir.
