A Slytherin Surprise

13 - Hunt

Tussen de opdrachten door hadden we jammer genoeg normale lessen, dus veel tijd om uit te rusten had ik niet, buiten het weekend natuurlijk. Ik was zo moe, en ik wist niet waarom. Het leek alsof alle energie uit me was getrokken.

Het was tijdens de toverdranken les dat ik er weer aan dacht: Scorpius zijn tekeningen.

Ze waren prachtig, van Hogwarts, van het Quidditch veld, van zijn uil Onyx, allerlei bloemen die overal op het veld groeiden, maar wat mij het meeste verbaasde waren de tekeningenn van...

Mij.

Hij tekende wel eens mensen. Vaak groepen, mensen die hij niet kende bij een trein station of die langs kwamen, ook vroeg hij wel eens of iemand voor hem wilde poseren. Vaak kwam zijn buurmeisje, Layla, langs en hield dan een bloem op of keek in de verte. Aangezien we pas 7 was hield ze het meestal niet lang vol om stil te staan.

Maar ik had nooit geweten dat hij ook mij tekende. Bijna alle tekeningen waren ook de zijkant, dus dat ik niet recht vooruit keek.

Ik vroeg me af of Hugo het boek al terug had gegeven.

'Lily, je plet de verkeerde bloemen. Focus, dit is een ingewikkeld drankje.'

Ik zuchtte. Ik had geen zin in de lessen. Ik was alweer veel te gestressed voor de volgende opdracht, ookal zou die pas over een maand, in november, plaats vinden. Vandaag kregen we de mededeling dat we de hint via een soort speurtocht moesten vinden, die we later op de dag gingen doen.

Ik hoopte dat het niet lang ging duren. Ik was moe van alles, ik had nergens zin in en ik wist niet waardoor het kwam.

Eigenlijk wist ik het wel, ik wilde het gewoon niet toegeven. Ik wist niet wat ik moest met Scorpius. We waren al zo lang vrienden en ik kon het me ook niet anders voorstellen eigenlijk. Plus, ik was pas 11! Veels te jong om zo te denken.

'Lily, waar zit je met je hoofd. Je maakt een heel ander drankje op deze manier!'

'Sorry mevrouw, ik ben een beetje gespannen. Zou ik even naar het toilet mogen gaan?'

'Ga maar. Vijf minuten, maximaal.'

Ze was een beetje chagrijnig vandaag. Ik vroeg me af waarom.

Zuchtend liep ik de trap op richting de wc. Ik liep de hoek om en botste tegen Blake op, die nonchalant tegen de muur leunde en - verbazingwekkend genoeg - een boek stond te lezen.

'Uh, s-s-sorry' stamelde ik verlegen, en liep snel door.

'Hey, niet zo snel pretty eyes.' Blake sloeg zijn boek dicht en liep snel achter me aan. 

'Heb jij geen les nu?' vroeg ik terwijl ik naar mijn eigen schoenen keek.

'Ja, maar het is toch maar geschiedenis van de toverkuns. Niks nieuws' zei hij grijnzend. We waren ondertussen al langs de wc's gelopen maar ik vond het te ongemakkelijk om te zeggen dat ik daarnaar toe wilde, dus ik liep zwijgend verder.

'Dus, hoe gaat het met je? Je bent best goed bezig in het kampioenschap. Vanmiddag weer een hint he?'  vroeg Blake. Ik knikte alleen. Het was nu ongemakkelijk stil.

'Nou... Ik weet niet waar jij heen moet, maar ik ga naar de bieb. Ik zie je later wel' zei Blake met een knipoog en liep weg. Mijn wangen gloeiden en zodra hij uit zicht was rende ik weer terug naar de kerkers.

'Dat duurde wel erg lang mevrouw Potter' zei Krysiries. Omdat ik zelf ook in een slechte bui was raakte ik steeds meer geergerd.

Ik balde mijn vuisten en ging zitten. Boos begon ik mijn ingrediënten te stampen, snijden en prakken en in de pan te gooien. Het borrelde een beetje en werd roze.