A Slytherin Surprise

6 - Powers

Ik zweefde. Ik zag vage schimmen links en rechts. De kleuren leken net streken van een penseel. En toen kwam ik met een klap neer. Een harde klap.

Ik wreef over mijn hoofd en heel even was ik vergeten waar ik was. Na een paar seconden wist ik het weer. De spiegel. Ik keek rond en zag een soort tuin. Bloesem viel van de takken naar beneden en alles was vredig. Voor het eerst in een lange tijd voelde ik me.... blij?

Blij, vredig. Helemaal niks aan m'n hoofd.

Ik begon rond te kijken. Ik was hier maar een paar seconden en ik wilde hier voor altijd blijven. Het was gewoon zo rustig...

*******************

Na een tijdje schrok ik wakker. Het was ondertussen al pikkedonker en de tuin was verdwenen. Ik zag - in het vage licht - een put en een oude boom. Overal hoorde ik kraaien en waren er enge bomen. Ik was bang. Oké.... Het schilderij is 's avonds niet prettig.

Ik draaide me met een ruk om en wilde het schilderij weer doorlopen toen ik in m'n ooghoek iets zag. Iets roods. Ik wilde niet weten wat het was en rende met gesloten ogen het schilderij weer door.

Zweef. Schimmen. Pensel streken. Harde klap.

Ik wreef nogmaals over mijn hoofd en keek rond. Ook hier was het 's avonds. Ik liep snel terug naar de kerkers, zei het wachtwoord, en ging slapen.

***

Kon ik iemand vermoorden en er mee weg komen? Dat was de gedachte die de hele ochtend door mijn hoofd spookte.

Toen ik was gaan slapen hadden Trixie en haar 'groep' een grap op me uitgehaald.

En nee, niet zo iets stoms als me onderspuiten met slagroom. Een tovergrap.

Ik werd namelijk wakker met handen voor voeten, voeten voor handen, en groen haar. Toen ik opstond bleef ik ook nog een halfuur kleven in een onzichtbaar toverweb totdat Daphne me had bevrijdt.

This. Means. War.

Ik was zo iemand, die niet zich niet op z'n kop liet zitten. Zeker niet door zo'n kind. Ik was jong, maar ik had dezelfde gedachte gang van een vijftienjarige.

En tja, er zat Weasley bloed in me, dus ik hoopte maar dat ik het had overgenomen van Fred en George.

'Lils!' Hoorde ik Scorp schreeuwen.

Leuk.

'Hey' zei ik met een gemaakt glimlachje. Als hij niet min beste vriend was had ik het geslagen. Ik was vandaag niet echt de vrolijkste.

'Ik hoorde wat Trixie en haar vriendinnen hadden gedaan.... Dus.... Hoe ga je ze terugpakken?'

Hij grijnsde breed en ik zag een twinkeling in z'n ogen. Kwaad zat nou eenmaal in zijn bloed, dus bij elke gelegenheid die kreeg, pakte hij de kans om iets te doen. Een grap, of erger. Zolang het die kick gaf, vond hij het best.

Ik grijnsde terug. Dezelfde adrenaline pompte door mezelf heen.

'Jij gaat mij hierbij helpen. We gaan ze zo erg terugpakken, dat ze nooit geboren wilden worden.'

Dezelfde twinkeling verscheen in mijn ogen toen ik een briljante ingeving kreeg. Oh. Dit zou geweldig worden.

*******************************************************

En dat was het dan weer hahah. Het is een kort hoofdstukje, ik weet het, maar het is ook maar een tussenhoofdstukje. Hierna gebeurt alle actie ^.^. Meikexx, Lilliess & StefanvanBijsteren, congratz! Jullie hebben het goed geraden en krijgen dedications!

Vote

Comment

Follow

(het betekent echt veel voor me hahah :$)

I love you guys!

And... DFTBA!

xxxxxxx