Marvel Heroes

Invaders #18 - The Union Jack

Het regende zachtjes in de straten van Londen. Over de verdronken klinkers in de straten liep een oude man. Zo rond de zeventig jaar en hij stapte een kroeg binnen. Een echte Londense pub. De man nam plaats aan de bar en bestelde een biertje. Al snel nam er een andere man plaats op de kruk naast hem. 
"Hey pa," zei hij tevreden met blijdschap in zijn stem. De man keek naar hem om en een glimlach verscheen in zijn rimpelige gezicht. 
"Jongen. Wat goed je te zien!" zei hij enthousiast, aangezien hij zijn zoon al een lange tijd niet had gezien. "Neem een drankje van me,"
"Nee pap. Dat hoeft niet. Ik trakteer," zei hij, wuivend naar de ober dat hij een biertje wou bestellen. 

Na wat bijgepraat, gelach en wat biertjes was het tijd om te gaan sluiten. De vader en zijn zoon lachend van plezier en gezelligheid, maar toen ze eenmaal de kroeg uit liepen hadden ze niet door dat ze gevolgd werden. 
Ze liepen samen de hoek om een steeg in en een man in een witte jas volgde hen de steeg in. 
"Pap ..." fluisterde de zoon zacht en hij draaide zich om, de man met de witte jas tegemoet. 
De man bleef stok stijf staan. 
"James ... Bradley?" vroeg de vader hem plots, terwijl hij nu naast zijn zoon kwam staan. 
De man met de witte jas knikte. 
"Zo heet ik ... Maar noem me maar gewoon dokter Nemesis ..." zei hij met een stoere stem en de oudere man begon te lachen. 
"Zo heb ik je nog nooit genoemd ... Bradley," zei hij uitdagend. 
"Ben je niet wat oud om nog Union Jack uit te hangen. Ik zag je op het nieuws laatst. Katten uit een boom gered of zo ..." lachte hij smiechtig. 
"Het waren mensen ... van een ontsnapte leeuw," zei de zoon toen, die voor zijn vader uit stapte. "Ik kan je ook meteen bevechten als je dat wilt ..." dreigde hij. 
"Boehoe," zei dokter Nemesis. "Je zoon doet het dus nu ... Jammer dat het niet lang zal duren,"
De dreiging in de stem van dokter Nemesis kon Union Jack nog niet echt paaien. 
"Wat moet je van ons?" vroeg hij toen. 
"Red Skull wil alle helden opgespoord ... En een einde maken aan hen bestaan ..." legde hij toen casual uit. 
"Dat gaat hem nooit lukken ..." zei de oude man toen. 
"Wat hij zegt ..." zei Union Jack. 
"Je kan zelf niet praten?" dolde hij terug. 
"Jawel, maar als iets al gezegd is, dan is herhalen ook zonde van je tijd toch?" plaagde hij terug. 
"Hm ..." zei hij, voordat hij opsprong en Union Jack zijn vader aan de kant duwde. De man liep achteruit tegen een muur aan en keek toe hoe Union Jack met dokter Nemesis vocht. Een klap tegen zijn kaak en wat vuisten die tegengehouden werden. Het zag er spannend uit en met elke stomp die werd tegengehouden hield zijn vader een hap adem vast. 
Union Jack, die zelf Brian heette stompte net zo hard terug. Zijn vader, James zag hoe er meer mannen het steegje in kwamen en maakte zich klaar om ook toe te slaan. Dokter Nemesis grijnsde de hele tijd.
Brian keek toe hoe zijn vader omringd werd door mannen en zag dat één hem knock-out sloeg. 
"Nee!" riep hij in een angstkreet en hij keek weer naar dokter Nemesis. 
"Sorry ... maar dit prikt ..." zei hij voordat hij een spuit met naald in de schouder van Union Jack sloeg. Een kreet later drukte hij alle inhoud van de spuit het lichaam van Brian binnen. Hij werd duizelig en zijn zicht vervaagde. Hij viel op de grond neer en zag zijn vader bewusteloos op de grond liggen, voordat zijn ogen dicht vielen. 

Ergens in de buitenwijken van New York zat Jim Hammond, de Human Torch nog altijd vastgeketend aan een stoel. Zonder te weten waar hij überhaupt was, had hij zich wel een manier bedacht om te kunnen ontsnappen. Het was niet heel moeilijk, hij was namelijk zelf een menselijke fakkel. Touw dat om hem heen gewikkeld zat zou binnen no time verbranden en dan zou hij alleen nog moeten ontsnappen, maar hij wist niet waar hij naartoe moest. Hij bedacht wel dat hij zijn oortje in had, mocht hij niet weten waar hij zat, dan zou Captain America het wel weten. Via het oortje kon je namelijk ook de locatie van de persoon die eraan gekoppeld zat volgen. Het oortje was vuur bestendig en watervrij, zo konden alle helden het dragen. In ieder geval op de Aarde, want daarbuiten was er geen bereik meer. 
Hij keek om zich heen en zag dat er niemand was. Zonder enige twijfel ging hij in vlammen op en het touw brandde binnen een seconde weg. Hij schudde zich los en liet een brandende houten stoel achter. Hij drukte op de noodknop van zijn oortje en hoopte dat het signaal over zou komen. Hij liep naar de deur toe om erachter te komen dat hij op slot zat, maar hij bedacht een plan. Hij bleef achter de deur staan en wachtte tot hij open zou gaan.