Zemheri (ASKIYA ALINDI)

4. BÖLÜM - ÖVGÜ

Temizlik şirketi geleli 1,5 saat olmuştu. 1,5 saattir odama kapanmış bir şekilde telefonumla uğraşıyordum. Temizlik şirketinden gönderilen, adının Umay olduğunu öğrendiğim kadın 2 saate işlerini bitireceklerini söylemişti. Ayağa kalkıp odanın içinde anlamsız bir şekilde gezinmeye başladım. Sanki yatılı çalışacakmışım gibi eşyalarımı nasıl dekore edeceğimi düşünüyordum. Çantalarımı dolabın şu bölümüne koyardım mesela, şuraya da kazaklarımı... Eğer yatılı kalırsam, her an Efken Bey'in emrine amade bir çalışana dönüşeceğimi biliyordum. Sorumluluklarım ve yapmam gereken işler oldukça artacaktı.

Odamdan çıkıp merdivenlerden aşağı indim ve Umay Hanım'a baktım. Temizlik için getirdikleri araç ve gereçleri dış kapının önüne sürüklüyorlardı. Yanlarına gittim. "Özüm Hanım, bugün 2 kişi fazla olduğumuz için işimiz erken bitti." Başımı aşağı yukarı salladım. "Söylediğiniz gibi Efken Bey'in çalışma odasına ve kişisel odasına dokunmadık. Eğer başka bir isteğiniz yoksa..." Umay Hanım'a içtenlikle gülümsedim.

"Başka gerekli bir şey yok. Teşekkür ederiz." Ne ara Efken Bey'le 'biz' olmuştuk ki? Umay Hanım da bana gülümsedi ve temizlik malzemelerini arabaya taşımaya başladılar. Elimden geldiği kadar onlara yardımcı olduktan sonra kapıyı kapattım ve kış bahçesine geçip koltuklardan birine oturdum.

Evin en mükemmel yeri, benim için burasıydı. İlk gördüğüm andan itibaren büyülenmiştim. Her tarafta çiçekler ve yemyeşil bitkiler vardı. Ortamın kokusu bile o kadar güzeldi ki ömrümün sonuna kadar burada yaşayabilirdim. Aklıma Rana Abla'nın gelmesiyle birlikte telefonuma sarıldım. Acaba neden bu kadar geç kalmıştı? Arama tuşuna basıp bekledim, Rana Abla ikinci çalışta telefonu açtı. "Özüm, ay ben de tam seni arayacaktım! Ege'nin veli toplantısı varmış. Ona katılmak zorunda kaldım, Efken Bey'i de aramaya fırsatım olmadı! Ona söylersin, değil mi? Özür dilediğimi de söyle lütfen. Ben toplantı bitince hemen Efken Bey'i arayacağım," diye fısıldadı. Toplantının hala devam ettiğini anlamıştım.

"Tamam, ben Efken Bey'e gerekeni söylerim Rana Abla," dedim ayağa kalkarken. "Sağ ol hayatım ya, Efken Bey çok kızacak ama geçen ayki veli toplantısına da katılmadım. Ege'nin sınıf öğretmeni beni arayıp kızıyor sonra." Rana Abla'nın kurduğu cümleleri hem fısıldadığı için, hem de sesini bastıran daha güçlü bir erkek sesi olduğu için duyamıyordum. "Şimdi kapatayım, yarın görüşürüz artık."

"Görüşürüz," dedim ve telefonu kapattım. Arkamı dönüp eve doğru yürüyecektim ki Efken Bey'le burun buruna geldim. Yüzlerimiz oldukça yakınken bir anda büyük adımlarla geri geri yürüdüm ve ondan uzaklaştım. "Sabahtan beri sana sesleniyorum, duymuyor musun?" dediğinde alt dudağımı dişledim. Rana Abla'nın konuşmasından bir şey anlamadığım için ona öyle kulak kabartmıştım ki başka hiçbir ses duymamıştım. Efken Bey, cevap veremediğimi görünce oflayarak konuşmasına devam etti. "Kimle konuşuyordun?"

Sorduğu soru karşısında şaşkın gözlerle ona baktım. Neden kimle konuştuğumu merak ediyordu ki? "Rana Abla'yla. Oğlunun veli toplantısı varmış, bu yüzden bugün gelememiş. Size de haber verecekmiş ama fırsat olmamış." Efken Bey'in tek kaşı havaya fırladı. Rana Abla'yı izah etmek için doğru cümleler kullanamadığım için kendime kızdım.

"Fırsat olmamış, demek öyle. Benim onun yerine başka birini işe almak için oldukça fırsatım var ama." dediğinde ağzım bir karış açıldı. Rana Abla'nın, benim kötü iletişim becerim yüzünden işten atılmasını kesinlikle istemiyordum. "Fırsat olmamış derken, toplantı uzun sürmüş, sizi de arayamamış demek istedim." Efken Bey başını geriye atarak güldü.

"Sabah uyanır uyanmaz kendini toplantı salonunda bulmuş, öyle mi?" Rana Abla'yı ancak bu kadar savunabiliyordum çünkü Efken Bey gerçekten haklıydı. Uzun süredir bu adamın yanında çalıştığına göre, haber vermek onun vazifesiydi. "4 aydır, 5 kere oğlunun veli toplantısına gitti," diye söylendi Efken Bey. Ben henüz 2 gündür çalıştığım için benden öncesi hakkında yorum yapamazdım. "Nihan'a söyleyeyim de başka bir eleman bakmaya başlasın."