Superstars Daughter

Hoofdstuk 6 Deel 1 (✔)

Foto Mike Moore 

 (✔)

Weet je het gevoel dat je niet meer wilt bestaan? Zo voelde ik mij. Jack keek bloed serieus naar me dan richtte hij op Nathan. "Je zei tegen me dat je mooie dames hun thuis bracht, er eten was en dat dat we daar mogen overnachten. De enige wat ik zie is een vervelende griet." Mompelde hij. Jack zag dat Iggy er ook was. "Pardon, geen griet maar grieten." Verbeterde hij zichzelf. Iggy kruiste haar armen en zat ook met de kleermakerszit op haar bed "Wel, dat is heel erg lief van" Haar stem was sarcastisch. Jack deed alsof hij het niet hoorde. Iggy merkte het op. Ik zag in haar lichaamstaal dat zij het irritant vond door Jacks ik-zie-je-niet-staan-negeer-actie. Het werd even stil. Iedereen keek naar elkaar wie als eerste gaat spreken. Iggy lachte plotseling duivels. Haar gloeilamp werd aangezet. Niemand merkte het op van dat duivels lach.

Iggy focuste op Jack. Hij voelde aan van Iggy ‘s blik. Jack deed met zijn gezicht wat-is-er-? Gebaar. Iggy focuste nog steeds op hem. Er was geen emotie in Iggy ‘s gezicht. Een gewone neutrale gezicht gefocust op Jack. Nathan beet op zijn lip om niet te lachen. Jack duwde me aan de zij en ging voor het bed staan. De duw was niet wild. "Wat is jouw probleem?" Knarste hij met zijn tanden. “Jij.”

Ik verwachte dat Jack zou schreeuwen en slaan maar integendeel lachte hij of het doodnormaal was. "Ik mag deze griet." Hij gaf haar een boxje op haar schouder. Wat vreemd. Ik was niet de enige. Iggy hief haar mooie wenkbrauwen omhoog. "Oh ja?” "Absoluut." Knikte Jack blij. Ik keek naar Nathan voor een antwoord. De enige wat ik kreeg was. "Iedereen zit vol met verrassingen. "

Na dat de jongens klaar waren met eten gaf Iggy aan Jack een van de jongens joggingbroek die ze had. De jongens waren in de woonkamer op de grond of op de zetel. Geen idee wat ze aan doen waren. Iggy lag al te slapen. Ze snurkte lichtjes. Ik staarde heel even naar haar. Ik merkte op dat ze een tattoo achter haar hoofd heeft. Het was een vraagteken met een datum. Ik ging lichtjes op de tattoo. "Interessant. “Mompelde ik. Tenslotte deed ik de nachtlamp toe. Het donker verwelkomde mij.

Ik werd wakker door de zon. Iggy sliep nog steeds. Geen wonder. Voorzichtig mogelijk deed ik de lakens weg van me. Ik ging naar de keuken voor een glas water.

Ik nam uit de kast een glas. Daarna vulde ik het.  "Wat deed je bij de stratentunnel?" Ik voelde Jacks adem achter mijn nek. "Ik...uhum..ikkkk." Stotterde ik. Jack draaide me en duwde lichtjes naar de kast. Hij pinde mijn arme boven. "Jij wat?" Knarste hij zijn tanden. Zijn gebit was recht en wit. Hij had vast blokjes gedragen en verbleekt. Ik had de moed om in zijn ogen te kijken. "Je zult het vast onzin vinden." Mompelde ik. Jack trok zijn wenkbrauw. "Oh ja?"   "Oui(ja)"  Hij staarde voor een paar seconden. "Ik beslis wel of ik het onzin vind. “Murmelde hij. "Ik voelde me schuldig." Mopperde ik. Zijn gezichtsuitdrukking verzachte. "Toen we een discussie hadden." Begon ik. "Had jij in dezelfde nacht gevochten. Ik zou mijn eigen niet kunnen vergeven als er met jou iets zou gebeuren.” Hij liet mijn arm los. “Schuldgevoel?" Vroeg hij met een hese stem. “Oui.(ja)”   
"Maar waarom?” Ik wist het niet. Het duurde lang voordat ik antwoord gaf. "Je zou toch hetzelfde doen?” Hij staarde naar me eeuwen. "Nee." Besloot hij. "Ik ben wreed.” Mijn ogen werden groot. Dat geloofde ik niet. "Nee, dat is niet waar.” "Hoe weet jij dat nou? Welke idioot heeft schuldgevoel voor een persoon die ze niet eens kennen. Wacht even.” Hij wees met zijn wijsvinger naar me. "Dat doe jij. Weet je hoe gevaarlijk het is in de stratentunnel. " Hij knarste zijn tanden weer. Op een gegeven dacht ik dat zijn tanden stuk zou gaan. " Wat zou jij doen als een zwangere vrouw op straat lag en zit te bloeden? Zou jij haar maar zo laten? Dacht ik niet. Je bent niet wreed. " Ik klopte op zijn schouder. "Maar jij bent wel .... eng." Aarzelde ik. "Frons niet, je wordt er van oud. Dat wil je niet, toch? Hoop ik toch. Je bent onderschat ik 17? Of misschien 18? Wie weet? ....” Jack lachte. Hij hield de bovenste deel van zijn neus en keek naar de grond. "Jij praat veel zeg. Is dat iets Frans?” "Geen idee." Murmelde ik.

Ik was terug in de slaapkamer. Iggy was wakker. Gelukkig. Ze lag nog steeds op haar bed. Ze checkte haar sociale media. "Goedemorgen, Iggy." Begroette ik haar. Ze keek naar mij. "Goedmorgen, Parijs." Ik trok mijn wenkbrauwen omhoog. "Sinds wanneer dat bijnaam?" Vroeg ik nieuwsgierig. "Jouw naam betekend toch Parijs in het Nederlands, toch?” "Ja." Antwoordde ik. Toen rinkelde Iggy ‘s gsm. Snel mogelijk besteed ze aandacht aan haar gsm. "Onbekende nummer." Murmelde ze. Ik ging op de grond zitten met gekruiste benen. Ik luisterde mee. "Hallo." Begroette Iggy. "Mmm, oké. Ik zal straks komen. Ik denk rond 2 uur.” "Daag." Zo eindigde het gesprek. "En?" Ik stond op van de grond. "Het boek als ik blijf is aangekomen.” Toen herinnerde ik meer weer. Iggy had dat boek geserveerd. "Gaan we straks samen?" Vroeg ze. "Oui." Zei ik.

Nathan en Jack waren verdwenen uit het niets. "Wel dat is lief zonder daag te verlaten." Klaagde Iggy. Perri was aan het slapen. Nog steeds. " Wat wil je gaan eten?" Iggy opende kasten. "Gewoon ontbijtgranen." Antwoorde ik. Ik nam de borden en lepels. "Met fruitsap." Voegde Iggy. Ze nam uit de koelkast sinaasappelsap dan nam ze uit de kast ontbijtgranen. Samen gingen we in de woonkamer. We keken naar Spong bob. "Gaan we eerst bij mijn huis en dan naar de bib." Stelde ik voor. "Ja." Toen kwam er reclame. Iggy kreunde. "Geen reclame.” Ze nam de afstandsbediening en zapte een ander kanaal. "Er is niks fatsoenlijks op tv.” Tenslotte zette Iggy de tv uit. Ik hield me stil. Het was de eerste keer dat ik haar agressief zag. Wat raar was. Iggy kruiste haar armen. "We gaan sterven door de saaiheid." "Gaan we nu vertrekken dan?" Stelde ik voor. Ze knikte.

In deze dag zouden we elkaar beter kennen. Alle verzwegen woorden zullen spreken.