my little biscuit | jerrie

3.5

Bu bölümü perriefactsturkey e ithaf ediyorum. Güle güle oku Damlacım 💕 Ayrıca Nisa ve İrem alın size uzun bölüm aw ^-^
***

Perrie'nin ağzından 👌

Telefonumu sinirle yatağa fırlattım. Cidden bir daha ona inanacağımı falan mı sanıyordu? Bir de utanmadan özür diliyordu. Özür dileyince kalbimdeki yaralar kapandı hemen. Onu unutamamıştım ama ondan şu an nefret ediyordum.

Biraz daha tek başıma kalırsam kafayı yiyeceğime karar verip salona annemin yanına gittim. Kendimi koltuğa bıraktım.

"Neyin var Perrie?"

"Hiçbir şey anne"

"Hadi ne olduğunu söyle bana. Sen yoksa odandan çıkmazdın"

"Hiç sadece yanında oturmak istedim"

"Peki madem" diyip kanalları zaplamaya devam etti.

Anneme Jade olayını anlatmamıştım. Bana neler yaptığını bilip üzülmesini istemiyordum çünkü. Hâlâ Jade'i sevgilim sanıyordu yani.

Zilin çalmasıyla annem kumandayı koltuğa bırakıp kalktı. Gelen Ellie falandı heralde. Çünkü bizden hiç çıkmıyordu nerdeyse.

"Kim gelmiş anne?" diye kapıya doğru bağırdım.

"Geç Jade kızım içeri"

"Teşekkürler efendim"

Ne? Jade mi dedi o? Yanlış duymuştum dimi?

"Efendim ne? Bana Debbie diyebilirsin"

"Peki Debbie" dedi gülümseyerek.

O an gülümsemesini özlediğimi fark etmiştim. Karşımda onu görmek aklımdaki anıların geri canlanmasına yol açmıştı. Gözlerim istemsiz olarak dolmuştu. Ama annem fark etmeden temizledim. Aklımda tek bir soru vardı. Onca yaptığı şeyden sonra buraya nasıl gelebiliyordu? Yüzsüzlüğünde bir sınırı vardır.

"Kızım sevgilini karşılaşana"

Jade anneme söylemediğimi anlamış olmalıydı. Mecburiyetten ayağa kalkıp karşısında durdum.

"Hoşgeldin canım" diyip zoraki bir şekilde gülümsedim. Onun kollarımın arasında olması bana niye bu kadar güzel hissettirmişti? Neden zoraki bir şekilde sarılacakken şu an onu sımsıkı sarmalıyordum? Gözümden bir iki damla yaş boynunu ıslatmıştı. Kendimi toparlayıp geri çekildim.

"Hadi siz odanıza gidin. Konuşacaklarınız vardır" dedi annem hınzırca gülümseyerek. Ona kafamı sallayıp yukarı çıktık. Benim odama girip kapıyı kapattım. Hızla Jade'e dönmüştüm. Gözlerimdeki öfke ve nefreti fark etmiş olmalıydı.

"Burda ne sikim arıyorsun Jade?" diye tısladım.

Yanıma gelip elimi tutmaya çalıştığında elini sertçe ittirdim.

"Perrie ben çok özür dilerim. Öncesinde çok kızgındım. Aşık olduğum çocuğu elimden aldın diye senden nefret ediyordum. Ben bunları bir öfkeyle kalkıp yaptım. Sana gerçekten aşık olacağımı hiç düşünmemiştim. Bunları yapınca senden daha çok canımın yanacağını düşünmemiştim. Ben seni çok seviyorum Perrie. Bu sensiz geçen bir hafta çok zordu Pez. Nerdeyse nefes alamıyordum sensiz. Ben sana çok alışmışım"

Gözlerinden birkaç yaş aşağıya düşmüştü. Bu içimin burkulmasına neden olsa da yüz ifademi asla bozmadım.

"Bitti mi?"