GİDİŞİNE NOTLAR

Ben sanki hiçbir şey olmamış gibi...

Küfre gebe bir gecede öksüz çocukların çığlıkları yükseldi sidik kokan kaldırımlardan. Hiçbirinde utanç duygusu… Hiçbirinde anne yoktu. Bir küfür ezildi içimde o an ve sonra paramparça olup kanıma karıştı. Sokağın karşısında kendinden geçmiş bir fahişeye takıldı gözlerim. Sırtını elektrik direğine yaslamış, başı öne eğik… O loş ışığın altında öylesine masum duruyordu ki, o an yazılan bütün günahlarını sahiplenmek istedim. Dokunsaydım tenine muhtemelen ölümü tadabilirdi nefsim. Her kim olursa olsun kutsaldır kadın ve teninde varolur yüreğin. Buna eminim! Çakır keyif bir akşam üstü, buralar hakkında bir arkadaşım bana şunu söylemişti” Buradaki insanların kulakları sağırdır. Hiçbir şey duymazlar. Ne feryatları ne de figanları. Tecavüze uğrayan kadının çığlıkları bile burada sessizliğe karışıp gider. Öldürülen adamın son sözlerini hep öldüren duyar. E o da bir boka yaramaz elbet.” Ne ironik bir yaşam. Şimdi evime gidip sıcak yatağımızda uyuyan sevgilimin yanına yatacağım. Muhtemelen sevişip ardından da sarılıp uyuyacağız. Sonra güneş – bence Alzheimer- hiçbir şey olmamış gibi yeniden doğacak, ben o sıcak yatağımdan kalkıp işime gideceğim. Sahte birkaç tebessümün ardından kısa ihanetler yaşayıp yeniden evime döneceğim. Tüm bunlar yaşandığı esnada yine çocuklar kaldırımlara işeyecek ve muhtemelen o direğe yaslanmış kadın yine aynı yerinde başı önde eğik oturuyor olacak. Ve ben yine sıcak yatağımda sevişiyor olacağım.