Μια φορά κι'ενα μπορω

🌼

Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες.

Χωρίς να χάσει χρόνο κατέβηκε από το γεμάτο πλήθος λεωφορείο και προχώρησε με γοργό ρυθμό προς το συνηθισμένο της σημείο στο μικρό πάρκο, προσπερνώντας τα πολυτελή μαγαζιά και τα πανύψηλα κτήρια που πλαισίωναν τον χώρο γύρω της.

Άφησε το μικρό, πολυταξιδεμένο βαλιτσάκι της μπροστά στα πόδια της και ξεκίνησε αισιόδοξη να στήνει το μικρό της σκηνικό.

Έβγαλε της πάνινες μικρές της κούκλες μία προς μία προσεκτικά και τις τοποθέτησε στο έδαφος δίπλα από την εύθραυστη, μικρή σκηνή της.

Πέρασε λίγη ώρα ανοίγοντας τα λεπτεπίλεπτα, ροζ πανιά όσο πιο προσεκτικά μπορούσε και τοποθετώντας τα σαν κουρτινάκια στο χαρτόνι που με πολύ κόπο είχε καταφέρει να προμηθευτεί.

Όταν τελείωσε με αυτή την προετοιμασία έκανε δύο βήματα πίσω και κοίταξε αυτο που δημιούργησε με ένα πλατύ χαμόγελο απλωμένο στο γλυκό της πρόσωπο.

Στο μυαλό της ήρθαν γρήγορα εικόνες από τα πιο δύσκολα χρόνια που είχε αναγκαστεί να περάσει..

Θυμήθηκε την παλιά της δουλειά στο μικρό βιβλιοπωλείο, το παλιό της σπίτι στην επαρχία, τα άτομα που είχε επιτρέψει στον εαυτό της να ονομάσει φίλους της μα την πρόδωσαν..

Ένιωσε αμέσως τα μάτια της να τυλίγονται από ένα υγρό πέπλο και τα ανοιγοκλεισε γρήγορα στρέφοντας το πρόσωπο της προς τον ζεστό ήλιο.

Πήρε μια βαθιά ανάσα και ξανακοιταξε τις μικρές της μαριονέτες.

Αφέθηκε στην ελπίδα που είχε νιώσει όταν τις είχε πρωτοδει σε εκείνο το μικρό μαγαζί και αποφάσισε να τις αγοράσει, αψηφώντας τα λιγοστά χρήματα που είχε.

Επέτρεψε στον εαυτό της να θυμηθεί την αστείρευτη χαρά που της είχαν δώσει τα μελωδικά γέλια των παιδιών που είχαν γίνει οι πρώτοι της θεατές και υποστηρικτές σε αυτό το μακρύ, γεμάτο κόπο ταξίδι.

Έκλεισε σφιχτά τα μάτια της και ένιωσε περήφανη για τον εαυτό της.

Περήφανη, που μετά από πολλά εμπόδια κατάφερε να σταθεί αξιοπρεπώς στα πόδια της και να χτίσει την ζωή της από το μηδέν αγνοώντας τα λόγια του κόσμου που την έκριναν.

Περήφανη, που βρήκε το θάρρος να δημιουργήσει αυτό το μικρό κουκλοθέατρο που κατέληξε να είναι ο νέος της σκοπός.

Περήφανη, που μπόρεσε από το απόλυτο τίποτα να βγάλει κάτι τόσο όμορφο.

-Αργησαμε μαμά? Τελείωσε? άκουσε μια τσιριχτή φωνουλα δίπλα της και άνοιξε γρήγορα τα μάτια της.

Βρέθηκε να αντικρίζει μια κομψά ντυμένη, μεσήλικη γυναίκα και ένα νεαρό, απογοητευμένο αγοράκι να την κοιτούν επίμονα.

-Ηρθες πάνω στην ώρα! είπε γλυκά στο μικρό αγόρι και το οδήγησε στα μαλακά μαξιλάρια που είχε τοποθετήσει στο έδαφος.

Μέσα σε λίγα μόλις λεπτά οι θεατές της άρχισαν να αυξάνονται και τα μικρά παιδιά, γεμάτα ζωντάνια ανυπομονούσαν να ξεκινήσει να παίζει.

Έμεινε για λίγο να χαζεύει το αξιολατρευτο κοινό της χωρίς το οποίο δεν θα είχε καταφέρει τίποτα.

Έπειτα πήρε γρήγορα την θέση της πίσω από την μικρή, χάρτινη σκηνή της, έπιασε τις μαριονέτες της και άρχισε το αγαπημένο της σόου..

That's it for now - thanks a LOT for the support & see you soon.

Anemodarmenh 💛